Πού είναι ο Πόντος; Πού είναι η Μικρά Ασία; Πού είναι η Ελλάδα;

Του Βασίλη Πάνου*

Μια γενοκτονία χωρίς τιμωρία.

Πού είναι Ελλάδα; Τι είναι η Ελλάδα;

Πνεύμα και όχι Αίμα, απάντησε πριν λίγες μέρες εδώ στα Τρίκαλα η Βυζαντινολόγος κ. Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ. Θα διακινδύνευα να πω γιατί όχι και το αίμα των Ποντίων. Και κάποιοι είναι «θλιβεροί» - και λέω θλιβεροί - για την υποτέλεια που έχουνε δείξει πλείστες φορές (ορισμένοι) έναντι ξένων δυνάμεων. Οι « Έλλαδίτες», συνήθως αντιμετωπίζουνε ακόμη και σήμερα τους Πόντιους και του Μικρασιάτες σαν μια άλλη φυλή, ένα άλλο Έθνος. Ακόμη και στις προσφωνήσεις, ο λόγος ορισμένων είναι σαν να πρόκειται για κάποιους άλλους.

Ο Πόντος, η Μικρά Ασία, δεν κουβαλά μόνο το Ελληνικό Πνεύμα, αλλά περισσότερο απ΄ όλους τους άλλους μεταφέρει και την Αρχαιοελληνική γλώσσα και φυσικά θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να ισχυριστεί κανείς και γιατί όχι και το ελληνικό αίμα.

Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα πλείστα αρχαιοελληνικά ονόματα που φέρνουν οι Πόντιοι σε σχέση με όλους τους άλλους Έλληνες που μιλούν την Ελληνική γλώσσα. Θα πρέπει επίσης να εξηγήσουμε και να το τεκμηριώσουμε και ιστορικά αυτό το γεγονός το εξ' αίματος Έλληνες.

Το Ελληνικό Πνεύμα ως ιδεολογία, ως τρόπος ζωής, ως φιλοσοφία και παιδεία εξήχθη από την κυρίως αρχαία Ελλάδα με τον Μέγα Αλέξανδρο. Όλη αυτή η Αρχαιοελληνική Παιδεία - που βασίζεται σήμερα ο Δυτικός Κόσμος - διαμορφώθηκε μεν στην Ελλάδα και στις Αποικίες της, (Σικελία – Εύξεινος Πόντος και αλλού), αλλά οι Μακεδόνες ήταν αυτοί που ενοποίησαν τον ελλαδικό χώρο γεωγραφικά, πολιτικά και σε μεγάλο βαθμό και πολιτιστικά. Ο Πόντος αποτελούσε από την αρχαιότητα ένα προχωρημένο έδαφος αυτής της Μεγάλης Ελλάδος.

Ο Αλέξανδρος και αργότερα οι διάδοχοί του μετέφεραν το ελληνικό Πνεύμα (ένα Πνεύμα που σημάνει πολλά πράγματα – αξίες - αρχές, ακριβώς αντίθετες από τον δεσποτισμό της Ανατολής). Για παράδειγμα, στην Ελλάδα είχε δημιουργηθεί ο άνθρωπος ΠΟΛΙΤΗΣ, ο οποίος αποφάσιζε για όλα, ενώ στην Ανατολή ήταν ΥΠΗΚΟΟΣ και έκανε ό,τι αποφάσιζε ο ένας, ο μονάρχης. Βέβαια και στην Ελλάδα δεν υπήρχε και δεν εφαρμόστηκε πάντα στο σύνολό της μια τέλεια Δημοκρατία. Αλλά είχε αναπτυχθεί μια κουλτούρα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, της Παιδείας, του Λόγου της Δημοκρατίας, Φιλοσοφίας κ.α. που ήταν αδιανόητα πράγματα σε άλλους Λαούς.

