Του Σάββα Καλεντερίδη
Το έχουμε ξαναπεί, ότι στις μεγάλες κρίσεις κυοφορούνται και οι μεγάλες αλλαγές σε πολιτικό επίπεδο, αλλαγές που αναδιαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό.
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και κυρίως μετά την Κατοχή και τον εσωτερικό πόλεμο που ακολούθησε, το εκλογικό σώμα άλλαξε συμπεριφορά, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία νέων κομμάτων και την αλλαγή του τοπίου και του πολιτικού σκηνικού.
Το ίδιο έγινε και το 1974, όταν στα αποκαΐδια της εισβολής και κατοχής του 40% της Μεγαλονήσου από τους βάρβαρους κατακτητές, άνοιξε μια νέα σελίδα στην πολιτική ζωή του τόπου, με νέα κόμματα να διεκδικούν και να παίρνουν ρόλο πρωταγωνιστικό στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μπορεί τα κόμματα να ήταν νέα, δεν ήταν όμως νέα τα πρόσωπα, αφού οι ηγέτες των κομμάτων ήταν οι ίδιοι, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προετοίμασαν το έδαφος για την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Μετά το 1974, οι τότε ηγέτες παρέλαβαν μια Ελλάδα με έλλειμμα δημοκρατίας, με έναν κρατικό μηχανισμό που, αν και διαπνεόμενος από το ‘πνεύμα’ της εποχής, λειτουργούσε, και με μια οικονομία που είχε προοπτικές ανάπτυξης. Με άλλα λόγια, οι πραξικοπηματίες, αν και πλήγωσαν τη δημοκρατία, αν και κυνήγησαν τους αντιφρονούντες, παρότι δεν είχαν κανέναν να τους ελέγχει -αφού αντιπολίτευση δεν υπήρχε, ενώ ο τύπος και η δικαιοσύνη ήταν ελεγχόμενη από αυτούς- σε γενικές γραμμές έκαναν χρηστή οικονομική διαχείριση, σεβάστηκαν το δημόσιο χρήμα, και παρέδωσαν στους πολιτικούς δημόσιο χρέος που δεν ξεπερνούσε το 18% του ΑΕΠ.
Οι πολιτικοί, που διαδέχτηκαν τους πραξικοπηματίες, υποτίθεται ότι αποκατέστησαν τη δημοκρατία και έδωσαν ξανά το ρόλο που έχουν στα δημοκρατικά καθεστώτα η αντιπολίτευση, η δικαιοσύνη και ο τύπος. Δηλαδή, με άλλα λόγια, μετά το 1974 άρχισαν να λειτουργούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και οι μηχανισμοί ασφαλείας της πολιτικής και της δημόσιας ζωής, πράγμα που σημαίνει ότι η χώρα αποκτούσε εχέγγυα για μια νέα δημοκρατική πορεία αλλά και για χρηστή οικονομική διαχείριση, απαραίτητη προϋπόθεση για υγιή οικονομική ανάπτυξη.
Όμως, οι πολιτικοί, αντί να επωφεληθούν και να αξιολογήσουν σωστά και επ’ ωφελεία της πατρίδος και του λαού μας τις ευνοϊκές συνθήκες που διανοίγονταν για την Ελλάδα, αντί να βελτιώσουν τη δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε, αντί να ενισχύσουν τους θεσμούς και να βελτιώσουν τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος στους πολίτες, αντί να δημιουργήσουν συνθήκες υγιούς οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, σταδιακά δημιούργησαν ένα κακόμορφο τέρας, που αργά αλλά σταθερά άρχισε να κατασπαράζει τους πολίτες, την πατρίδα και το έθνος.
Τα κόμματα από κέντρα παραγωγής πολιτικής, εθνικού σχεδίου και ελπίδας, μετατράπηκαν σταδιακά σε μηχανισμούς κατάληψης της εξουσίας για την εξουσία, χρησιμοποιώντας και μετερχόμενα κάθε μέσο, όπως ο έλεγχος της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική, η κομματικοποίηση-διάλυση του κράτους, η πλήρης υποδούλωση του συνδικαλιστικού κινήματος, ο πλήρης έλεγχος του τύπου και των ΜΜΕ, ο εξευτελισμός των πολιτών μέσα από ένα σύστημα αναξιοκρατικών προσλήψεων στο πολύπαθο δημόσιο, που κατήντησε αντικείμενο κακοποίησης του οποιουδήποτε κομματάρχη και πολιτικάντη.
