 |
| Άρθρο για την ενότητα στον Ποντιακό χώρο: Εμπρός λοιπόν! |
του Γιάννη Αποστολίδη
Η τριενικότητα είναι ιδιότητα του Τριαδικού θεού μας. Στην ιστορία εμφανίζεται και με την μορφή αρχηγικών τριανδριών.
Επ’ εσχάτων, διάφοροι παράγοντες πάνε να την μεταφέρουν και στον οργανωμένο ποντιακό χώρο: Να ενωθούν, λένε, έστω και ως έχουν, έστω και εν διαστάσει η ΠΟΕ, Παμποντιακή Ομοσπονδίας Ελλάδος, η ΠΟΠΣ, Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων και η ΠΟΣΕΠ, η Ομοσπονδία των Παλλινιστούντων. Τρία σε ένα!
Θα πρόκειται, κατά την άποψή μου, για Α(γ)ρία Τριάδα. Θα τρώγοντα αγρίως, χειρότερα από τώρα.
Η ΠΟΕ είναι ένας δημοκρατικός φορέας. Ιδρύθηκε με πρωτοβουλία των οργανώσεων βάσης, από τα ίδια τα σωματεία, που συνήλθαν σε δύο πολυπληθή οργανωτικά συνέδρια, γενικά συντελέστηκε ευρείας έκτασης και βάθους ζύμωση. Συνέβη να είμαι τότε ο Γραμματέας της Οργανωτικής Επιτροπής και ο βασικός συντάκτης του καταστατικού της ΠΟΕ, προϊόν επεξεργασίας 200 προτάσεων που είχαν κατατεθεί κατά το πλείστον εγγράφως. Η πιο πρωτότυπη, μοναδική στο είδος της οργανωτική ιδέα (που σεμνύνομαι ότι μου ανήκει) ήταν ο συνδυασμός κάθετης και οριζόντιας δομής, όπου οι ΣΠΟΣ, οι Σύνδεσμοι Ποντιακών Σωματείων, ενώ έχουν πλήρη οργανωτική αυτοτέλεια εντούτοις ανήκουν στα interna της ΠΟΕ, δεν έχουν νομική προσωπικότητα, κάτι όμως που αντισταθμίζεται με την ex officio συμμετοχή των Προέδρων των Διοικητικών Συμβουλίων τους στo Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΟΕ.
Πέτυχε πολλά η ΠΟΕ, πάρα πολλά, δεν δικαιολογείται η μεμψιμοιρία όσων περίμεναν τα πάντα. Σε πολλά όμως απέτυχε, ιδίως επειδή πολλές φορές έβαλε τον αρχηγό μπροστά από τις αρχές. Και εξηγούμαι: Χωρίς τον Γιώργο Παρχαρίδη δεν θα είχε ιδρυθεί η ΠΟΕ. Μπορεί να είχε ωριμάσει το αίτημα, μπορεί να υπήρχε ζήλος, αλλά σε εκείνο το στάδιο ήταν απαραίτητος ο αρχηγός, και βρέθηκε στο πρόσωπο του χαρισματικού, χωρίς αμφιβολία, Γιώργου Παρχαρίδη. Αλλά ήταν λάθος το ιδεολόγημά του 95 – 5 (95% ΠΟΕ - 5% ΠΟΠΣ), δηλαδή η θέση ότι η ενότητα επιτεύχθηκε με την ίδρυση της ΠΟΕ, με τα 450 σωματεία της, την συντριπτική πλειονότητα του οργανωμένου χώρου, και δεν γίνεται αυτό να το αμφισβητεί η ΠΟΠΣ από το περιθώριο του 5% των σωματείων που την ακολουθούν. Λάθος! Η πραγματικότητα, απτή αλλά άθικτη μέχρι πρότινος από τους ιθύνοντες την ΠΟΕ, είναι ότι η ενότητα δεν υπάρχει, ο διχασμός εξακολουθεί δυστυχώς να βασανίζει το χώρο. Και αυτό το ομολογεί πλέον με τις ίδιες τις πράξεις του ο φίλος Γιώργος Παρχαρίδης, αφού συγκαλεί έκτακτο Συνέδριο της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε για να τροποποιήσει το καταστατικό της ώστε να καταστεί δυνατή η συμμετοχή και της ΠΟΠΣ. Όμως, ενώ έπρεπε να γίνει, βάσει των αρχών της ΠΟΕ, του ανοιχτού διαλόγου και του σεβασμού των διαφορετικών απόψεων, συζήτηση για το θέμα, δεν προβάδισαν οι αρχές …
Και ας μην κρυβόμαστε: Στο επικείμενο Συνέδριο της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. απλώς θα προαναδειχθεί ο κ Ιβάν Σαββίδης ως πλήρως ενωτικός πρόεδρός της – αν και δεν είμαστε ακόμη σίγουροι ότι και ο ίδιος το επιθυμεί!