Αυτό το Ελληνικό Πνεύμα για 400 χρόνια - με τους διάδοχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου - επηρέασε και άλλαξε όλο το πολιτιστικό πεδίο στις χώρες της Ανατολής και βόρειας Αφρικής και όχι μόνο. Αργότερα, ο Χριστιανισμός εδώ στη Μικρά Ασία βρίσκει το προσφορότερο έδαφος για να αναπτυχθεί. Οι επτά (7) πρώτες χριστιανικές εκκλησίες – κατά την αποκάλυψη του Ιωάννη - ήταν στην Μικρά Ασία, στην Ανατολή.

Πρέπει να πούμε ακόμη ότι ο Πόντος κατά τη διάρκεια των Μιθριδατών. Μια Βασιλεία η οποία είχε προκύψει και από την επιρροή των Περσών, αλλά χωρίς ποτέ να αλλοιωθεί ο ελληνικός χαρακτήρας της περιοχής. Ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ Ευπάτωρ Διόνυσος, ο προτελευταίος βασιλέας του Βασιλείου του Πόντου - 120 έως το 63 π.Χ. - ήταν ένας βασιλιάς με μεγάλη ελληνική παιδεία, ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πλέον αντιπάλους των επεκτατικών βλέψεων των Ρωμαίων της ύστερης περιόδου της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το όνομα του προέρχεται από τη θρησκεία του Μίθρα, (μια περσική θρησκεία που αναγόρευε αρχή των πάντων το Φως - Φωτιά). Πολύ κοντά με τον Έλληνα Απόλλωνα – Φως - Ήλιος.

Ο Μιθριδάτης ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τον ελληνοπρεπή χαρακτήρα του κράτους του και επέβαλε την ελληνική γλώσσα, ως επίσημη γλώσσα του βασιλείου του. Κατά την πενηντάχρονη βασιλεία του ο ελληνικός πολιτισμός διαδόθηκε, σ' όλη την επικράτειά του και οι διάφορες γυναίκες που ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε, διαδοχικά, ήταν Ελληνίδες, ενώ στις κόρες του έδωσε ελληνικά ονόματα.

Δηλαδή, ο Πόντος υπήρξε ένα προχωρημένο φυλάκιο αντίστασης του Ελληνικού πνεύματος έστω και με την όποια σύμμειξη του Μιθραϊσμό που αργότερα και με την σύμμειξη του Ιουδαϊσμού και ελληνισμού πραγματοποιήθηκε η δημιουργία της νεότερης θρησκείας του Χριστιανισμού.

Ο Αλέξανδρος στην εκστρατεία κατά των Περσών προσπέρασε αυτή την περιοχή και δεν την κατέκτησε. Εικάζουμε διότι δε τη θεωρούσε περσική περιοχή. Αργότερα επί των διαδόχων του Αλεξάνδρου το 322 π.Χ. το Ποντιακό βασίλειο του Αριαράθη παραδόθηκε στον Ευμένη, όπως είχε αποφασισθεί κατά τη διανομή των περιοχών. Αυτό το βασίλειο θα γίνει η κατοπινή κληρονομιά του Μιθριδάτη της Κίου και εμπνευστή της ιδέας της δημιουργίας του Βασιλείου του Πόντου.

Ο Πόντος στα χρόνια των Μιθριδατών ήταν ένα κράτος, αλλά δεν αποτελούσε μια εθνότητα. Όλα τα στάδια του ανθρωπίνου πολιτισμού από την πρωτόγονη βαρβαρότητα μέχρι τον εκλεπτυσμένο αρχαίο πολιτισμό ήταν παρόν στην επικράτειά του. Η ελληνική γλώσσα καθιερώθηκε στο Βασίλειο ως επίσημη γλώσσα επικοινωνίας των πολυάριθμων και πολύγλωσσων εθνοτήτων. Η λατρεία του δωδεκάθεου του Ολύμπου κυριαρχούσε παντού σ' όλο τον Πόντο γι' αυτό και υψώθηκαν διάφοροι ναοί προς τιμήν τους. Η επίδραση του ελληνικού στοιχείου στους γηγενείς λαούς ήταν ισχυρή, γεγονός που συνέβαλε πολλαπλός στην κοινωνική και πολιτισμική τους εξέλιξη.