Τελικώς, μετά από το συνεχή βιασμό δεκαετίων από τους πολιτικούς, η δημοκρατία μας εξέπνευσε, οι θεσμοί είναι κλινικά νεκροί, το κράτος επί της ουσίας δεν υπάρχει, η οικονομία της χώρας είναι στα χέρια των δανειστών και των τοκογλύφων και οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούν άναυδοι το έργο της καταστροφής της Ελλάδος στις οθόνες των τηλεοράσεων, με σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, που αποτελούν τις δυο όψεις του αργυρίου της προδοσίας της πατρίδος.
Πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε την επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας -ακόμα και αυτήν την έννοια κακοποίησαν οι άθλιοι, με καθηγητές ιστορίας εγκάθετους που τοποθέτησαν τα κόμματα της κεντροαριστεράς σε όλες σχεδόν τις σχολές ιστορίας των ελληνικών πανεπιστημίων- με τους πολίτες να είναι αποκλεισμένοι από τον εορτασμό και τις παρελάσεις. Μια εορτή που αποτελεί πηγή έμπνευσης, ελπίδας και αγωνιστικότητας για τους πολίτες, γιορτάστηκε ερήμην των πολιτών!
Η κυβέρνηση και το κράτος, βλέποντας ότι οι πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους σε πρόσωπα, κόμματα και θεσμούς, για να προλάβει τα χειρότερα, προτίμησε να σιδεροφράξει τους χώρους των παρελάσεων, με αποτέλεσμα οι μαθητές και τα στρατιωτικά τμήματα να παρελάσουν στην ουσία μόνο για τους επισήμους. Δηλαδή, εκτός των άλλων, για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία της ελεύθερης Ελλάδος νοθεύτηκε τόσο πολύ το πραγματικό νόημα της 25 Μαρτίου, ο εορτασμός της οποίας απαιτεί παλλαϊκή συμμετοχή και όχι αποκλεισμό του λαού από τους εορτασμούς. Για πρώτη φορά οι λαός δεν χειροκρότησε τη μαθητιώσα νεολαία και τις ένοπλες δυνάμεις, που υποχρεώθηκαν να παρελάσουν μπροστά από μια διεφθαρμένη και εντελώς απαξιωμένη στα μάτια των πολιτών «ηγεσία».
Η έκταση και η φύση των επεισοδίων που έλαβαν χώρα σχεδόν στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας, μας δείχνει ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο που δεν έχει να κάνει απλά με τη ρήξη της κοινωνικής συνοχής. Η οικονομική κρίση, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η μεθοδευμένη επί χρόνια αποκαθήλωση του συστήματος αξιών της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της νεολαίας, στο πνεύμα του αριστερού προοδευτισμού (που στην καρδιά του κρύβει μαύρο κατάμαυρο σκοτάδι), η στοχευμένη διάλυση της εθνικής παιδείας, η στοχευμένη απαξίωση των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας και άλλα πολλά, αποτελούν από μόνα τους ένα εκρηκτικό και συνάμα θανατηφόρο κοκτέιλ, που απειλεί την επιβίωση της Ελλάδος και το ίδιο το ελληνικό έθνος. Αν σ’ αυτά προστεθεί και συνυπολογιστεί η απαξίωση των θεσμών και του πολιτικού συστήματος, αν σε όλα αυτά προστεθεί το γεγονός ότι οι Έλληνες πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στα κόμματα και τα πρόσωπα που τα υπηρετούν, αφού όλοι περιμένουμε τελικά από τους πολιτικούς και από τα κόμματα να μας σώσουν, τότε σχηματίζεται μια εικόνα που μοιάζει εφιάλτης για την πορεία της πατρίδος και του έθνους.
Θα ήταν ελπιδοφόρο αν από την κρίση αυτή διδάσκονταν και παραδειγματίζονταν οι πλέον έντιμοι πολιτικοί πρωταγωνιστές και προχωρούσαν σε διαδικασίες εξυγίανσης των κομμάτων και δημιουργίας ενός νέου εθνικού οράματος για την Ελλάδα.
