«Είναι από το σπίτι μου στην Συκορράχη μέχρι τα καφενείο στην πλατεία», θα πει με καμάρι.
Η ίδια ανέστησε 7 παιδιά κι ευτύχησε να δει πάνω από 32 εγγόνια και δισέγγονα!
Η κυρά Καλλιόπη Παπαδοπούλου είναι 101 χρονών κι έχει πλέξει μέσα σε οκτώ μήνες ένα κασκόλ μήκους 270 μέτρων. Γερή, καθημερινά περιποιείται το σπίτι της, μια όμορφη μονοκατοικία στο χωριό, είναι στο πόδι, παρακολουθεί και ποτίζει τον λαχανόκηπό της, ενώ μονολογεί ότι την ξέχασε ο χάρος. Το μεγαλύτερό της παιδί είναι 84 ετών το μικρότερο 72 ετών, έχει δεκάδες εγγόνια και δισέγγονα κάπου έχει χάσει τον αριθμό, έμεινε στα 32!
Την συναντήσαμε στην αυλή της, ένα εκπληκτικό σπίτι στην Συκοράχη Έβρου με θέα το βουνό να αναπολεί τα παλιά, να θυμάται τα μαύρα χρόνια της προσφυγιάς από την πατρίδα, αλλά και μετέπειτα τις δυσκολίες που πέρασε μέχρι να ξαναστεριώσει η φαμίλια της. Με πάντρεψαν για να μην με την κλέψουν, τον άνδρα μου τον γνώριζε η μητέρα μου, εγώ δεν τον είδα», θα πει, κάνοντας μια ζωή μαρτυρική. Όταν την ρωτάμε αν βγήκε καλός η απάντησή της είναι διπλή. “Καλός αλλά μπατίρης, μαύρα χρόνια τότε οι γυναίκες τα έκαναν όλα, οι άνδρες έλειπαν στους πολέμους…”, αλλά και τα επτά παιδιά που ανέστησε στην ζωή, δύο από τα οποία πέθαναν όπως κι ένα κορίτσι στην γέννα. Η κυρά Πηνελόπη Παπαδοπούλου ψήφισε στις ευρωεκλογές του 2009, θα μας πει, αφού την πήγε ο γιος της.
Τί ψήφισες γιαγιά;
-Αυτό που μ΄έδωκε ο γιος μου.
Πότε ήρθατε εδώ από τον Πόντο από την πατρίδα;
-Το 1924 και βγήκαμε στην Θεσσαλονίκη, για να μην πεθάνουμε, πήγαμε στην Καβάλα στα βουνά, από εκεί είχαμε κοντοχωριανούς γνωστούς, ήρθανε από τα βουνά της Καβάλας μας επήρανε, εδώ ήταν Βούλγαροι, έφυγαν οι Βούλγαροι, ήρθαμε εδώ. Ήταν εβδομήντα οικογένειες να έρθουν, δεν ήρθαν, οι μισοί μείνανε εκεί στο βουνό και εμείς ήρθαμε εδώ. Ήρθαμε εδώ δεκαπέντε οικογένειες σήμερα δεν έμεινε κανένας, τρείς χήρες έχουν μείνει στον μαχαλά, τρεις, η Θοδώρα, η Γιοβανίδη και εγώ. Εκείνοι που μείνανε στο βουνό, πιαστήκανε και όλους τους καθαρίσανε οι Βούλγαροι.
Πόσο χρονών ήσαστε όταν ήρθατε;
-Δεκαπέντε χρονών και παντρεμένη
Σήμερα πόσο χρονών είστε, λέτε την ηλικία σας;
-Τώρα είμαι εκατόν ένα χρονών.
Περάσατε τα εκατό, ένας αιώνας δηλαδή, έχετε ζήσει τα πάντα, πολέμους, κατοχές, εμφύλιους, αντάρτες, όλα.
-Όλα, όλα τα είδαμε, όλα.
Αν κάνουμε μια σύγκριση τα τότε χρόνια με τα τώρα, τι έχετε να πείτε.
-Τώρα είναι καλά, τότε ήταν τι να σου πω, τι να σου πω, εσείς μικροί ήσαστε τι να ξέρετε, περάσαμε πολλά τυραννιστήκαμε εμείς πολλά, δόξα τω Θεώ τώρα είμαστε καλά, αλλά τα χρόνια περάσανε.
Σήμερα σας βλέπουμε γερή, δυνατή, πλέκετε, κεντάτε.
-Έπλεξα ένα μεγάλο σάλι αλλά τώρα σταμάτησα. Εκεί που έπλεκα κάτι κάλτσες, κοιτάζω ο γιος μου έφερε ένα τσουβάλι μαλλί, αυτό τι είναι του λέω για να πλέξεις λέει ολόκληρο σάλι, και άρχισα εγώ τον Γενάρη και τον Αύγουστο τελείωσα.
Πόσα μέτρα είναι περίπου, 270 μέτρα είναι περίπου, από ότι μας λένε οι νύφες σας.
-Διακόσια, διακόσια είναι….παραπάνω…από εδώ μέχρι το καφενείο φτάνει.
Πόσα παιδιά έχετε, πέστε μου τα παιδιά και τα ονόματα τους.