200-194 π.Χ Οι ρωμαίοι κατακτούν την κυρίως νότια Ελλάδα και το 168 π.Χ. κατακτούν τη Μακεδονία. Το 129 π.Χ κατακτιέται το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας και μαζί καταρρέει και το βασίλειο των Σελευκιδών διαδόχων το Αλεξάνδρου. Το 110-108 π.Χ. οι ρωμαίοι φτάνουν στη Θράκη και το 89 π.Χ. εξερράγη επανάσταση στην Ελλάδα, με παρακίνηση του Μιθριδάτη του Πόντου. Το 76 π.Χ. οι ρωμαίοι κατακτούν την Κρήτη και το 72 π.Χ τις πόλεις της ανατολικής ακτής του Εύξεινου Πόντου. Το 71 π.Χ. ο Λούκουλος καταλαμβάνει την Αμισό και την Ηράκλεια και το 70 π.Χ. οι Ρωμαίοι καταλαμβάνουν τη Σινώπη. Το 68 π.Χ. ο Μιθριδάτης ανακαταλαμβάνει για λίγο και πάλι τον Πόντο. Το 64 π.Χ. ο Πομπήιος καταλαμβάνει τη Συρία και διαλύεται το Ελληνικό κράτος των Σελευκιδών. Η Συρία γίνεται ρωμαϊκή επαρχία. Το 58 π.Χ. ο Κάτωνας της Ουτίκης καταλαμβάνει την Κύπρο και το 55 π.Χ. ο Βουρεβίστας καταστρέφει τις ελληνικές πόλεις του Εύξεινου Πόντου. Το 32-31 μετά την ήττα της Κλεοπάτρας οι ρωμαίοι κυριαρχούν σ όλη τη βόρεια Αφρική και στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου.

Κατά την περίοδο της Ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο) ο Πόντος και η Μικρά Ασία βιώνουν με όχημα την ελληνική γλώσσα τη μετάβασή τους στον Χριστιανισμό. Για χίλια και πάνω χρόνια ο Πόντος είναι βασικός πρωταγωνιστής και επηρεάζει με τον ελληνοπρεπή χαρακτήρα του όλες τις εξελίξεις. Το 1204 μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους δημιουργούνται τα ακόλουθα λατινικά κράτη: Η Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης, με το Λατινικό Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, το Δουκάτο των Αθηνών, την Ηγεμονία της Αχαΐας, το Δουκάτο του Αιγαίου, το Δεσποτάτο της Ηπείρου και πολλές άλλες Bαρονίες. Στην Ανατολή δημιουργούνται τα εξής: Η Αυτοκρατορία της Νικαίας και η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας.

Το 1329 μ.Χ. με τον σουλτάνο των Οθωμανών Ορχάν εδραιώνεται η οθωμανική παρουσία στη Μικρά Ασία. και το 1461 οι Οθωμανοί καταλύουν την αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Η Οθωμανική κυριαρχία για 500 χρόνια περίπου πέρασε από πολλές φάσεις εξέλιξης. Ο Χριστιανισμός της Μικράς Ασίας και του Πόντου ήταν ο μόνος που άντεξε στις πολλές πιέσεις του πανισλαμισμού, ο οποίος όπως ήταν φυσικό προωθούσε η Οθωμανική αυτοκρατορία στους μη μουσουλμανικούς λαούς. Με τα χρόνια, όχι μόνο άντεξε, αλλά αναγορεύτηκε ηγέτιδα κοινωνική δύναμη. Σε πολλές πόλεις της Μικράς Ασίας και του Πόντου στο οικονομικό και πολιτιστικό πεδίο επηρέαζε σημαντικά τις εξελίξεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η Κωνσταντινούπολη αναδείχθηκε, όπως ήταν φυσικό, το κέντρο των εξελίξεων και όλες οι γύρω περιοχές και ιδιαίτερα της παραλιακής Μικράς Ασίας και του Πόντου οι πόλεις απολάμβαναν τα οικονομικά αγαθά αυτών των εξελίξεων σε μεγαλύτερο βαθμό από την κυρίως Ελλάδα. Αυτό ίσως εξηγεί και την αστική τάξη και ανάπτυξη που παρατηρήθηκε στις ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας και του Πόντου - στις εκτός νεότερης Ελλάδος - περιοχές, προγενέστερα των κυρίως νεοελληνικών επαρχιών.