Θα ήταν επίσης ελπιδοφόρο αν από τα ερείπια του εν καταρρεύσει πολιτικού συστήματος, ξεπετάγονταν νέα πρόσωπα με νέες δημιουργικές ιδέες, που θα οδηγούσαν στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, χωρίς να χρειαστεί να αναγεννηθεί αυτό από τις στάχτες, γιατί στάχτες σημαίνει ολική και εθνική καταστροφή.
Όμως δυστυχώς, αντ’ αυτού, βλέπουμε τα κόμματα να επιμένουν στις παλιές τους πρακτικές και σε παλιά πρόσωπα, λες και δεν γνωρίζουν ότι άλλο πράγμα είναι η οικολογική συνείδηση και η ανακύκλωση χάρτου ή η ανακύκλωση λυμάτων και άλλο πράγμα είναι η ανακύκλωση «πολιτικών λυμάτων». Λες και δεν γνωρίζουν ότι με παλιά δοκιμασμένα αποτυχημένα πρόσωπα δεν μπορεί να αναγεννηθεί ο τόπος, όπως επιβάλλουν οι συνθήκες που επικρατούν, πριν οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Τέλος, το σκηνικό της θλίψης και της κατάρρευσης, τη συμπληρώνει η εικόνα των προσώπων που στέκονταν στην εξέδρα επισήμων στην Αθήνα, έχοντας την πλάτη τους στο Κοινοβούλιο, αλλά και οι δηλώσεις που ακολούθησαν, τις οποίες καλύτερα είναι να μην τις κρίνουμε, για να μην βαρύνουμε ακόμα περισσότερο το κλίμα. Απλά, επειδή οι «επίσημοι», που ορισμένοι απ’ αυτούς έχουν το θράσος να χαιρετούν τα τμήματα των τιμημένων ενόπλων δυνάμεων, τη στιγμή που ή δεν υπηρέτησαν καθόλου ή «λούφαραν» κατά τη διάρκεια της θητείας τους, με τις δηλώσεις τους δείχνουν ότι είναι εκτός πραγματικότητος και δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει, να τους υπενθυμίσουμε αυτό που λέει ο λαός μας σε αντίστοιχες περιπτώσεις: «Δεν βρέχει, απλά σας φτύνουν», που σημαίνει ξυπνήστε και συνέλθετε πριν είναι αργά.
Κυριακάτικη Δημοκρατία
Πηγή: Infognomon Politics
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και κυρίως μετά την Κατοχή και τον εσωτερικό πόλεμο που ακολούθησε, το εκλογικό σώμα άλλαξε συμπεριφορά, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία νέων κομμάτων και την αλλαγή του τοπίου και του πολιτικού σκηνικού.
Το ίδιο έγινε και το 1974, όταν στα αποκαΐδια της εισβολής και κατοχής του 40% της Μεγαλονήσου από τους βάρβαρους κατακτητές, άνοιξε μια νέα σελίδα στην πολιτική ζωή του τόπου, με νέα κόμματα να διεκδικούν και να παίρνουν ρόλο πρωταγωνιστικό στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Μπορεί τα κόμματα να ήταν νέα, δεν ήταν όμως νέα τα πρόσωπα, αφού οι ηγέτες των κομμάτων ήταν οι ίδιοι, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προετοίμασαν το έδαφος για την εκδήλωση του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Μετά το 1974, οι τότε ηγέτες παρέλαβαν μια Ελλάδα με έλλειμμα δημοκρατίας, με έναν κρατικό μηχανισμό που, αν και διαπνεόμενος από το ‘πνεύμα’ της εποχής, λειτουργούσε, και με μια οικονομία που είχε προοπτικές ανάπτυξης. Με άλλα λόγια, οι πραξικοπηματίες, αν και πλήγωσαν τη δημοκρατία, αν και κυνήγησαν τους αντιφρονούντες, παρότι δεν είχαν κανέναν να τους ελέγχει -αφού αντιπολίτευση δεν υπήρχε, ενώ ο τύπος και η δικαιοσύνη ήταν ελεγχόμενη από αυτούς- σε γενικές γραμμές έκαναν χρηστή οικονομική διαχείριση, σεβάστηκαν το δημόσιο χρήμα, και παρέδωσαν στους πολιτικούς δημόσιο χρέος που δεν ξεπερνούσε το 18% του ΑΕΠ.
