 |
| Συνέδριο της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. και Πυθόχρηστος Νόμος |
Του Γιάννη Αποστολίδη
Προέδρου Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης
Θα έπρεπε να σπείρουμε στο σύγχρονο λόγο μας πάρα πολλές λέξεις που λάμπουν σαν διαμάντια μέσα στον αρχαίο ελληνικό λόγο. Μια τέτοια λέξη γεμάτη ουσία είναι και η λέξη «πυθόχρηστος». Όταν ο Λυκούργος συνέταξε τους νόμους της Σπάρτης, πριν τους θέσει σε εφαρμογή τους πήγε στο Μαντείο των Δελφών, ρωτώντας αν έχουν καλώς. «Επεί δε ανείλε τω παντί άμεινον είναι, τότε απέδωκεν, ου μόνον άνομον αλλά και ανόσιον θεις το πυθοχρήστοις νόμοις μη πείθεσθαι». Δηλαδή, όταν του απάντησε το Μαντείο ότι οι νόμοι του είναι άριστοι, τότε τους έθεσε σε εφαρμογή, ορίζοντας ότι θα θεωρηθεί όχι μόνο παράνομο αλλά και ανόσιο το να μην πείθεται ο πολίτης σε νόμους που είναι ευλογημένοι από το θεό, με χρησμό της Πυθίας.
Ενόψει αναθεώρησης του Συντάγματος, θα ήταν χρήσιμο να σκεφτούμε ότι και αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο πυθόχρηστο, αφού αρχίζει με την επίκληση του θεού, της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος.
Ίσως θα έπρεπε και το καταστατικό της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ελλήνων (ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε) να είναι σαν πυθόχρηστος νόμος, να περιέχει δηλαδή κάποια επίκληση της Παναγίας Σουμελά, του ιερότερου θρησκευτικού σύμβολου των Ποντίων. Λέτε να γίνει κάτι τέτοιο κατά την τροποποίησή του στο Παγκόσμιο Συνέδριο της 6 Αυγούστου; Τίποτε δεν αποκλείεται, αφού η πρόσκληση προς τα Σωματεία δεν λέει ποια άρθρα του καταστατικού θα τροποποιηθούν – πάμε στο άγνωστο…
Βέβαια ανεπίσημα ξέρουμε τι πρόκειται να συμβεί: Θα ανοίξει η ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. την πόρτα της στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων (ΠΟΠΣ), δηλαδή στο προσωπείο του απεχθούς καθεστώτος της οικογενειοκρατίας στο Σωματείο και στο Προσκύνημα Παναγία Σουμελά.
Αλλά αυτό δεν θα καταστήσει το νέο καταστατικό της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. πυθόχρηστο, αφού το άδικο και το φασιστικό ουκ ευλογείται από καμιά Παναγιά.
Τι να ευλογήσει η Παναγιά; Το ότι το Σωματείο Παναγία Σουμελά, που ίδρυσαν οι αγνότεροι Πόντιοι, είχε ένα υποδειγματικό δημοκρατικό καταστατικό, αλλά το τροποποίησε το 2005 ο μοιραίος Γιώργος Τανιμανίδης, το έφερε στα μέτρα του και μπήκαν διατάξεις οι οποίες λειτουργούν ως … κόφτης, που κόβουν και αποκλείουν απολύτως την εγγραφή για όποιον Πόντιο δεν τον προσκυνά; Να ευλογήσει η Παναγία το ότι τα 6 από τα 11 μέλη της Επιτροπής Διοίκησης του Προσκυνήματος τα ορίζει πλέον αυτό το Σωματείο με αυτό το φασιστικό καταστατικό;
Όλοι γνωρίζουν το πώς ιδρύθηκε η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (ΠΟΕ). Έγιναν μεγάλα οργανωτικά συνέδρια, διαλύθηκαν ομοσπονδίες με μεγάλη προσφορά και δραστηριότητα και η μόνη που αρνήθηκε να διαλυθεί ήταν η ΠΟΠΣ. Και παρόλο που την είχαν εγκαταλείψει και είχαν προσχωρήσει στην ΠΟΕ τα περισσότερα σωματεία της, η ΠΟΠΣ έμεινε για να ντύνει με τα ράκη που της απέμειναν την γύμνια της οικογενειοκρατίας στην Παναγία Σουμελά. Έμεινε και υπονομεύει το κύρος της ΠΟΕ και την δύναμη παρέμβασής της στην Πολιτεία για την επίλυση των πολύ σοβαρών θεμάτων του ποντιακού χώρου. Έμεινε για να δίνει την εικόνα του διχασμού και να χρωματίζει συνεχώς εντονότερα αυτήν την