Με την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας – η οποία συντελείτε σταδιακά - οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις επεξεργάζονται διάφορα σχέδια διαδοχής και δημιουργίας νέων καθεστώτων. Για αυτό το λόγω ενισχύουν ενίοτε όσους εξυπηρετούν τα μακροπρόθεσμα σχέδια τους για τον έλεγχο των περιοχών της νοτιοανατολικής Ευρώπης και πολεμούν όσους, (Ρήγας Φεραίος), εργάζονται μεγαλεπήβολα σχέδια μεγάλων κρατών και ομοσπονδιών που θα τους δυσκόλευε στα επεκτατικά τους σχέδια.

Κατά την κατάρρευση της αναπτυχθήκαν εντός της αυτοκρατορίας διάφορα Εθνικιστικά κινήματα. Ανάμεσα στους πρωταγωνιστές αυτών των κινημάτων ήταν και ο Κεμάλ Ατατούρκ. Στρατιωτικός και εθνικιστής, ο οποίος είχε ήδη δηλώσει την παρουσία του συμμετέχοντας στο «Κίνημα των Νεότουρκων». Ήταν φυσικό ότι αυτό το «Εθνικιστικό κίνημα» θα είχε και την στήριξη κάποιων ευρωπαϊκών δυνάμεων, (κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το γεγονός ότι ένα εθνικιστικό κίνημα το οποίο αναπτύχθηκε στις τάξεις του Σουλτανικού στρατού), δεν εκκολάφθηκε και από κάποιες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για «πάσα ανάγκη» αν χρειαστεί.

Και η «πάσα ανάγκη» δεν άργησε να έρθει. Η έκβαση του 1ο ευρωπαϊκού(παγκόσμιου) πολέμου 1914-1918 έφερε νικητή τον Αγγλογαλλικό - Ιταλικό Άξονα και την ήττα του Γερμανικού-Αυστριακού Άξονα και των συμμάχων της, Βουλγαρίας και Τουρκίας κ.α. (1918). Η Ελλάδα σ΄αυτή την σύρραξη βρίσκεται στο πλευρό των νικητών και έχει όλες τις προϋποθέσεις να διαχειριστεί τα ελληνικά συμφέροντα, τόσο στην Κωνσταντινούπολη που βρίσκεται στα χέρια των Αγγλογάλλων, όσο και των ελληνικών πόλεων και των ελληνικών πληθυσμών που φτάνουν τα 2.000.000 σ΄ όλη την Μικρά Ασία, τον Πόντο και άλλων περιοχών.

Οι εξελίξεις όμως που δρομολογούνται μετά την νίκη των «συμμάχων» μοιάζουν με τις εξελίξεις που δρομολογήθηκαν μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο. Η Ελλάδα, ενώ ήταν με το μέρος των νικητών, πολέμησε τον Φασισμό, στο τέλος πληρώθηκε από τις «σύμμαχες» ευρωπαϊκές δυνάμεις με μεγαλύτερη καταστροφή από εκείνη που υπέστη από την γερμανική κατοχή. Χιλιάδες πρόσφυγες εγκαταλείπουν την Ελλάδα και αρχίζει η υπαγωγή της Ελλάδος σ ένα καθεστώς, το οποίο δε διαφέρει και πολύ από οποιονδήποτε εθνικιστικό καθεστώς όπως και αυτό του Κεμάλ Ατατούρκ (1922).

