Το έργο αναφέρεται στην πραγματική ιστορία της Ταμάμα Κοτρίδη από την Έσπιε του Πόντου, που έμεινε πίσω μετά την φυγή των δικών της, κατά την εκδίωξη των Ποντίων, μεγάλωσε και έζησε σαν μέλος της οικογένειας τούρκου αξιωματικού, για να αποκαλύψει την ταυτότητά της, στα 64 της χρόνια, να αναζητήσει και να καταφέρει να βρει τα μέλη της οικογένειάς της που είχαν επιζήσει, στην Ελλάδα, πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά. Η διασκευή του βιβλίου σε θεατρικό έργο έγινε από τον ίδιο τον συγγραφέα με μοναδικό τρόπο ώστε με παράλληλες αφηγήσεις να καλύψει όλη την ιστορία 3000 χρόνων του ποντιακού ελληνισμού, τις αγαστές σχέσεις χριστιανών και μουσουλμάνων μέχρι να ξεκινήσουν οι γενοκτόνες πρακτικές των κεμαλικών και Νεότουρκων αλλά και με αναφορές στο σύγχρονο πρόβλημα των χιλιάδων κρυπτοχριστιανών της σημερινής Τουρκίας.
Εκατό χρόνια πέρασαν από εκείνη τη μεγάλη τραγωδία των προγόνων μας Ποντίων, αλλά τα ελληνόπουλα του Φλάσινγκ μας έφεραν πίσω στο χρόνο με την αληθινή ιστορία της Ταμάμας που έζησε την γενοκτονία. Τα ελληνόπουλα του Φλάσινγκ συγχωρούν, αλλά δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν τη γη των προγόνων τους, τον ευλογημένο Πόντο, γιατί είναι από τις αρχαίες κοιτίδες του Ελληνισμού. Μας είπανε στην εισαγωγική αφήγηση «δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε αυτούς που θανατώθηκαν, δεν ξεχνάμε αυτούς που έμειναν εκεί στον Πόντο και κρατούν ακόμα Θερμοπύλες. Θα καίει πάντα μέσα μας το ακοίμητο καντήλι της μνήμης. Ναι, έχουμε όμως μεγάλη δύναμη να συγχωρούμε αυτούς που μας έκαναν το κακό».
Οι τριάντα έξι μαθητές, ντυμένοι οι περισσότεροι με παραδοσιακές ποντιακές στολές με τα θεατρικά δρώμενα, την αφήγηση, με τραγούδια, με χορό αλλά και παράλληλη παρουσίαση διαφανειών μάγεψαν κυριολεκτικά το κοινό. Τα συναισθήματα πολλά και ποικίλα, αλλά με κοινό παρονομαστή τα συχνά και εκτεταμένα χειροκροτήματα. Η απόδοση των τραγουδιών από την Γεωργία Λινάρη συγκλονιστική. Η ερμηνεία των βασικών ρόλων μοναδική. Η όλη σκηνική παρουσία αριστοτεχνική.
Ξεφυλλίζοντας το περίτεχνο πρόγραμμα, επαγγελματικών προδιαγραφών, που έγινε ανάρπαστο και εξαντλήθηκε σύντομα, διαβάζουμε ότι για τους περισσότερους μαθητές και μαθήτριες τους δόθηκε η ευκαιρία να μάθουνε για την ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού και τη γενοκτονία. Οι ποντιακής καταγωγής μαθητές Μάριος Στεφανίδης, Συμεών Πανίδης, Ειρήνη Λίτη, Λουίζα Μολοχίδη, Ιωάννα Κανελλοπούλου και Ηλιάνα Γώγου δηλώνουν περήφανοι για την συμμετοχή τους και την προσπάθεια τους.
Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Φασιανής κ. Αντώνιος στο χαιρετισμό του είπε ότι σαν Πόντιος τρίτης γενιάς ανησυχεί μην και χάσουμε την ταυτότητα μας και ξεχάσουμε την ιστορία μας, αλλά βλέπει σήμερα με χαρά ότι μετά από ενενήντα χρόνια δεν έχουμε ξεχάσει την γενοκτονία των Ποντίων. Μιλώντας για τους Πόντιους τόνισε ότι για την πίστη τους και την ταυτότητα τους ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν την ζωή τους. Μοίρασε σε όλους τους ηθοποιούς και συντελεστές του έργου, το βιβλίο της Θέας Χάλο «Ούτε τ’ όνομά μου», υπογεγραμμένο από την συγγραφέα, δωρεά της Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ και Καναδά. Προέτρεψε τους μαθητές να διαβάσουν το βιβλίο αυτό κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών τους.
Η διευθύντρια του σχολείου κ. Αθηνά Κρομμύδα κλείνοντας την εκδήλωση, ευχαρίστησε ένα, ένα όλα τα παιδιά και τους είπε ότι το βιβλίο αυτό είναι η προίκα τους από την παράσταση αυτή. Ευχαρίστησε επίσης τις δασκάλες υπεύθυνες της θεατρικής παράστασης κ. Πέπη Βολίκα, Σοφία Κατέχη, Σταυρούλα Κωνσταντακοπούλου, Ελένη Σταυροπούλου και την χοροδιδάσκαλο κ. Βασιλική Βελέντζα.
O Γεώργιος Τσιλφίδης, αναπληρωτής πρόεδρος Παμποντιακής Ομοσπονδίας ΗΠΑ μας δήλωσε μετά την παράσταση:
«Πραγματικά έμεινα έκπληκτος πως κατάφεραν τα παιδιά να παρουσιάσουν, γλαφυρά και ολοκληρωμένα, μέσα σε λίγα μόνο λεπτά την ιστορία του Πόντου, την ειρηνική συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων, τα γεγονότα της γενοκτονίας αλλά και την ιστορία της Ταμάμας, με το συνδυασμό αφήγησης, δρώμενων στην σκηνή και τις διαφάνειες. Συγκινήθηκα, δάκρυσα, θαύμασα και χειροκρότησα. Ήταν μια ιδιαίτερα αξιοθαύμαστη εμπειρία. Συγχαρητήρια!
Σαν ένας απλός πόντιος, αλλά και εκ μέρους της Παμποντιακής Ομοσπονδίας και του συλλόγου «Πόντος» του Νόργουοκ συγχαίρω τα παιδιά για την πολλή και άριστη δουλειά τους. Ευχαριστώ και συγχαίρω τις δασκάλες και την διευθύντρια του σχολείου του Αγίου Νικολάου για την ενέργεια τους να αφιερώσουν την φετινή θεατρική παράσταση στον Αλησμόνητο Πόντο, μιας και για πολλά χρόνια η γενοκτονία των Ποντίων ήταν μια ξεχασμένη ιστορία.
Θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι το Ποντιακό ζήτημα δεν είναι υπόθεση μόνο των Ποντίων αλλά είναι ζήτημα ελληνικό, εθνικό και υπόθεση όλων των Ελλήνων.»