Βάζουμε δηλαδή και πάλι τον αρχηγό μπροστά από τις αρχές. Αλλά στον κ Σαββίδη θα επανέλθω.
Τι να ξαναπώ για τον Γιώργο Παρχαρίδη; Το είπα και άλλοτε συμβολικά ότι, όσα κάναμε όλοι οι άλλοι μαζί, τόσα έκανε μόνος του. Η προσφορά του στο χώρο από φοιτητής ακόμα είναι τεράστια. Αλλά φυσικά δεν ξέφυγε και αυτός από τον γενικό κανόνα ότι κανένας δεν είναι αλάθητος. Και μερικά λάθη του ήταν σοβαρά.
Η ΠΟΠΣ συγκροτείται από την Παναγία Σουμελά, την Παναγία Σουμελά και την Παναγία Σουμελά, όσο και αν η Παναγία Σουμελά δεν ανήκει οργανικά στην ΠΟΠΣ! Θέλω να πω, τα σωματεία της ΠΟΠΣ, όσο και να το κρύβουν είναι διάφορες υποστάσεις μιας και της αυτής οντότητας: Της Παναγίας Σουμελά, και εν τέλει της οικογενειοκρατίας στο Σωματείο και στο Προσκύνημα – ήδη νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, εύκολο θύμα του κάθε λωποδύτη που θα ήθελε στο μέλλον να συνδέσει το παγκάρι της Παναγίας με την τσέπη του – που διοικεί στη βάση ενός καταστατικού που θα το ζήλευε κάθε χούντα: Για να γίνεις μέλος του Σωματείου Παναγία Σουμελά (και μέσω αυτού να αναδείξεις τη διοίκηση στο Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Σουμελά) πρέπει να έχεις τις υπογραφές δύο μελών του Διοικητικού Συμβουλίου (όχι απλών μελών, όπως σε όλα τα σωματεία) και να διατελείς επί τρία χρόνια δόκιμο μέλος, χωρίς δικαίωμα ψήφου!