Πως είναι δυνατόν σήμερα να πιστεύει κανείς ότι οι εξελίξεις από το 1915 στην Μικρά Ασία και στον Πόντο και η επιχειρούμενη γενοκτονία που έλαβε χώρα, δεν έφερναν τη σφραγίδα και το σχεδιασμό και άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων; Πως μπορεί να πιστέψει κανείς ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία ήταν μόνο από πατριωτισμό των Ελλήνων στρατηγών και των πολιτικών παραγόντων εκείνης της επίμαχης συγκυρίας για να προστατευθούν οι ελληνικοί πληθυσμοί;

Εξυπηρετούσε τους Αγγλογάλλους μια Τουρκία υπό τον έλεγχο της Ελλάδος, με ελληνορθόδοξο πληθυσμό; Όμοιο με της Ρωσίας - παρ΄ ότι είχε εκραγεί η κομουνιστική επανάσταση -, η έκβασή της ήταν ακόμη αβέβαιη. Άρα, υπήρχαν και εναλλακτικά σχέδια που είχαν καταστρωθεί από καιρό. Σχέδια με πρωταγωνιστές (όπως και ο Σαμψών στην περίπτωση της Κύπρου), οι οποίοι θα ήταν έτοιμοι να υπηρετήσουν τα σχέδιά τους. Όπως στην Κύπρο εκδηλώθηκε αμέσως η εισβολή της Τουρκίας, το ίδιο και το 1919-1922 οι προθέσεις των ελληνικών κυβερνήσεων και οι ελληνικές στρατιωτικές επιχειρήσεις που ακολούθησαν έφεραν τον Κεμάλ Ατατουρκ με τους «ατάκτους» στο προσκήνιο. Με το Κεμάλ άνοιξε ο δρόμος για ένα καθεστώς, το οποίο θα ασφάλιζε την κάθοδο της Ρωσίας προς τα κάτω και θα αναγορεύονταν η Τουρκία το πρώτο κράτος μη ισλαμικό, σταθερό και σύμμαχο των Αγγλογάλλων για τα μακροπρόθεσμα σχέδια ελέγχου των πετρελαϊκών κοιτασμάτων.

O Κεμάλ Ατατούρκ ήταν αντίθετος με τον αγγλογαλλικο - ιταλικό άξονα στην αρχή, αλλά έως εκεί που δεν τον εξυπηρετούσαν στα σχέδια του. Άλλωστε ο Ατατούρκ δε δίστασε να συνεργαστεί και με την Ρωσία προκειμένου εκείνη τη δεδομένη στιγμή να αποκτήσει τους όποιους συμμάχους, (για τον εξοπλισμό του), με σκοπό να επιτύχει την ανατροπή του Σουλτάνου και να ανατρέψει τις βαρύτατες ρυθμίσεις και όρους που είχαν επιβάλλει οι νικητές μετά τη λήξη του Πολέμου.

Οι εξελίξεις όμως για ό,τι θα συνέβαινε αργότερα είχαν δρομολογηθεί από το 1915 και η γενοκτονία των ελληνικών πληθυσμών και πολλών άλλων λαών θεωρήθηκε «Επιβεβλημένη» μετά την κατάταξη των Συμμάχων - Κρατών όπως εκδηλώθηκαν κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο. Ποιον εξυπηρετούσαν αυτές οι «εκκαθαρίσεις» γενοκτονίες ; Η Οθωμανική αυτοκρατορία για αιώνες σεβάστηκε όλες τις θρησκείες της Βίβλου και στην επικράτεια της αναπτύχθηκαν πλείστοι λαοί και για πολλά χρόνια Χριστιανοί, Εβραίοι και Οθωμανοι ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους. Ποιος είχε συμφέρον να χαλάσει – παρ΄όλες τις κατά καιρούς διενέξεις - αυτή την αναγκαστική συνύπαρξη; Ποιος έσπειρε τον Εθνικισμό από το τέλος του 19ου αιώνα στους λαούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας και δη και των ίδιων των Οθωμανών, οι οποίοι όταν άρχισαν να επικρατούν οι «Νεότουρκοι» γίνονται και οι πιο σκληροί θιασώτες εθνικιστικής πολιτικής και διώξεων;

