 |
| Ο Κώστας Φωτιάδης αποχαιρετά τον Κώστα Σιδηρόπουλο |
Με ένα κείμενο που ανήρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο ομότιμος καθηγητής Κώστας Φωτιάδης. Στο μήνυμα του αναφέρει:
Ο Χριστουγενάρτς κι επρόφτασεν να εμπαίν και έρθεν το μαύρον το χαπέρ. Ο Ματθαίον ο Τσαχούρτς, επαίρεν με τηλέφωνον. Έφυεν ο Κώστης ο Κοσμέτες.
Με τον Κώστα, αλλά και την γυναίκα του Ελένη μας συνδέει ειλικρινής φιλία, που ξεπερνά τα χρόνια της μισής εκατονταετίας. Η πρώτη επαφή συνδέεται με τη φιλική σχέση που είχε ο πατέρας μου με την πεθερά του, εξαιρετική ερμηνεύτρια των ποντιακών τραγουδιών, την Σοφία Παπαδοπούλου. Μαζί με τον Ζώρα Μελισσανίδη, που έμενε μήνες στην Παναγία Σουμελά, οργώνανε τη Μακεδονία, για να ακούσουν το αιχμαλώτος επιάστα.
Ο Κώστης, αφορισμένος ματσουκάτες, έπλεξεν σα τόρετ το χάταλον, την Ελενίτσαν και επαίρεν ατεν και έφυεν. Όποιος δεν τον γνώριζε καλά, νόμιζε ότι είναι ως άνθρωπος ήταν, κλειστός και απρόσιτος, πολλές φορές και απόμακρος από τις ανούσιες καθημερινές συναλλαγές. Στην πραγματικότητα όμως είχε καρδιά μικρού παιδιού. Άριστος λάτρης της γνήσιας ποντιακής παράδοσης. Σεμνός κριτής, χωρίς ακρότητες του Ποντιακού Ζητήματος.
Η παρουσία του στη Γερμανία ήταν καθοριστική για την ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού της αλησμόνητης πατρίδας. Ήταν πρωτοπόρος στη Γερμανία, μαζί με τη γυναίκα του, στην ανάδειξη του αγώνα για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας. Πολλές φορές προσκλήθηκα στην Στουτγάρδη, αλλά και σε γειτονικές πόλεις για ιστορικά θέματα του ποντιακού ελληνισμού. Πάντα έμενα στο σπίτι του, γιατί το θεωρούσα και δικό μου και είχα την απαίτηση να το φρεσκάρει από την τσιγαρίλα του, ασβεστώνοντας το δωμάτιο. Το σπίτι του ήταν ένας ανοιχτός ουρανός που σε εικοσιτετράωρη βάση θα συναντούσες φίλους κυρίως από τον ιστορικό Πόντο.
Ήταν από τους πρώτους που έφερε σε επαφή με τους συλλόγους μας τους ποντιόφωνους ρωμιούς της πατρίδας μας. Και είναι πολλοί αυτοί που αληθινά τον κλάψανε, μόλις μάθανε το κακό που μας βρήκε. Με πολύ σεβασμό στη γυναίκα του, σαν ένας απλός εργάτης, την ακολουθούσε στην εκδήλωση μνήμης, την σημαντικότερη εκδήλωση, στη Γερμανία για τα 353 000 θύματα των Νεοτούρκων και του Κεμαλισμού. Ήταν η ψυχή της ειρηνικής διαδήλωσης στον κεντρικότερο δρόμο της Στουτγάρδης, η οποία κατέληγε στο μνημείο ειρήνης για τις καταθέσεις στεφανιών και συνοπτικών ομιλιών. Χάρη στην επικοινωνιακή της ικανότητα ερχόταν σε επαφή με προσωπικότητες της γερμανικής πολιτικής και των συνδικάτων, οι οποίες συμμετείχαν ενεργά στις εκδηλώσεις μνήμης.
Αν υπάρχει κάτι που θα θυμόμαστε τον Κώστα είναι ο προσωπικός αγώνας του για το στήσιμο του πρώτου μνημείου της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο Έσσλινγγεν. Δέχτηκε πολλές πισώπλατες μαχαιριές για να μη γίνει το μνημείο. Θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε για τους αρνητές. Αυτός όμως βράχος σαν τα μάρμαρα της Καβάλας που είναι η κύρια ύλη του μνημείου, δε λιποψύχησε. Ξεπέρασε όλα τα εμπόδια και σήμερα εκεί γίνεται το μνημόσυνο των αδικοχαμένων 353 000 συμπατριωτών μας. Στο χώρο αυτό της εκκλησίας έγινε και η εξόδιος λειτουργία του.
Η σκέψη και το μυαλό του ήταν πάντα στον Πόντο. Θα έλεγα ότι εκεί θα ήθελε να βρίσκεται η τελευταία του κατοικία. Όμως η αγάπη του για τους γονείς δεν του επέτρεπαν άλλη επιλογή, γι αυτό και πραγματοποιήθηκε η τελευταία του επιθυμία. Με τους ήχους της ποντιακής λύρας σήμερα κοιμάται, μαζί με τον πατέρα του στα κακοτράχαλα βουνά των Γρεβενών.
Αιωνία σου η μνήμη φίλε Κώστα...