Έχουν ανάγκη τα ιστορικά γεγονότα της Γενοκτονίας να επιβεβαιωθούν από ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο;

Έχουν ανάγκη τα ιστορικά γεγονότα της Γενοκτονίας να επιβεβαιωθούν από ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο;

Γράφει ο Γιάννης Νισύριος, δικηγόρος

Πολλά έχουν γραφεί αλλά και διάφορες συζητήσεις και διαλέξεις έχουν γίνει με θέμα τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Ήταν τόσες οι αναφορές τα τελευταία χρόνια στο ζήτημα αυτό, ώστε η αξιολόγησή του σχεδόν εξαντλήθηκε ιστορικά.

Κανένας όμως δεν ξεχνά την πρώτη ουσιαστική και μεθοδική προσέγγιση του καθοριστικού αυτού εθνικού γεγονότος από τον καθηγητή Πολυχρόνη Ενεπεκίδη το 1962 στο βιβλίο του «Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου [1908-1918]», εκδ. Συλλόγου Ποντίων Αργοναυτών Αθήνας. Πολλά χρόνια μετά, το 1995, εκδόθηκε από τον ίδιο με φροντίδα της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης το βιβλίο με τίτλο «Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο, Διπλωματικά έγγραφα από τη Βιέννη [1909-1918]».

Σήμερα έχουμε πληθώρα συγγραμμάτων, που αναλύουν τη συστηματική προσπάθεια του κεμαλικού καθεστώτος μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο να εξοντώσει σε διάφορα στάδια τον ελληνισμό του Πόντου αλλά και τους Αρμενίους και κάθε άλλο λαό στο πλαίσιο της επιχειρούμενης εθνοκάθαρσης. Σε συνέχεια όλων αυτών των κοινά παραδεκτών ιστορικών γεγονότων η ελληνική Βουλή επιχειρεί να τιμωρήσει όσους τα αμφισβητούν, θεσμοθετώντας ποινικούς νόμους με ανάλογο περιεχόμενο.

Γεννιέται όμως το ερώτημα σε νομικούς και μη αν έχουν ανάγκη τα γεγονότα αυτά -η ιστορία του έθνους τελικά- από ποινικούς νόμους, για να επιβεβαιωθούν. Λησμονούμε μήπως ότι η ιστορία γράφεται σε βάθος χρόνου και αποκαλύπτει την αλήθεια, ακόμη και την πιο έντεχνα κρυμμένη από τις σκοπιμότητες που προτάσσει το εφήμερο πολιτικό προσκήνιο του παρόντος; Έρχονται τώρα οι εμπνευστές του νομοσχεδίου να θέσουν όρια, υποστηρίζοντας ότι χρειάζεται πρόθεση να προσβάλεις ή να απαξιώσεις τα θύματα τέτοιων τραγωδιών, προκειμένου να τιμωρηθείς κατά νόμο και όχι απλώς να εκθέσεις μία παρεκκλίνουσα ιστορική άποψη. Με αυτόν τον τρόπο φέρονται να στιγματίζουν κυρίως την προσβολή της ιστορικής μνήμης και των πληγεισών ομάδων του πληθυσμού, αν και η κοινωνία μας δεν έδειξε στο παρελθόν εχθρική συμπεριφορά κατά θυμάτων της μικρασιατικής γενοκτονίας, ώστε να προκύψει νομοθετική ρύθμιση απόρροια της καταγραφής τέτοιων φαινομένων.

Παρά τις όποιες όμως αιτιάσεις της αντιπολίτευσης κατά του νομοσχεδίου, ακόμη και για έλεγχο του φρονήματος των πολιτών, η επαναφορά ενός εθνικού θέματος, που λίμναζε επί δεκαετίες στα συρτάρια υπουργών και διεθνών οργανισμών, έστω και με αυτόν τον τρόπο συνιστά θετικό βήμα, αφού τίθεται επί τάπητος μία εθνική τραγωδία, που αγωνιά μέχρι σήμερα για την τελική δικαίωσή της.

Πηγή: Μακεδονία