Αποδίδουμε ευθύνες στον «εθνικοσοσιαλιστή» Χίτλερ για τη γενοκτονία των Εβραιών και άλλων μειοψηφικών κοινωνικών ομάδων και φυλών, αλλά το «εθνικιστικό κόμμα» των «Νεοτούρκων», το οποίο άρχισε να οικοδομείται πολύ πριν από το 1908 γιατί δεν το κατατάσσουν στην ίδια κατηγορία; Και ποιος τελικά το ενίσχυε; Εντολές για εκκαθαρίσεις, όπως των Αρμενίων, είχαν αρχίσει νωρίτερα, από το Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ (1894-96), ωστόσο η κύρια ευθύνη για τις πλέον εκτεταμένες σφαγές αποδίδεται στο «κίνημα των Νεότουρκων» (1908-18). Αρχής γινομένης από την έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας που συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου το 1915. Το τουρκικό καθεστώς ήδη υπό την γερμανική επιρροή και άλλων χωρών της κεντρικής Ευρώπης είχε αρχίσει να απεργάζεται σχέδια γενοκτονίας από πολύ ενωρίς, διότι όλο αυτό το μεγάλο «μωσαϊκό» των λαών της οθωμανικής αυτοκρατορίας χαλούσε τη «Σούπα» ενός Ενιαίου κράτους και μιας Ενιαίας Εθνικιστικής Ιδεολογίας για τη σύστασή του. Ορισμένες ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν τις ενδιέφερε ποιος θα εφαρμόσει την Εθνικιστική Ιδέα στην Πράξη και την όποια «εκκαθάριση». Ο Σουλτάνος, άλλοι φιλόδοξοι στρατηγοί ή συνταγματάρχες, διάφοροι άλλοι εθνικιστές, «Επαναστάτες», όποιος προλάβαινε τελικά. Εθνικιστική Τουρκία θέλανε και ας ήταν και ξεσκούφωτη (χωρίς στρατιωτικό πηλήκιο).

Αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός ορισμένων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Για αυτό η Συνθήκη των Σεβρών (1920) ήταν αδύνατον να εφαρμοστεί χωρίς την στρατιωτική παρουσία όλων των Συμμάχων και η οποιανδήποτε μονομερή στρατιωτική επιχείρηση (όπως επιχείρησε ο Βενιζέλος), όσο και αν ενθαρρυνόταν - από την Αγγλία κυρίως - ήταν δύσκολο να επιτευχθεί και να φέρει αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα γνωστό, μετά την επικράτηση του Κεμάλ Ατατούρκ έναντι του Σουλτάνου, οποίος φρόντισε να πάρει με το μέρος του, την Ρωσία. την Γαλλία και την Ιταλία, χώρες οι οποίες ήταν δυσαρεστημένες με την πρώην σύμμαχο τους την Αγγλία, γιατί κατά το κοινώς, «τους έριξε στη μοιρασιά» των προσαρτημένων εδαφών.