εικόνα. Και αν σκεφτούμε, ανάμεσα στα μύρια όσα, και το ότι ο οργανωμένος ποντιακός χώρος δεν μπόρεσε να αποτρέψει την στέρηση της μικρής σύνταξης από τους υπερήλικες Πόντιους από την πρώην ΕΣΣΔ, διότι έχει μειωμένη ισχύ παρέμβασης λόγω του διχασμού, αν σκεφτούμε ότι σίγουρα θα πέθαναν παππούδες και γριούλες μας λόγω της απόλυτης ένδειας, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι αυτός ο διχασμός είναι πλέον φονικός! Και οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην αλαζονεία μιας οικογένειας που επιμένει να ελέγχει την διοίκηση του Σωματείου και του Προσκυνήματος Παναγία Σουμελά με τις πιο άθλιες φασιστικές μεθοδεύσεις. Και δυστυχώς αυτήν την αλαζονεία την στηρίζει η ηγεσία της Εκκλησίας, στηρίζοντας έτσι τον φονικό διχασμό.
Πόσο θα το ανεχτούμε αυτό; Πρέπει ταχύτατα να δώσουμε και στην Εκκλησία να καταλάβει ότι συνεργει σε ένα έγκλημα. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορίτης έλεγε για την αλαζονεία ότι είναι μονοπόδαρο τέρας, θα πέσει αργά ή γρήγορα. Δηλαδή τι θέλει να παραστήσει η ηγεσία της Εκκλησίας; Το άλλο πόδι του τέρατος; Και έλεγε ο Ηράκλειτος «ύβριν χρη σβεννύναι μάλλον ή πυρκαιήν», δηλαδή, τρέξτε να σβήσουμε πρώτα την αλαζονεία και μετά τη πυρκαγιά! Αν λοιπόν δεν σβήσουμε, αν δεν αφανίσουμε με κάθε νόμιμο τρόπο την αλαζονεία της οικογενειοκρατίας στην Παναγία Σουμελά, αυτή θα μας κάψει! Ήδη μας έκαψε. Ήδη έκαψε την αξιοπρέπειά μας. Διότι το να αποφασίζει εδώ και χρόνια η ίδια η Επιτροπή Παιδείας της Βουλής, με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων, ότι πρέπει να αλλάξει το διοικητικό καθεστώς του Προσκυνήματος, το να δέχονται οι πάντες ότι το καθεστώς αυτό είναι καταστρεπτικό αλλά να μην γίνεται τίποτα και αντιθέτως αυτό να αποθρασύνεται, είναι βαριά προσβολή για κάθε Πόντιο. Τέρμα, δεν το ανεχόμαστε πλέον!
Η Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης, της οποίας είμαι πρόεδρος, έκανε, όπως ξαναέγραψα, προσπάθεια προσέγγισης της Παναγίας Σουμελά το 2014 με την ελπίδα ότι μπορεί και να έρθουν οι διοικούντες σε θεογνωσία, μπορεί να τιμήσουν το γεγονός ότι τους απλώσαμε με ειλικρίνεια το χέρι. Αλλά έδειξαν απίστευτη δολιότητα, διότι τότε ακριβώς που γίνονταν από εμάς τα βήματα προσέγγισης, τότε μετατρέπονταν το Προσκύνημα σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου και, δυνάμει, ιδιωτικού συμφέροντος. Το ισότιμο Προσκύνημα της Παναγίας της Τήνου έχει εντελώς δικό του, ειδικό καθεστώς διοίκησης και λειτουργίας, ρυθμισμένο με ειδικό νόμο, τον Ν 349/1977. Η διοίκησή του εκλέγεται από σώμα εκλεκτόρων αποτελούμενο από τους δημοτικούς και επαρχιακούς συμβούλους του νησιού, με μόνη προϋπόθεση να είναι ορθόδοξοι χριστιανοί. Στη Παναγία Σουμελά τα πάντα διοικούνται από μια οικογένεια, εδώ και πάνω από μισό αιώνα…
Και τώρα εκείνοι που είχαν γίνει έξαλλοι, και ίσως να είχανε κάποιο δίκιο, όταν εμείς κάναμε την προσπάθεια προσέγγισης όχι με το φασιστικό καθεστώς της οικογενειοκρατίας (που στο Κοινό των Ποντίων που οργάνωσε η Παναγία Σουμελά το 2014, μεσούσης της προσπάθειάς μας, ευθέως το χαρακτηρίσαμε ως παράνομο – υπάρχουν τα σχετικά πρακτικά) αλλά με το ίδιο το ιστορικό σωματείο, που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της Ευξείνου Λέσχης, αυτοί τώρα ανοίγουν διάπλατα τις πύλες της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. για να μπει ο δούρειος ίππος της οικογενειοκρατίας, η ΠΟΠΣ.
