.jpg "Αποστολή στον Πόντο, εξετελέσθη!") |
| Αποστολή στον Πόντο, εξετελέσθη! |
Το ξυπνητήρι του πρωινού της 14ης Αυγούστου μας βρήκε όλους μας όρθιους προετοιμάζοντας τα πράγματά μας για την μία και μοναδική ανάβαση στο Όρος Μελά! Ο Κυφωνίδης έμπαινε και έβγαινε αποκαλώντας όλους μας «σειρά» και όχι με τα ονόματά μας. Εκείνο το πρωινό ξύπνημα δεν διέφερε σε τίποτε από ένα τυπικό στρατιωτικό εγερτήριο μιας ομάδας επίλεκτων που προετοιμάζονται για ειδική αποστολή. Νερό στα παγούρια τζελάκια και ξηρούς καρπούς στην τσέπη, πετρέλαιο στο αυτοκίνητο, κάρτα στην φωτογραφική μηχανή και το βίντεο και φύγαμε!
Η ανατολική έξοδος της Τραπεζούντας, οδηγεί στα σύνορα με την Γεωργία όπου δεν απέχουνε περισσότερο από 180 χλμ. Το γκρίζο πρωινό στην πόλη που θεωρείται η μεγαλύτερη στον Πόντο την έκανε να μοιάζει λίγο με τις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, όπου οι μικρές βιοτεχνικές επιχειρήσεις απλώνονται σε μία έκταση πολλών χιλιομέτρων έξω από την πόλη, κάνοντάς την να μοιάζει ατέλειωτη. Ο ήλιος μας βρήκε πάνω στις σέλλες να ποδηλατούμε απολαμβάνοντας την ηρεμία της πρωινής ποδηλατάδας χωρίς κορναρίσματα και καυσαέριο. Η σημερινή μας πορεία ακολουθούσε την Ε.Ο. που ενώνει την πόλη της Τραπεζούντας με το Ερζερούμ. Φτάνοντας στην μικρή πόλη των 14750 κατοίκων, την Μάτσκα, αλλάξαμε πορεία αλλά και υψόμετρο με το αλτίμετρό της mio να δείχνει τα 350 μ. Στην έξοδο της πόλης αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την όποια υψομετρική διαφορά ερχότανε, καθώς τα σασμάν μας πήραν, φωτιά. Το τοπίο ορεινό. Τα χρώματα δειλά δειλά αλλάζουν μεταφέροντάς μας από το καφέ–γκρί του χώματος και των βράχων της Μάτσκα, στην καρδιά του Όρους Μελά που την μέρα της 14ης Αυγούστου ήταν καταπράσινη. Οι Τούρκοι έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά με την διευθέτηση των ορεινών διαδρομών στο βουνό, τόσο με τις εναλλακτικές δραστηριότητες, όσο και με τον απόλυτο έλεγχο της κυκλοφορίας των ΙΧ αυτοκινήτων που από τις 10 το πρωί η κίνησή τους γίνεται αρκετά πυκνή. Τα πόδια άρχισαν την κόντρα τους με την άσφαλτο για τα καλά. Το πάτημα 34-21 που θεωρείται αρκετά ελαφρύ, εκεί πάνω δεν γύριζε παρά μόνο όταν όλες οι δυνάμεις τους σώματος συναινούσαν θετικά. Το πέρασμα στο ελεγχόμενο τμήμα τους Όρους από το Δασαρχείο έγινε χωρίς σταμάτημα, παρ' όλη την ουρά των οχημάτων που περίμενε υπομονετικά. Το θετικό νεύμα των οδηγών βουνού στο σημείο εισόδου έδωσε και την τυπική εκκίνηση για το ποιος θα κερδίσει το ντεμαράζ στο μεγάλο σπριντ ανάβασης, που ήταν της κλίμακας του 16%. Ο Γιοσμάς ήταν ο ανηφορίστας νικητής για το πρώτο σκέλος με διαφορά μισής ρόδας από τον δεύτερο Παντελή που απλά πάλευε γερά να κρατήσει τα δάκρυά του και την ψυχραιμία του ποδηλατώντας ως το τέρμα. Όλες οι προσπάθειες αυτής της αποστολής είχαν τελικό σκοπό αυτήν την μεγαλειώδη μεν, πολύ σκληρή δε ανάβαση! Τα κορναρίσματα και η επικίνδυνη οδήγηση των επισκεπτών στα τελευταία 2 χλμ. της διαδρομής ήταν εξοργιστικά! Η ανηφόρα αποδείχθηκε εξαιρετικά εξτρίμ ακόμη και για τα αυτοκίνητα που αν έκαναν το λάθος να σταματήσουν δεν μπορούσαν να ξεκινήσουν. Λίγο έλειψε να ζήσω για ακόμη μια φορά ένα «ευγενικό σπρώξιμο» από πίσω μου την ώρα που η διαδρομή βρισκόταν στο δυσκολότερό της σημείο. Ένα κοίταγμα στα ψηλά και λίγο δεξιά έδωσε μεγαλύτερη ώθηση στα πόδια μας, καθώς είδαμε το «σπίτι της Παναγιάς» να στέκει μεγαλοπρεπές πάνω από τα κεφάλια μας. Με μιας και οι δύο μας σταματήσαμε ευχαριστώντας την για την δύναμη που μας έδινε να φτάσουμε κοντά της. Χρόνος 2 ώρες και 45 λεπτά! Αλληλούια! Το τάμα πήρε σάρκα και οστά στο τελείωμα του δρόμου επάνω στο όρος Μελά.