Ο Κεμάλ εξοπλίστηκε με σύγχρονα ευρωπαϊκά όπλα, η Ελλάδα εγκαταλείφθηκε απ΄ όλους, προκειμένου να προσεταιριστούν όλοι τον επερχόμενο ισχυρό άνδρα της νέας Τουρκίας και η Ελλάδα να γνωρίσει τη μεγαλύτερη καταστροφή από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Η Τουρκία μπορούσε τώρα να εφαρμόσει την οποιανδήποτε «Εκκαθαριστική» πολιτική, μετά τη στρατιωτική επιχείρηση της Ελλάδος, διότι είχε αποκτήσει και την «νομιμότητα» να υπερασπιστεί τους δικούς της μουσουλμανικούς πληθυσμούς από τη «γενοκτονία» που επιχείρησαν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Ελλάδος κατά την προέλασή τους στα κεντρικά υψίπεδα της Τουρκίας (Σαγγάριος).

Το ίδιο σχέδιο εφαρμόστηκε μετά από 50 χρόνια και στην Κύπρο και προξένησε τη διχοτόμηση του νησιού. Το ίδιο σχέδιο δεν αποκλείεται να εφαρμοστεί και πάλι, όλα είναι έτοιμα, οι πρωταγωνιστές έχουν μάθει και μαθαίνουν από καιρό τους ρόλους τους. Το έργο έχει σχεδιαστεί λένε πολλοί. Θα το δούμε ίσως σύντομα να ανεβάζετε στη μεγάλη σκηνή του κόσμου. Την ημερομηνία δε γνωρίζουμε ακόμη και την ώρα που θα σηκωθεί η Αυλαία.

Πού είναι η Ελλάδα; Πού είναι ο Πόντος;

Την ψυχανεμίστηκα ένα απόγευμα την 12 Μαΐου σε μια εκδήλωση: Ημέρα Εθνικής Μνήμης – Για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (Κινηματοθέατρο Μύλου Ματσόπουλου) που διοργάνωσε η «Εύξεινος Λέσχη Ποντίων & Μικριασιατών Ν.Τρικάλων». Την ψυχανεμίστηκα πληγωμένη, όμως μ΄ένα αίσθημα χαρμολύπης και απόδοσης δικαιοσύνης για τα χιλιάδες θύματα που έχουν χαθεί προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα διάφορα στρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων που αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη ζωή «παράπλευρη» απώλεια.

Το εξοργιστικό είναι ότι έχει εξαγοραστεί η σιωπή των περισσοτέρων κρατών, αλλά κυρίως έχει εξαγοραστεί η σιωπή των ελληνικών κυβερνήσεων και πολλών κομματικών παρατάξεων, οι οποίοι αρνούνται την ιστορική μνήμη, ή την αλλοιώνουν μ΄ ένα «συνωστίζονται». Δεν αναγνωρίζουν και δεν αναγνωρίζεται ακόμη η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Γιατί άραγε;

Γιατί ορισμένοι είναι οι ΕΦΙΑΛΤΕΣ και Νεκροθάφτες του Ελληνικού Πνεύματος. Είναι οι Νεκροθάφτες της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Κύπρου και άλλων πατρογονικών εστιών αυτής της Μεγάλης Οικουμενικής Ελλάδος που δεν έχει ΣΥΝΟΡΑ.

Μπορεί ποτέ ένα Πνεύμα – Ελλάδα, να έχει Σύνορα;

Μετά την συγκινητική αυτή εκδήλωση της «Ευξείνου Λέσχη Ποντίων & Μικριασιατών Ν.Τρικάλων», αισθάνθηκα ότι είμαι Πόντιος, τόσο στην Ψυχή όσο και στο Πνεύμα, γιατί μόνο σαν Πόντιος (κάποιος που έχει χάσει την πατρίδα του), πληγωμένος, πικραμένος, αγανακτισμένος, οργισμένος μπορώ να αισθάνομαι την Ελλάδα. και να αισθάνομαι ακόμη ότι είμαι ΕΛΛΗΝΑΣ.

*Βασίλης Πάνος
Συγγραφέας - Ιστορικός Ερευνητής
info@agapo.gr