Γίνεσαι τακτικό μέλος μετά από τρία χρόνια, αφού δώσεις επιτυχείς εξετάσεις πλήρους υποταγής στο καθεστώς του Τανιμανιδισμού, που προ ετών εόρτασε χρυσό ιωβηλαίο και πάει για το αδαμάντινο! Όσο λοιπόν η ΠΟΠΣ ανέχεται να την ποδηγετεί αυτό το φασιστικής καταστατικής υπόστασης Σωματείο Παναγία Σουμελά, όσο δεν το αποκηρύττει, δεν υπάρχει περίπτωση πραγματικής ενότητας. Και όσο εμείς οι υπόλοιποι θα ανεχόμαστε να διοικεί το Ιερό Προσκύνημα Παναγία Σουμελά ένα τέτοιο σωματείο, θα είμαστε ανάξιοι Πόντιοι. Προσωπικά, για να πάψει η από μισό αιώνα έχθρα μεταξύ της Ευξείνου Λέσχης και της Παναγίας Σουμελά πήρα, ως πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης, πρωτοβουλία προσέγγισης, παρόλο που ήξερα πολύ καλά ότι θα φάω τα μούτρα μου. Και τα έφαγα… Την ώρα που κάναμε κοινή εκδήλωση για τη 19 Μαίου, το 2014, η οικογενειοκρατία βυσσοδομούσε την μετατροπή του Ιερού Προσκυνήματος Παναγία Σουμελά σε νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, με Κανονισμό της Ιεραρχίας, χωρίς να ρωτηθεί κανένα σωματείο, κανείς Πόντιος! Ντροπή μας! Όταν το 2014 ακούστηκε ότι κάτι παρόμοιο πάει να γίνει στην Παναγία της Τήνου, ο τηνιακός λαός ξεσηκώθηκε, φτάνοντας και σε ακρότητες, μπουγέλωσε τον πράο επιχώριο μητροπολίτη Δωρόθεο πάνω στα σκαλιά της εκκλησίας – και αμέσως θορυβημένη η Ιερά Σύνοδος έβγαλε μια διάψευση και οι φήμες κόπασαν… Δεν λέω να μπουγελωθεί και από εμάς κάποιος. Αλλά ο άθλιος ρόλος της ηγεσίας της Εκκλησίας (έτσι ακριβώς, άθλιος, και πιο άθλιοι είναι όσοι υποκριτές κατακρίνουν την παρρησία μου) στη διατήρηση της οικογενειοκρατίας, δεν μπορεί να είναι πλέον ανεκτός. Και το λέω αυτό εγώ, που δεν ξεκινώ τη μέρα μου αν δεν ανάψω το πρωί ο ίδιος το καντήλι…, ξέρω όμως μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια την συμπεριφορά της Εκκλησίας επί του θέματος.
Η Παναγία Σουμελά ανήκει σε όλο τον ποντιακό ελληνισμό, ανεξαρτήτως θρησκεύματος ή δόγματος. Ανήκει ακόμη και στους άθεους. Είναι εθνικοθρησκευτικό και όχι μόνο θρησκευτικό σύμβολο. Μην ξενίζει κανέναν η άποψη ότι ανήκει και στους άθεους. Συμβαίνει ότι και με την ελληνική σημαία, που την ευλαβούνται εξίσου και οι άθεοι, στέκονται και αυτοί προσοχή στην έπαρση, στην υποστολή της, την υπερασπίστηκαν στα πεδία των μαχών, παρόλο που έχει ως κυρίαρχο σχήμα τον Σταυρό. Ώστε και η Παναγία Σουμελά, ως εθνικό σύμβολο, πέρα από θρησκευτικό, ανήκει και στους άθεους. Αλλά εδώ και πάνω από μισό αιώνα ανήκει μόνο στην οικογενειοκρατία…
Λοιπόν, οι όψιμοι ενωτικοί αντί ως δελφίνοι να κοπιάζουν ματαίως εις την ξηράν, ας πάρουν με το καλό ή με το άγριο τους Τανιμανιδαίους και την ηγεσία της Εκκλησίας…
Η σοβαρότερη υστέρηση της ΠΟΕ, που δυστυχώς ούτε καν επισημαίνεται, είναι ότι δεν μπόρεσε να εμπνεύσει ένα πνευματικό κίνημα, δεν συσπείρωσε τους πνευματικούς ανθρώπους μας. Εγώ θα πω για παράδειγμα το εξής: Υπάρχει κάποια ελεγεία, ένα απλό ποίημα όχι για κάποιο δευτερεύον ποντιακό θέμα αλλά για την ίδια την Γενοκτονία, κάτι που να στέκεται στο ύψος της σημασίας της; Τίποτα… Και το χειρότερο: Αν αυτό το επισημάνεις με ανησυχία, μπορεί και να φανείς γραφικός… Τέτοια ξέρα.
Ας επανέρθουμε όμως στον κ. Ιβάν Σαββίδη, ισχυρό παράγοντα του ποντιακού χώρου
Και είπαμε, παρρησία προς όλους!