Οι πολιτικοί, που διαδέχτηκαν τους πραξικοπηματίες, υποτίθεται ότι αποκατέστησαν τη δημοκρατία και έδωσαν ξανά το ρόλο που έχουν στα δημοκρατικά καθεστώτα η αντιπολίτευση, η δικαιοσύνη και ο τύπος. Δηλαδή, με άλλα λόγια, μετά το 1974 άρχισαν να λειτουργούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και οι μηχανισμοί ασφαλείας της πολιτικής και της δημόσιας ζωής, πράγμα που σημαίνει ότι η χώρα αποκτούσε εχέγγυα για μια νέα δημοκρατική πορεία αλλά και για χρηστή οικονομική διαχείριση, απαραίτητη προϋπόθεση για υγιή οικονομική ανάπτυξη.
Όμως, οι πολιτικοί, αντί να επωφεληθούν και να αξιολογήσουν σωστά και επ’ ωφελεία της πατρίδος και του λαού μας τις ευνοϊκές συνθήκες που διανοίγονταν για την Ελλάδα, αντί να βελτιώσουν τη δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε, αντί να ενισχύσουν τους θεσμούς και να βελτιώσουν τις υπηρεσίες που παρέχει το κράτος στους πολίτες, αντί να δημιουργήσουν συνθήκες υγιούς οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, σταδιακά δημιούργησαν ένα κακόμορφο τέρας, που αργά αλλά σταθερά άρχισε να κατασπαράζει τους πολίτες, την πατρίδα και το έθνος.
Τα κόμματα από κέντρα παραγωγής πολιτικής, εθνικού σχεδίου και ελπίδας, μετατράπηκαν σταδιακά σε μηχανισμούς κατάληψης της εξουσίας για την εξουσία, χρησιμοποιώντας και μετερχόμενα κάθε μέσο, όπως ο έλεγχος της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική, η κομματικοποίηση-διάλυση του κράτους, η πλήρης υποδούλωση του συνδικαλιστικού κινήματος, ο πλήρης έλεγχος του τύπου και των ΜΜΕ, ο εξευτελισμός των πολιτών μέσα από ένα σύστημα αναξιοκρατικών προσλήψεων στο πολύπαθο δημόσιο, που κατήντησε αντικείμενο κακοποίησης του οποιουδήποτε κομματάρχη και πολιτικάντη.
Τελικώς, μετά από το συνεχή βιασμό δεκαετίων από τους πολιτικούς, η δημοκρατία μας εξέπνευσε, οι θεσμοί είναι κλινικά νεκροί, το κράτος επί της ουσίας δεν υπάρχει, η οικονομία της χώρας είναι στα χέρια των δανειστών και των τοκογλύφων και οι Έλληνες πολίτες παρακολουθούν άναυδοι το έργο της καταστροφής της Ελλάδος στις οθόνες των τηλεοράσεων, με σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, που αποτελούν τις δυο όψεις του αργυρίου της προδοσίας της πατρίδος.
Πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε την επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας -ακόμα και αυτήν την έννοια κακοποίησαν οι άθλιοι, με καθηγητές ιστορίας εγκάθετους που τοποθέτησαν τα κόμματα της κεντροαριστεράς σε όλες σχεδόν τις σχολές ιστορίας των ελληνικών πανεπιστημίων- με τους πολίτες να είναι αποκλεισμένοι από τον εορτασμό και τις παρελάσεις. Μια εορτή που αποτελεί πηγή έμπνευσης, ελπίδας και αγωνιστικότητας για τους πολίτες, γιορτάστηκε ερήμην των πολιτών!
Η κυβέρνηση και το κράτος, βλέποντας ότι οι πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους σε πρόσωπα, κόμματα και θεσμούς, για να προλάβει τα χειρότερα, προτίμησε να σιδεροφράξει τους χώρους των παρελάσεων, με αποτέλεσμα οι μαθητές και τα στρατιωτικά τμήματα να παρελάσουν στην ουσία μόνο για τους επισήμους. Δηλαδή, εκτός των άλλων, για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία της ελεύθερης Ελλάδος νοθεύτηκε τόσο πολύ το πραγματικό νόημα της 25 Μαρτίου, ο εορτασμός της οποίας απαιτεί παλλαϊκή συμμετοχή και όχι αποκλεισμό του λαού από τους εορτασμούς. Για πρώτη φορά οι λαός δεν χειροκρότησε τη μαθητιώσα νεολαία και τις ένοπλες δυνάμεις, που υποχρεώθηκαν να παρελάσουν μπροστά από μια διεφθαρμένη και εντελώς απαξιωμένη στα μάτια των πολιτών «ηγεσία».
