 |
| Τέλμα - Ο Γιάννης Αποστολίδης προτείνει λύσεις για την κατάσταση στον Ποντιακό χώρο |
του Γιάννη Αποστολίδη
π. προέδρου της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης
Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό, έλεγε ο Νίτσε. Βλακείες έλεγε... Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε σακατεύει, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά με τέτοιες παραδοξολογίες οπτασιάστηκε ο Νίτσε τον Υπεράνθρωπο, του οποίου τερατώδες αποκύημα ήταν ο Κτηνάνθρωπος του πιο τοξικού εθνικισμού, του ναζισμού... Αυτά όμως έχει ο υπαρξισμός..., στο άλλο άκρο του οποίου ο Σαρτρ τοποθετούσε την κόλαση στους "άλλους": Η κόλαση είναι οι άλλοι, έλεγε. Αυτό είναι απάνθρωποσυκοφαντεί τους "άλλους", τους συνανθρώπους. Αντίθετα, για τον Χριστιανισμό οι "άλλοι" είναι ο παράδεισος, αρκεί όλοι μας από "άλλοι" να γίνουμε άλληλοι - αγαπάτε αλλήλους και θα φτάσετε στην ίδια τη θέωση, λέει το Ευαγγέλιο, αφού Ο θεός αγάπη εστί (Α ́ Ιωάν 4,16).
Λοιπόν, ό,τι δεν σε σκοτώνει σε σακατεύει ..., κι ́ ας λέει ό,τι θέλει ο Νίτσε. Έτσι, ο τριτοβάθμιος ποντιακός χώρος, βγαίνοντας καλοκαιριάτικα πολυτραυματίας από συγκρούσεις όχι ιδεών αλλά προσώπων και προσωποπαγών φορέων, από τα "Παγκόσμια" "Συνέδρια" της ΔΙΣΥΠΕ και του ΠΑΣΠΕ, δεν είναι φυσικά πιο δυνατός, είναι σακατεμένος. Και το μεν Παγκόσμιο Συμβούλιο Ποντιακού Ελληνισμού, ΠΑΣΠΕ, φοβάμαι ότι με το θράσος του θα φτάσει να συνεδριάζει μέσα σε ... κρατητήριο (τους χωρά άνετα, τόσοι που είναι!), διότι το παράκανε με το να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος της ποντιακής παγκοσμιότητας, ενώ είναι μια δράκα κολλητών κολλημένων σε αξιώματα χωρίς αξία. Είχαν φτάσει κάποιοι απίθανοι τύποι να παρουσιαστούν το 2015 στον Υπουργό Εξωτερικών ως προεδρείο ενός ανύπαρκτου Διοικητικού Συμβουλίου (η θητεία του είχε λήξει το 2014), όπως προ πολλού ανύπαρκτο στην ουσία είναι το ίδιο το ΠΑΣΠΕ. Αυτά δεν είναι αστεία πράματα. Αυτά είναι σοβαρά ποινικά αδικήματα... Όσο δε για τη Διεθνή Συνομοσπονδία Ποντιακού Ελληνισμού, ΔΙΣΥΠΕ, είναι όντως υπαρκτή και πραγματικά αντιπροσωπευτική δύναμη του παγκόσμιου ποντιακού ελληνισμού αλλά είδαμε τα χάλια της στο Συνέδριο του Σεπτέμβρη και την βλέπουμε τώρα Οκτώβρη να βαίνει προς διάλυση. Θλιβερό, πολύ θλιβερό...
Και επειδή το πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη, παραφρονήσαμε φαίνεται όλοι μας: Μέχρι στιγμής έχουμε τρεις τέσσερες και εκκολάπτονται ίσως άλλες τόσες πανελλήνιες ή και παγκόσμιες Επιτροπές για το 2019, για τα 100 χρόνια της Γενοκτονίας... - ίσως μάλιστα κάποιοι να βλέπουν τα 100 χρόνια σαν αδαμάντινο ιωβηλαίο και ευκαιρία για λουφέ, διότι ασφαλώς κάποιες κρατικές επιχορηγήσεις θα υπάρξουν! Έτσι, όταν θα πηγαίνουμε σε κάποιο υπουργείο κουρταλώντας τις πόρτες του για ηθική ή οικονομική ενίσχυση, άλλη επιτροπή θα βρίσκεται μέσα στο υπουργείο άλλη στην αυλή του και άλλη θα είναι καθοδόν. Επίκειται δηλαδή γενικό ρεζίλεμα και μακάρι να βγω ψεύτης.