Όλοι λένε, το ίδιο λέω κι εγώ, ότι ο Ιβάν είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Προσωπικά δοκίμασα την ευαισθησία του όταν συνεδρίαζε επί τρεις ώρες, παρόντος και εκείνου, το Διοικητικό Συμβούλιο της Ευξείνου Λέσχης κατά την ανακήρυξή του ως επίτιμο μέλος της. Δεν ζητήσαμε τα λεφτά του. Τιμήσαμε αποκλειστικά και μόνο το γεγονός ότι αυτός κυρίως έκανε τα νέα Θυρανοίξια της Παναγίας Σουμελά στη γη των πατέρων μας, ότι βοήθησε όσο κανείς τα αδέλφια μας από την πρώην ΕΣΣΔ, βοηθά με το χρήμα του την Πατρίδα την ώρα που άλλοι το δικό τους χρήμα το φυγαδεύουν έξω. Άξιος πόντιος, άξιος έλληνας. Η Εύξεινος Λέσχη, ξαναλέω, δεν του ζήτησε τα λεφτά του. Τα πρόσφερε ο ίδιος γεμάτος συγκίνηση. Τα έδωσε για έναν και μοναδικό ιερό σκοπό, για την ψηφιοποίηση, συντήρηση, τις εκδόσεις και γενικά την ανάδειξη του Πολιτικού Αρχείου του Πόντου, 7000 σελίδες αρχειακού υλικού, όπου ουσιαστικά καταγράφεται το χρονικό της λήξης της τρισχιλιετούς παρουσίας του ελληνισμού στον Πόντο, ότι δηλαδή ιερότερο έχουμε ως κειμήλιο οι Πόντιοι, γι’ αυτό και την πρώτη επίσημη παρουσίαση αυτού του Αρχείου στην Εύξεινο Λέσχη στις 18.3.2016 την τίμησε με την παρουσία του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο Ιβάν Σαββίδης ζήτησε την τιμή να χρηματοδοτήσει ότι αφορά το Αρχείο. Ήδη υπογράφτηκαν οι συμβάσεις χορηγίας με εταιρίες του Ομίλου του και καταβλήθηκαν τα πρώτα χρήματα. Σε λιγότερο από ένα χρόνο το Αρχείο, ασφαλές από πλευράς συντήρησης, θα είναι στη διάθεση των ιστορικών και του κοινού για ψηφιακή αναζήτηση. Άξιος λοιπόν ο Ιβάν.
Αλλά το να βάζεις τον Ιβάν υπεράνω κριτικής, είναι νομίζω βαρύτατη προσβολή για τον ίδιο, έναν άνθρωπο ενάρετο και με περγαμηνές επιστημοσύνης. Λοιπόν, θα έλεγα ότι και ο Ιβάν έκανε το δικό του σοβαρό λάθος: Διότι δημιούργησε, ουσιαστικά αυτός, την λεγόμενη Παγκόσμια Συντονιστική Επιτροπή Ποντιακής Νεολαίας, ένα μόρφωμα χωρίς, νομίζω, καμιά νομική υπόσταση, που παραγνωρίζει ότι σε διεθνή κλίμακα τα πάντα εκπροσωπούνται, πρέπει να εκπροσωπούνται, θεσμικά από τη ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. Συμπαθείς και ιδεαλιστές οι νέοι της Επιτροπής, τους αγαπάμε, αλλά είναι Εκτροπή, δεν είναι Επιτροπή. Είναι εκτροπή από τη θεσμική τάξη. Ας μην πω όμως περισσότερα. Και θα είναι πολύ μεγαλύτερο λάθος του Ιβάν αν για τις ευγενείς φιλοδοξίες του στον ποντιακό χώρο, που μακάρι να έχει και εκεί και ευρύτερα, δεν χρησιμοποιήσει, δημοκράτης ο ίδιος, με απόλυτη προσήλωση τις μόνες ενδεδειγμένες και αλάνθαστες, αν και βραδείας απόδοσης διαδικασίες, τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Προτάσεις, ενόψει εξελίξεων:
1)Να συγχωνευτούν οι ομοσπονδίες ΠΟΕ και ΠΟΠΣ, ενδεχομένως υπό νέα, ουδέτερη ονομασία. Η διατήρησή και των δύο εντός της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. επισημοποιεί τον διχασμό, βάζει ταφόπλακα στην ενότητα! Ωστόσο η ΠΟΣΕΠ των αδελφών μας παλιννοστούντων πρέπει να διατηρήσει κάποια αυτονομία λόγω των ιδιαίτερων προβλημάτων τους.