Και επειδή αυτό το Συνέδριο της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. θα είναι το κρισιμότερο για τον ποντιακό χώρο εδώ και δεκαετίες, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε ότι η ΠΟΠΣ αντέδρασε με λύσσα στην ίδρυση της ΠΟΕ, όπως και της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. Έδωσε σκληρή δικαστική μάχη αλλά συντρίφτηκε – για την ιστορία πρέπει να λεχθεί ότι όλο το βάρος του δικαστικού αγώνα, από πλευράς ΠΟΕ το σήκωσε τότε εντελώς μόνος του ο δικηγόρος και πρώην Γ.Γραμματέας της ΠΟΕ Κώστας Γαβρίδης.
Ερώτηση: Θα τεθεί στο Συνέδριο ψήφισμα καταδίκης του καθεστώτος διοίκησης του Σωματείου και του Προσκυνήματος Παναγία Σουμελά; Θα βγει να στηρίξει ένα τέτοιο ψήφισμα η ΠΟΠΣ; Και αν δεν το στηρίξει, θα φάει πόρτα από τη ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε.;
Υπάρχει κανείς λόγος να υπάρχουν δύο ομοσπονδίες, ΠΟΕ και ΠΟΠΣ; Όχι φυσικά. Και υπάρχει για τους δικηγόρους απλούστερη νομική πράξη από την ένωση αυτών των ομοσπονδιών; Σε μισή, άντε σε μία ώρα μπορούν να βρουν ενωτική λύση χωρίς να θιχθεί το γόητρο κανενός! Η μόνη δυσκολία, ας μη γελιόμαστε, είναι ότι με την ένωση η οικογενειοκρατία της Παναγίας Σουμελά θα χάσει τους πραιτοριανούς της…
Ακούω για διάφορες απόψεις διαφόρων εκτός Ελλάδος ομοσπονδιών… Μακάρι να υπάρχουν απόψεις, να υπάρχει πλούτος θέσεων και ιδεών. Πάντως όπως πάνω στη λυδία λίθο δοκιμάζεται η γνησιότητα του χρυσού, έτσι δοκιμάζεται ο γνήσιος ποντιακός ιδεαλισμός πάνω στη θέση μας απέναντι στο φασιστικό καθεστώς της οικογενειοκρατίας στην Παναγία Σουμελά. Είσαι μαζί του; Δεν είσαι αγνός, δεν είσαι ιδεαλιστής, δεν είσαι χρυσός, είσαι τενεκές.
Θα επανέλθω σύντομα με νέο άρθρο μου. Αλλά δεν πρέπει να γράφω και να δημοσιεύω μόνον εγώ …Το επικείμενο Συνέδριο της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. ή θα είναι ένα Συνέδριο συλλογικού στοχασμού, χωρίς να μας επηρεάζουν φιλίες ή έχθρες, ή θα είναι μια συνάντηση επικύρωσης προειλημμένων αποφάσεων. Αν συμβεί το δεύτερο, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα για την ενότητα, τότε θα έρθει σύντομα η στιγμή που αναφερόμενοι στο πανηγύρι της ενότητας, στο Συνέδριο της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. της 6 Αυγούστου 2016, θα λέμε, Κρίμαν σο βουδ ντο έσπαξαμ και σην χαράν ντ’ εποίκαμ...