Με τον Γιώργο Παρχαρίδη εδώ και καιρό το μόνο κοινό που έχουμε είναι η απέχθειά μας για το φασιστικό καθεστώς στην Παναγία Σουμελά, Προσκύνημα και Σωματείο, και η βουλιμία μας για ... τηγανιτές μαλιντζάνες! Τίποτε άλλο. Δεν έχω δηλαδή κανένα λόγο να τον κολακεύω.
Αλλά το είπα και θα το ξαναπώ, μόνο με τον Παρχαρίδη, επικεφαλής σοβαρής Επιτροπής - από την οποία, εννοείται, πρέπει να αποκλειστεί εκ προοιμίου η οικογενειοκρατία της Παναγίας Σουμελά και οι βικάριοί της - μπορούμε να αποφύγουμε το ρεζιλίκι στα 100χρονα της Γενοκτονίας! Και εννοώ το ρεζιλίκι απέναντι στην Ιστορία και όχι απέναντι στα ρεζίλια του δίφρου της πολιτείας, της ηγετικής κάστας, που απωθεί αντί να προωθεί τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, που καταδίκασε σε θάνατο από πείνα ποιος ξέρει πόσες γριές μας και πόσους γέροντες από την πρώην ΕΣΣΔ, στερώντας την σύνταξη των 300 και κάτι ευρώ..., που ανέχεται (η Εκκλησία μάλιστα στηρίζει ξεδιάντροπα) την οικογενειοκρατία στην Παναγία Σουμελά, που εξοβελίζει, η πολιτικοπνευματική ξυνωρίδα, την ιστορία μας από τα σχολικά βιβλία και πάει λέγοντας.
Λοιπόν, τον φίλο μου (έστω πρώην, αν έτσι το θέλει) Παρχαρίδη τον έκανα σκληρή κριτική για πολλά λάθη του - έχω ένα κουσούρι, δεν λογαριάζω φιλίες και έχθρες όταν πρόκειται για τα κοινά. Αλλά είναι ανόητοι ή φθονεροί όσοι ξεχνούν ότι είναι ένας διαπρεπής καθηγητής πανεπιστημίου, ομότιμος τώρα, ότι τιμήθηκε για τις αρετές και τα προσόντα του από τους συναδέλφους του με το αξίωμα του Προέδρου της Καρδιολογικής Εταιρίας Ελλάδος, ότι ως πανεπιστημιακός δάσκαλος ακούγεται ότι ήταν αξεπέραστος, ότι στα ποντιακά δεν υπάρχει τίποτε αξιόλογο που να μην έχει τη δική του ή και τη δική του σφραγίδα, ότι είναι λαϊκότατος, ότι έχει γνωριμίες και προσβάσεις παντού, ότι τέλος πάντων είναι άξιος. Κάνει και λάθη. Πολλά.
Το μεγαλύτερο, ότι άνοιξε προπέρσυ την υπόθεση της ενότητας του οργανωμένου χώρου χωρίς καμιά προετοιμασία, εντελώς απερίσκεπτα, χωρίς να συντρέχουν οι στοιχειώδεις διαδικαστικοί όροι, πολύ περισσότερο χωρίς να υπάρχει ουσιαστική διάθεση ενότητας από παντού, δηλαδή έγινε σύγκληση χωρίς σύγκλιση, γιαυτό μπήκαν οι ξύγκλυδες και τα κάναν μαντάρα... Κάλεσε αστόχαστα τους πάντες, και τους εχθρούς του, στο δείπνο της ενότητας και αυτοί βάλαν τον ίδιο στο πιάτο τους, τον φάγανε. Μέγα το σφάλμα σου, Γιώργο. Αλλά ουδείς ... άσφαλτος, όπως είπε και η Άντζελα Δημητρίου - και το είπε σωστά, κακώς την καρόϊδευαν, διότι άσφαλτος σημαίνει πίσσα και ασφαλτόστρωμα αλλά σημαίνει και αλάθητος. Εξάλλου ουδέν κακόν ... αμπιγιέζ καλού, όπως είπε (αμιγές ήθελε να πει) πάλι η Άντζελα! Διότι τα λάθη όλων μας μπορεί να μας κάνουν πιο προσεκτικούς.