-Ένας είναι ο Γιώργης, ένας είναι ο Χρήστος, αυτοί που έφυγαν, τώρα έχουμε Χάρη τον Παπαδόπουλο, στην Αλεξανδρούπολη μένει οικογενειακώς, είναι ο Κυριάκος, εδώ κάτω είναι το σπίτι του, η γυναίκα του έμεινε στην Γερμανία με τα παιδιά, είναι ο Λευτέρης, έχω και μια κόρη στην Αλεξανδρούπολη και μια έχω στην Γερμανία, τώρα βέβαια είναι στην Ελλάδα, στον Βόλο είναι το σπίτι τους, εφτά παιδιά και ένα κοριτσάκι που πέθανε όταν ήταν οκτώ χρονών. Τώρα δεν κάνουν πολλά παιδιά ο κόσμος.
Ποιες στιγμές θυμάσαι έντονα από την ζωή σου, τώρα έτσι όπως κάθεσαι στο ντιβάνι στον καναπέ, τι θυμάσαι , περνάει η ζωή σου μέσα από το μυαλό, έτσι δεν είναι κ. Πολυξένη.
-Κοίτα εμείς υποφέραμε πάρα πολύ, πάρα πολύ, τότε οι γονείς, το χωριό μέσα θυμάμαι, δεν είσαι άντρας, οι γυναίκες με την ράχη κουβαλούσαν σακιά τρόφιμα, που τα πήγαιναν δεν ξέρω και οι γυναίκες με την ράχη τα πήγαιναν στην μέση, ας πούμε Συκοράχη, από εκεί οι γυναίκες τα φορτώνανε τα πήγαιναν αλλού. Δεν είχε ούτε ζώα, ούτε δρόμους, ούτε κάρα, τίποτα, οι γυναίκες. Οι άντρες πάλι πήγαιναν στον πόλεμο, άλλοι πέθαναν, άλλοι γύρισαν, δεν γύρισαν και πολλοί και έτσι αυτή ήταν η ζωή του κόσμου, δεν είχε ούτε ζώα, ούτε τίποτα τότε.
Θυμάστε πότε πήγατε πρώτη φορά στις εκλογές να ψηφήσετε, μετά το 1950 φυσικά που επιτράπηκε για τις γυναίκες.
-Πότε πήγα, από τότε εδώ ψηφίζω.
Πήγατε τώρα στις Ευρωεκλογές;
-Ναι με πήγαν τα παιδιά.
Τότε οι χαρές τι ήταν τα γλέντια, οι γάμοι τα πανηγύρια;
-Ε, τελευταία ησύχασε ο κόσμος και ερχόταν οι Έλληνες από τα γύρω χωριά και γλεντούσαν στα πανηγύρια. Τότε πιο πολύ είχαμε δυστυχία μετά ήρθαν τα πιο καλά χρόνια.
Πώς έγινε ο γάμος σου κυρία Πολυξένη, πώς σε πάντρεψαν με προξενιό, τον ήξερες.
-Δεν τον ήξερα παιδί μου, η μάνα μου τον βρήκε και φοβήθηκε να μην με κλέψουν άλλοι και με στεφάνωσε. Καλός βγήκε δεν βαριέσαι.
Είχαμε φτώχεια καταραμένη, για ποια καλοσύνη να μιλάμε. Εκείνος δεν είχε, εγώ δεν είχα, παιδάκι μου πολεμήσαμε εδώ που ήρθαμε, με τα καπνά, τρομάξαμε να συμμαζευτούμε, και πολλά παιδιά αλλά τα φέραμε βόλτα.
Ναι αλλά έχετε καλές σχέσεις με τα παιδιά σας.
-Τώρα Δόξα τω θεώ, όπου να πάω καλά είναι. Στην Αλεξανδρούπολη έχω δύο, με σπίτια είναι, το χειμώνα πηγαίνω εκεί, το καλοκαίρι έρχομαι εδώ αφού δεν πεθαίνουμε μας ξέχασε ο Θεός…
Γιατί να πεθάνουμε, αφού είσαι στο πόδι, θα μας πεις το μυστικό της μακροζωίας; Τι τρως, τι αποφεύγεις;
-Το πρωί - πρωί καφέ με φρυγανιές, μετά φαγητό.
Το αγαπημένο σου φαγητό ποιο είναι;
-Εγώ δεν χωρίζω φαγητό παιδί μου, ότι να είναι καλό.
Οι πίτες σου αρέσουν;
-Οι πίτες με αρέζουν αλλά τώρα πάνε όλα, δεν μπορούμε να τα φάμε, φτιάχναμε πίτες, φτιάχναμε διάφορα, τώρα τρώμε καλά.
Πίνεις κανένα κρασάκι;
-Ούζο προτιμώ, ο γιός μου φτιάχνει και πίνω κανένα ουζάκι, κρασί δεν μεταχειριζόμαστε, στην Αλεξανδρούπολη με τα παιδιά πίνουμε γλυκό κρασί, όχι τσίπουρο εκείνο δεν με αρέζει.
Ποια είναι η επιθυμία σου, τώρα;
-Επιθυμία μου τι να είναι παιδί μου, γερατειά έχουμε, επιθυμία ο Θεός να βάλει το χέρι του για όλα. Η ευχή μου για τον κόσμο να καλοπερνούν, νάχουν αγάπη και ειρήνη».
-Αμήν κυρά Πηνελόπη.
Μελαχροινή Μαρτίδου
Πηγή: "Ο Χρόνος" 09-07-2009