 |
| Περί Γενοκτονίας |
του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Οι πονηρούτσικοι δικοί μας πετούν το πολιτικό τους πυροτέχνημα και μετά τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τη δήθεν επιστημονική τους κρίση. Όταν χαρακτήριζε ο κ. Φίλης τη Γενοκτονία των Ποντίων διωγμό δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να θίγεται το αίσθημα της εν λόγω «συλλογικότητος», αφού κατά βάθος πρόκειται για επιστημονικό ζήτημα. Κάτι σαν την αναπαραγωγή της καρέτα - καρέτα, τις πεταλούδες της υποσαχαρίου Αφρικής και την επιστημονική ονομασία του πτηνού «μπούφος» (bubo). Κάτι άκουσε, κάτι του είπαν και το πήρε τοις μετρητοίς.
Πόσο «επιστημονικά» είναι τέτοια ζητήματα, αποδεικνύεται από τον σάλο που ξεσήκωσε η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από το γερμανικό Κοινοβούλιο. Η Τουρκία ανακάλεσε τον πρεσβευτή της στην Άγκυρα, ο Ερντογάν απειλεί με αναίρεση των συμφωνηθέντων για το προσφυγικό και η ηγεσία της Γερμανίας απείχε από την επίμαχη ψηφοφορία. Κι όμως η υπόθεση αυτή αφορά σε κάτι που συνέβη πριν από έναν αιώνα και η Γερμανία αναγνωρίζει τις δικές της ενοχές, αφού τότε ήταν σύμμαχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι νεκροί δεν ανασταίνονται, όμως η αναγνώριση μιας Γενοκτονίας ισοδυναμεί με την ανέγερση κάποιου ταφικού μνημείου. Και η ανέγερση του ταφικού μνημείου δεν είναι επιστημονικό γεγονός. Έχει να κάνει με τη συλλογική μνήμη. Τι θα ήταν η ήπειρος του Παλαιού Πολιτισμού, η Ευρώπη χωρίς τα ταφικά της μνημεία, χωρίς τα ίχνη της μνήμης της; Κάτι σαν πολιτισμική ερημιά που ζει στο αέναο παρόν της οικονομίας και της τεχνολογίας. Η οργάνωση συλλογικής μνήμης δεν είναι που δίνει, εκτός των άλλων, αξία, στο πείραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης;
Η αναγνώριση μιας Γενοκτονίας είναι ζήτημα υπαρξιακό. Όπως και η αναγνώριση και η αποδοχή μιας εθνικής ταυτότητας. Όπως και η αναγνώριση και η αποδοχή μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας, αυτή που αν δεν καταφέρουμε κάποτε να την περιγράψουμε, η ενοποίηση θα παραμένει μετέωρη. Και σε αυτής τη σύνθεση εντάσσεται και η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από το γερμανικό Κοινοβούλιο.
Αν βέβαια λάβουμε υπόψη πως η ψήφος του γαλλικού Κοινοβουλίου για το ίδιο θέμα δεν έχει κυρωθεί από την προεδρία της Δημοκρατίας και ότι η κ. Μέρκελ απουσίαζε σε μια τόσο κρίσιμη, για την εξωτερική ευρωπαϊκή πολιτική, ψηφοφορία, μπορούμε να αντιληφθούμε τι εννοούμε όταν μιλάμε για έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας.
Πηγή: Καθημερινή