2) Να καθιερωθεί για όλα τα σωματεία ίδιο κατά τις θεμελιώδεις διατάξεις καταστατικό και αυτό να είναι προϋπόθεση εγγραφής σωματείου στη δευτεροβάθμια οργάνωση. Ιδίως να υπάρξουν για όλα τα σωματεία κοινές προϋποθέσεις εγγραφής μελών και μόνο δύο συνεχείς και τρεις το πολύ διαλείπουσες τριετείς θητείες για τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου.
3) Να μπει τέρμα στα σωματεία – σφραγίδες. Το θέμα έχει πολλές τεχνικές δυσκολίες αλλά πρέπει να βρεθεί μια λύση.
4) Να υπάρξει ταυτόχρονη διεξαγωγή αρχαιρεσιών των σωματείων σε όλη την Ελλάδα. Θα είναι μια μέρα ευθύνης για όλους τους πόντιους, θα αποτελέσει σίγουρα πανελλήνιας εμβέλειας γεγονός και θα προσελκύσει πάρα πολλούς στα σωματεία. Και πρέπει ενδεχομένως να καταργηθεί ως περιττός αναχρονισμός το σύστημα κατά το οποίο αν την πρώτη μέρα δεν έχει απαρτία, οι αρχαιρεσίες αναβάλλονται για άλλη μέρα. Πρέπει να γίνονται οι αρχαιρεσίες από την πρώτη μέρα σύγκλησης της Γενικής Συνέλευσης, ανεξαρτήτως αριθμού παρόντων μελών. Και οι ενδιάμεσες Γενικές Συνελεύσεις οικονομικού απολογισμού ίσως πρέπει να καταργηθούν. Εμφανίζονται συνήθως ελάχιστα άτομα τα οποία ωστόσο παρέχουν νόμιμα απαλλαγή ευθυνών στην εκάστοτε διοίκηση.
5) Στη νέα ομοσπονδία να διατηρηθεί το οργανωτικό μοντέλο της ΠΟΕ. Πρέπει να πω ότι εγώ ο συντάκτης του καταστατικού της ΠΟΕ όταν άκουγα ότι στην εφαρμογή του εν πολλοίς χώλαινε, το χαιρόμουνα, διότι αυτό σήμαινε ότι αυτό το καταστατικό δεν έγινε για να υπάρχει αλλά ήταν ζωντανό λειτουργικό στοιχείο. Άλλωστε οι όποιες ατέλειες του αρχικού καταστατικού διορθώθηκαν σε μεγάλο βαθμό με την τροποποίησή του και, εξάλλου, τίποτε βέβαια δεν εμποδίζει τη νέα τροποποίησή του, αφού μάλιστα θα είναι πλέον το ενιαίο καταστατικό για την ενιαία ομοσπονδία που θα προέρχεται από τη συγχώνευση των δύο ομοσπονδιών, ΠΟΕ και ΠΟΠΣ.
6) Να μπει οριστικό τέρμα στις πατρωνίες και στις εξαρτήσεις. Πρέπει τις εξελίξεις που ως φαίνεται επίκεινται να τις πάρει τολμηρά στα χέρια της η βάση, τα ίδια τα σωματεία, ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΕ ΤΗΝ ΠΟΕ ΚΑΤΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ.
ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ!
