 |
| Το "Καλαντόνερον" της μητέρας μου... (Από τις διηγήσεις της)... |
του Διαμαντή Λαζαρίδη*
Το χωρίον εμούν, (η Μερή τη Φάτσας), είχεν πολλά νερά. Σ'οσπίτ'ν εμούν σουμά έτον έναν πεγάδ'. Σ 'ατό το πεγάδ' εμείς τα μωρά επέναμε τα Κάλαντα κι εκαλαντίαζαμ' α. Εφήναμε εκεικά κοκκία, χαλβά... για να τρώνε τη Θεού τα πουλία. Η μάνα μ' έλεεν: "Σο μεσονύχτ' απάν' όλε κοιμούντανε, τα δέντρα, τα ζά, τα νερά, όλε κοιμούντανε ολίγον". Μίαν, Κάλαντα έτον, εγώ κι αδελφή μ' Ουρανία, σο μεσονύχτ' απάν', επήγαμε σο πεγάδ' σουμά και νερού λαλίαν 'κ' έκ'σαμε.
Είπαμε "Κάλαντα καλός καιρός πάντα και του χρόνου" και αμάν το νερόν τη πεγαδί έρτρεξεν. Το σωστόν έν' να μη ομιλάς όντες πας εκεικά.
Εγόμωσαμε το σταμνίν νερόν, έτρεξαμε κ'επήγαμε, με τη χαράν,είπαμε τη μάναν εμούν:"Μάνα, είδαμε το νερόν ντο εκοιμούτον". Είπε μας: "Σα μωρά φανερούται το νερόν το κοιμάται, ατά αθώα είναι".
Με τ' εκείνο το νερόν, το "Καλαντόνερον", ο πατέρα μ' εράντιξεν όλον τ' οσπίτ', το μαντρίν, τα ζα, τα παχτσιάδας. Σα χωράφε πα εσύρνεν απ' ατό το νερόν...
Λεξιλόγιο: "εμούν"=μας, "σουμά"=κοντά, "έτον"=ήταν, "αμάν"=αμέσως, "ζα"=ζώα, "'κ' έκ'σαμε"=δεν ακούσαμε.
* Ο Διαμαντής Λαζαρίδης είναι εκπαιδευτικός - συγγραφέας, τ. αντιπρόεδρος της Ε.Π.Μ.