«Άντε φίλε πάμε» φώναξε ο Βασίλης που την ώρα εκείνη μου φάνηκε εξαιρετικά κατακόκκινος. Δεν γνωρίζουμε ποιος κατασκεύασε αυτήν την δύσκολη ανηφορική διαδρομή. Το σίγουρο είναι πως εκείνοι που κατασκεύασαν το Μοναστήρι της Παναγιάς ήξεραν καλά τι έκαναν και πού το έχτιζαν. Ο τερματισμός μας έφερε μέσα στις αγκαλιές και τις επευφημίες μιας μοναδικής παρέας Ελλήνων μοτοσικλετιστών που ζούσαν την δική τους περιπέτεια. Από πάνω μέχρι κάτω ήμασταν μούσκεμα στον ιδρώτα που δεν σταμάτησε να τρέχει ούτε λεπτό καθώς, η καυτή άσφαλτος είχε 46 βαθμούς θερμοκρασία. Όλα έπρεπε να γίνουν πολύ γρήγορα την ώρα εκείνη καθώς δεν υπήρχε χώρος για στάθμευση, αλλά ούτε για ξεκούραση. Τα πάντα είχαν κατακλυστεί από τους χιλιάδες επισκέπτες που σκαρφαλώνουν καθημερινά με τα αυτοκίνητά τους στο Μοναστήρι προκειμένου να περιηγηθούν στους χώρους του. Μετά τις Ιστορικές φωτογραφίες που βγάλαμε με φόντο την Ιστορική Μονή αποφασίσαμε να αφήσουμε το τάμα για την επομένη που ήταν της Παναγίας και στον χώρο έστω για λίγο θα επικρατούσαν ουράνιοι ήχοι και ευαγγελικά ακούσματα δια στόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου που για 5η συνεχόμενη φορά θα επιστατούσε της μεγάλης πανηγυρικής θείας λειτουργίας. Κατηφορίσαμε 10 χλμ. πιο κάτω από το «σπίτι ξενιτεμένης Παναγιάς» προκειμένου να καθίσουμε στο γρασίδι απολαμβάνοντας την δροσιά του Όρους Μελά παρέα με ένα κρύο καρπούζι που μας σέρβιρε ευγενικά η «σειρά» ο Κυφωνίδης. Η επιστροφή στην πόλη της Τραπεζούντας έγινε χωρίς σχόλια καθώς πέσαμε ξεροί στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου.
Στις 15 του Αυγούστου ήταν μια μέρα ξεχωριστή για όλους μας. Τίποτε δεν θύμιζε την προετοιμασία που επικρατούσε τις προηγούμενες ημέρες. Θα έλεγα πως περισσότερο έμοιαζε με την ετοιμασία μιας οικογένειας που στολίστηκε για να πάει στην εκκλησία με τον απόλυτο σεβασμό. Αφήσαμε το ξενοδοχείο μας (που πληρώσαμε χρυσάφι) στις 7 το πρωί γιατί θέλαμε να χαρούμε την κοινωνία μαζί με τα υπόλοιπα αδέρφια μας που είχαν έρθει από την πατρίδα. Πρέπει κανείς να ανέβει ή μάλλον να σκαρφαλώσει με τα πόδια στο Μοναστήρι για να βιώσει την μεγαλοπρέπεια και την θετική ενέργεια που εκπέμπει το σπίτι της Παναγιάς μας. Το ραντεβού είχε κλειστεί από την προηγούμενη και η παρέα των φίλων μοτοσικλετιστών από την Λάρισα ήταν ήδη στο σημείο συνάντησης για να ανέβουμε όλοι μαζί στο Μοναστήρι. Η πρωινή δροσιά διέχεε την αύρα της σε όλο το μήκος της διαδρομής καθώς περνούσαμε πάνω από μικρές γέφυρες που αναδείκνυαν την δύναμη των ορμητικών νερών που κατηφόριζαν στο παρακείμενο φαράγγι του όρους Μελά. Η περιοχή βρισκόταν σε άλλη χρονική διάσταση και με τίποτε δεν θύμιζε την προηγούμενη ημέρα που βρισκόταν όμηροι στους τουρίστες. Ενωθήκαμε με το γκρουπ των αδερφών μας από το Λαύριο και υπό την συνοδεία της Ποντιακής Λύρας προσεγγίσαμε το σημείο τραγουδώντας. Ακολουθώντας την τυπική διαδικασία εισόδου στον χώρο (εισιτήριο) πήραμε την θέση μας σε ένα από τα μπαλκόνια της Μονής όπου ήσυχα στήσαμε τις κάμερές μας. Η είσοδος του Πατριάρχη στον χώρο ήτανε μια συγκινητική στιγμή, που άρεσε σε όλους μας. Ο σεβασμός η αγάπη και η προσμονή ήταν διάχυτη στον χώρο που ενώνει τους Έλληνες Ποντίους που καταλύουν εδώ από ολόκληρη την οικουμένη. Ανταλλάξαμε πολλές καλημέρες με αδερφούς από την Αυστραλία, τον Καναδά, την Γεωργία την Ρωσία, την Αρμενία και την Συρία. Οι ψυχές όλες βρισκόταν ενωμένες στο σπίτι της Παναγίας μπροστά στην εικόνα της ελπίζοντας. Για αυτήν την ελπίδα όλων των Ελλήνων βρισκόμασταν εκεί ποδηλατώντας 2045 χλμ. ξεκινώντας από την Καστανιά του Βερμίου για να είμαστε στο όρος Μελά, στο σπίτι της «Ξενιτεμένης Παναγιάς» προσδοκώντας για ένα καλύτερο αύριο που θα έρθει στην χώρα μας που ...ακόμη δοκιμάζεται.