Μην κάνει λοιπόν το λάθος ο Παρχαρίδης να μην δεχθεί να είναι πρόεδρος μιας ενωτικής Επιτροπής για τα 100 χρόνια της Γενοκτονίας, και μην κάνουμε κι εμείς το λάθος να μην το προτείνουμε. Αν εμφανιστούμε διασπασμένοι, δεν αποκλείεται να μας προκύψει ο Στέφανος Τανιμανίδης να εκπροσωπεί τον παγκόσμιο ποντιακό ελληνισμό στην Εκατονταετηρίδα, δεδομένου ότι είναι και τιτλούχος των Δημοσίων Σχέσεων του ΠΑΣΠΕ! Πρέπει λοιπόν με ρεαλισμό και αφήνοντας κατά μέρος συμπάθειες και αντιπάθειες να σχηματίσουμε μια Επιτροπή δοκιμασμένων ανθρώπων, ποντίων και μη, για να αναλάβουν υπεύθυνα την οργάνωση όχι μόνο των εκδηλώσεων αλλά και γενικά όλων των ενεργειών που θα συντείνουν στο να τιμηθεί η Μνήμη των προγόνων μας αλλά και να υπάρξει παραγωγική παγκόσμια ανάδειξη του αιτήματος για διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας.
Ο Μαρξ έλεγε ότι στην κοινωνία μπαίνουν τα προβλήματα όταν αυτή είναι ώριμη να τα λύσει. Το πρόβλημα των Εκατοντάχρονων της Γενοκτονίας είναι εξαιρετικά σοβαρό, ασύλληπτης σοβαρότητας.
Λοιπόν, όχι μόνο η ποντιακή κοινωνία αλλά και η κοινωνία όλου του ελληνισμού πρέπει να δείξει ότι είναι έτοιμη να το λύσει. Εκτός αν θέλουμε να διαψεύσουμε και τον Μαρξ... Και επειδή δεν αρθρογραφώ συχνά - και δυστυχώς είμαστε ελάχιστοι όσοι αρθρογραφούμε για ποντιακά θέματα - δράττομαι της ευκαιρίας να επανέλθω στο θέμα που λέγεται Ιβάν Σαββίδης. Έκανε κι αυτός τα λάθη του, στήριξε αστόχαστα την οικογενειοκρατία της Παναγίας Σουμελά το 2010. Αλλά ο Ιβάν έδειξε ότι έχει πατριωτισμό με το παραπάνω, έχει μόρφωση με το παραπάνω, διδάκτωρ οικονομικών επιστημών και έχει και παραέχει λεφτά! Ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να είναι ένας ιδανικός πρόεδρος της ΔΙΣΥΠΕ. Τι ψάχνουμε λοιπόν και ψαχνόμαστε; Βέβαια δεν ξέρουμε αν το θέλει ο ίδιος. Αλλά εδώ που βρισκόμαστε, δεν έχουμε κανείς το δικαίωμα να μην θέλουμε να υπηρετήσουμε τον ποντιακό ελληνισμό με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε. Ο Ιβάν μπορεί. Θέλει δε θέλει επομένως πρέπει να είναι ο πρόεδρος της ενότητας. Έστω με άλλη ονομασία της ΔΙΣΥΠΕ, έστω υπό άλλο οργανωτικό σχήμα, πάντως προσωπικά κρίνω ότι μόνο αυτός μπορεί να συμμαζέψει την κατάσταση.
Μου λένε ορισμένοι ότι κάνω σοβαρό μεθοδολογικό σφάλμα που συναρτώ το σύνολο των ποντιακών πραγμάτων με τα πρόσωπα του Ιβάν Σαββίδη και του Γιώργου Παρχαρίδη και περιμένω από αυτούς τη λύση. Δυστυχώς, είμαι σίγουρος ότι έχω σωστή αντίληψη της πραγματικότητας. Αν εξαιρέσουμε την οικογενειοκρατία της Παναγίας Σουμελά, την οποία οικογενειοκρατία πρέπει να κρατούμε μακριά μας σε αυστηρό αποκλεισμό, ο ζωντανός ποντιακός δημοκρατικός χώρος αυτό το ηγετικό δίδυμο διαθέτει, Ιβάν Σαββίδης και Γιώργος Παρχαρίδης. Μας αρέσει δε μας αρέσει, από αυτούς εξαρτώνται σχεδόν όλα...
