 |
| Φτάνει πια... |
του Νίκου Ασλανίδη
Στις τελευταίες εκλογές της ΠΟΕ, την ώρα της εκλογικής διαδικασίας μια κυρία με ρώτησε εάν είμαι αυτός που έκανε τις εκπομπές "Αληθινά Σενάρια". Της απάντησα θετικά και μου εκμυστηρεύτηκε πως τις παρακολουθούσε πάντα και μάλιστα είχε κλάψει με τις εκπομπές για τον Πόντο. Πριν φύγει, με ρώτησε εάν ήμουν υποψήφιος και της απάντησα θετικά. «Καλά, γιατί δεν είσαι στο χαρτί;», με ρώτησε. Της εξήγησα ότι όλοι οι υποψήφιοι είμαστε στο "χαρτί" και οι ψηφοφόροι βάζουν σταυρό σε όσους επιθυμούν. «Όχι πούλιμ’ κι είσαι σο χαρτόπον», επέμενε η κυρία. Πιστεύοντας ότι δεν κατάλαβε την εκλογική διαδικασία, επέμενα και τότε έβγαλε ένα χαρτάκι από την τσέπη της, όπου υπήρχαν κάποια ονόματα. Ήταν η "γραμμή" που της έδωσαν...
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα να παραιτηθώ. Όσους είχα ρωτήσει νωρίτερα για τις εκλογές της ΠΟΕ οι περισσότεροι με συμβούλεψαν "να μη μπλεχτώ". Επέλεξα να πάρω μέρος γιατί το θεώρησα χρέος μου απέναντι στην οικογένεια μου που είχε έντεκα θύματα στη Γενοκτονία. Έναν αιώνα μετά το Ποντιακό κίνημα δυστυχώς δεν κατάφερε αυτό το θέμα να το περάσει στα σχολικά βιβλία με αποτέλεσμα τα παιδιά μας να ξέρουν ελάχιστα πράγματα για την ιστορία μας. Αυτός ο λόγος ήταν πιο σημαντικός από τις συμβουλές των φίλων για μη συμμετοχή. Θα ήταν λοιπόν ντροπή να παραιτηθώ επειδή κάποιοι κυκλοφορούσαν χαρτάκια.
Από την πρώτη συνεδρίαση του Δ.Σ. της ΠΟΕ μίλησα για την ανάγκη να καθιερωθεί το 2019 ως έτος γενοκτονίας και να διοργανώσουμε εκδηλώσεις όλη τη χρονιά με ιστορικά συνέδρια, πολιτικά, διπλωματικά, για να αναγνωριστεί η Γενοκτονία διεθνώς. Παράλληλα, να γίνουν κινηματογραφικές ταινίες, θεατρικά έργα και ντοκιμαντέρ με το ίδιο θέμα και να προβληθούν, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο. Έτσι μόνο θα μάθουν όλοι την ιστορία μας.
Στη δεύτερη συνεδρίαση κατέθεσα και ένα σχετικό ερωτηματολόγιο για να σταλεί σε όλους τους συλλόγους προκειμένου να δούμε τις δικές τους προτάσεις για τα 100 χρόνια από τη γενοκτονία. Πέρασαν εβδομάδες αλλά κανένας σύλλογος δεν απαντούσε στο ερωτηματολόγιο. Όταν ρώτησα να μάθω γιατί τόση αδιαφορία με έκπληξη διαπίστωσα ότι το ερωτηματολόγιο δεν στάλθηκε στους συλλόγους... Χρειάστηκαν τρεις μήνες και πολλή φασαρία, για να σταλεί τελικά στους συλλόγους!
Σε αυτό το διάστημα η απογοήτευση κέρδιζε έδαφος, παραγκωνίζοντας τον αρχικό μου ενθουσιασμό. Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν η τελευταία συνεδρίαση όπου η πλειοψηφία του ΔΣ ψήφισε υπέρ των ξεχωριστών εκδηλώσεων την ημέρα της γενοκτονίας. Ούτε στα μνημόσυνα δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Τι κρίμα. Έναν αιώνα μετά από τη γενοκτονία, όχι στο εξωτερικό αλλά στην Ελλάδα, είμαστε γνωστοί μόνο ως ποντιακά ανέκδοτα...
Πως θα καταφέρουμε λοιπόν να δικαιωθούμε ιστορικά; Πως θα περάσουμε τη γενοκτονία στα σχολικά βιβλία όταν είμαστε δυο και τρεις ομοσπονδίες; Δεν πρέπει κάποτε να δούμε το ιστορικό μας χρέος και να αφήσουμε στην άκρη τα μικροσυμφέροντα μας; Ερωτήματα ουσιαστικά που δυστυχώς δεν πρόκειται να βρουν απάντηση, όσο κάποιοι κυκλοφορούν ακόμη χαρτάκια... Δυστυχώς, άλλα πράγματα για αυτούς έχουν προτεραιότητα.
«Κι είσαι σο χαρτόπον πούλιμ’ που πας;»