Η έκταση και η φύση των επεισοδίων που έλαβαν χώρα σχεδόν στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας, μας δείχνει ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο που δεν έχει να κάνει απλά με τη ρήξη της κοινωνικής συνοχής. Η οικονομική κρίση, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η μεθοδευμένη επί χρόνια αποκαθήλωση του συστήματος αξιών της ελληνικής κοινωνίας και κυρίως της νεολαίας, στο πνεύμα του αριστερού προοδευτισμού (που στην καρδιά του κρύβει μαύρο κατάμαυρο σκοτάδι), η στοχευμένη διάλυση της εθνικής παιδείας, η στοχευμένη απαξίωση των ενόπλων δυνάμεων και της αστυνομίας και άλλα πολλά, αποτελούν από μόνα τους ένα εκρηκτικό και συνάμα θανατηφόρο κοκτέιλ, που απειλεί την επιβίωση της Ελλάδος και το ίδιο το ελληνικό έθνος. Αν σ’ αυτά προστεθεί και συνυπολογιστεί η απαξίωση των θεσμών και του πολιτικού συστήματος, αν σε όλα αυτά προστεθεί το γεγονός ότι οι Έλληνες πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους στα κόμματα και τα πρόσωπα που τα υπηρετούν, αφού όλοι περιμένουμε τελικά από τους πολιτικούς και από τα κόμματα να μας σώσουν, τότε σχηματίζεται μια εικόνα που μοιάζει εφιάλτης για την πορεία της πατρίδος και του έθνους.
Θα ήταν ελπιδοφόρο αν από την κρίση αυτή διδάσκονταν και παραδειγματίζονταν οι πλέον έντιμοι πολιτικοί πρωταγωνιστές και προχωρούσαν σε διαδικασίες εξυγίανσης των κομμάτων και δημιουργίας ενός νέου εθνικού οράματος για την Ελλάδα.
Θα ήταν επίσης ελπιδοφόρο αν από τα ερείπια του εν καταρρεύσει πολιτικού συστήματος, ξεπετάγονταν νέα πρόσωπα με νέες δημιουργικές ιδέες, που θα οδηγούσαν στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, χωρίς να χρειαστεί να αναγεννηθεί αυτό από τις στάχτες, γιατί στάχτες σημαίνει ολική και εθνική καταστροφή.
Όμως δυστυχώς, αντ’ αυτού, βλέπουμε τα κόμματα να επιμένουν στις παλιές τους πρακτικές και σε παλιά πρόσωπα, λες και δεν γνωρίζουν ότι άλλο πράγμα είναι η οικολογική συνείδηση και η ανακύκλωση χάρτου ή η ανακύκλωση λυμάτων και άλλο πράγμα είναι η ανακύκλωση «πολιτικών λυμάτων». Λες και δεν γνωρίζουν ότι με παλιά δοκιμασμένα αποτυχημένα πρόσωπα δεν μπορεί να αναγεννηθεί ο τόπος, όπως επιβάλλουν οι συνθήκες που επικρατούν, πριν οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Τέλος, το σκηνικό της θλίψης και της κατάρρευσης, τη συμπληρώνει η εικόνα των προσώπων που στέκονταν στην εξέδρα επισήμων στην Αθήνα, έχοντας την πλάτη τους στο Κοινοβούλιο, αλλά και οι δηλώσεις που ακολούθησαν, τις οποίες καλύτερα είναι να μην τις κρίνουμε, για να μην βαρύνουμε ακόμα περισσότερο το κλίμα. Απλά, επειδή οι «επίσημοι», που ορισμένοι απ’ αυτούς έχουν το θράσος να χαιρετούν τα τμήματα των τιμημένων ενόπλων δυνάμεων, τη στιγμή που ή δεν υπηρέτησαν καθόλου ή «λούφαραν» κατά τη διάρκεια της θητείας τους, με τις δηλώσεις τους δείχνουν ότι είναι εκτός πραγματικότητος και δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς συμβαίνει, να τους υπενθυμίσουμε αυτό που λέει ο λαός μας σε αντίστοιχες περιπτώσεις: «Δεν βρέχει, απλά σας φτύνουν», που σημαίνει ξυπνήστε και συνέλθετε πριν είναι αργά.
Κυριακάτικη Δημοκρατία
Πηγή: Infognomon Politics