Τα δάκρυα μας πλέον δεν συγκρατιούνται! Η θεία λειτουργία εξελίχθηκε σε μία προσευχή δέησης στον Ουράνιο Πατέρα που από ψηλά βλέπει και γνωρίζει τα πάντα. Η ακολουθία κράτησε 2,5 ώρες που ήταν γεμάτες από στιγμές που οι καρδιές όλων λύγισαν κάτω από τον ήχο των λόγων του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Στο τέλος τα χαμόγελα και η δοξολογίες όλων περίσσευαν! Το θαύμα είχε γίνει μέσα σε αυτούς που πραγματικά το αναζητούσαν. Μια εσωτερική αγαλλίαση ήρθε μέσα μας παίρνοντας την θέση της πίεσης υπήρχε από τον φόρτο των προηγούμενων ημερών. 15 μέρες δοκιμασίας καταπίνοντας 2 χιλιάδες χλμ. για έναν σκοπό. Να ζήσουμε αυτήν την μοναδική στιγμή που θα μας λυτρώσει αφήνοντας το τάμα μας στα πόδια της Παναγιάς. Η μνημόνευση των ονομάτων μας δια στόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου λύγισε τις καρδιές μας και ξεσήκωσε τους πιστούς όλους που ξέσπασαν με ένα ζεστό χειροκρότημα φωνάζοντας άξιοι! Ο ασπασμός του χεριού του επικεφαλής της Ορθοδοξίας εξελίχθηκε σε μία εγκάρδια ανταλλαγή ευχών όλης της ομάδας, που δεν θα διστάσει και πάλι να το ξανά επαναλάβει. Η πίστη θέλει έργα ! Όσο μικρή και αν είναι ,άλλη τόση δύναμη έχει προκειμένου να πει ακόμη και σε ένα βουνό ακόμη να παραμερίσει από τον δρόμο της για να φτάσει εκεί που προσδοκά.
Μείναμε με τους τελευταίους στο Μοναστήρι για να ανάψουμε τα κεριά που κουβαλούσαμε σε όλο το ταξίδι μαζί μας από το Βέρμιο. Ενωμένοι και οι 5 ο Βασίλης, ο Χρήστος, ο Παναγιώτης, ο Γιάννης και εγώ, ενώσαμε τις φλόγες των κεριών φωνάζοντας τα ονόματα του τάματος που για αυτά ήρθαμε μέχρι τον Πόντο. Αγκαλιασμένοι, και βαθιά συγκινημένοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής αφού πρώτα ευχηθήκαμε χρόνια πολλά στον «Παππού» που γιόρταζε γενέθλια και γιορτή μαζί μας. Άφωνοι αλλά γεμάτοι χαρά και πρωτόγνωρα συναισθήματα κατηφορίζαμε από το Όρος Μελά νιώθοντας πως αφήσαμε πίσω κάτι δικό μας που πάντα θα μένει εδώ ...για καλό σκοπό. Το ταξίδι μας δεν τελείωσε εδώ! Εδώ ολοκληρώθηκε μόνο το τάμα! Το ταξίδι θα συνεχίζεται για πάντα όσο θα διαρκεί και η πορεία μας σε αυτόν τον κόσμο που ζούμε μέσα του. Το κερί για όλους τους Έλληνες θα είναι αναμμένο μέσα στις καρδιές μας εκεί πάνω στο όρος Μελά, και θα μεσιτεύει με την βοήθεια της Παναγίας «υπέρ πάντων» στον Πατέρα που με την σειρά του θα κάνει την δική του κίνηση.
Για την ομάδα
Παντελής Τζερτζεβέλης
Χορηγός επικοινωνίας: e-Pontos.gr
Σχετικά θέματα