Με τον Οικουμενικό Πατριάρχη συναντήθηκε η Εύξεινος Λέσχη Ποντίων Νάουσας
Με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίο συναντήθηκε η Εύξεινος Λέσχη Ποντίων Νάουσας - Εθνική Βιβλιοθήκη Αργυρουπόλεως «Ο Κυριακίδης», στην έδρα του Πατριαρχείου στο Φανάρι.
Ο Πρόεδρος κ. Φανιάδης ενημέρωσε τον Πατριάρχη για τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν στη Βιβλιοθήκη και την δημιουργία του νέου χώρου που θα την στεγάσει, καθώς ο ίδιος αποτελεί επίτιμο μέλος του σωματείου επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι' αυτήν. Στη συνέχεια, προσφέρθηκαν στον Παναγιώτατο ένα αντίγραφο Κώδικα που φυλάσσεται στην ιστορική Βιβλιοθήκη καθώς και ένα ακριβές αντίγραφο εικόνας του Αγίου Γεωργίου από τον Μητροπολιτικό Ναό της Αργυρούπολης.
Η επίσκεψη έκλεισε με τον Παναγιώτατο να απευθύνει εγκάρδια λόγια, αλλά και ευχές για το πολυεπίπεδο επιτελούμενο έργο της Ευξείνου Λέσχης.
Στον Πατριαρχικό Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου την αποστολή υποδέχθηκε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προύσης κ.κ. Ιωακείμ.
Ρωμέικα: Μάχη για να σωθεί η «αδελφή» της νέας ελληνικής γλώσσας που ομιλείται ακόμα στον Πόντο
Μια υπό εξαφάνιση μορφή της ελληνικής γλώσσας που μιλιέται μόνο από μερικές χιλιάδες άτομα σε απομακρυσμένα ορεινά χωριά του Πόντου έχει περιγραφεί ως «ζωντανή γέφυρα» προς τον αρχαίο κόσμο, αφού οι ερευνητές εντόπισαν χαρακτηριστικά που έχουν περισσότερα κοινά με τη γλώσσα του Ομήρου παρά με τα νέα ελληνικά.
Ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που μιλούν Ρωμέικα είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί. Δεν έχει γραπτή μορφή, αλλά έχει διασωθεί προφορικά στα ορεινά χωριά γύρω από την Τραπεζούντα, κοντά στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Καθώς οι εναπομείναντες ομιλητές της γλώσσας γερνούν, η διάλεκτος απειλείται τώρα με εξαφάνιση, οδηγώντας έναν ακαδημαϊκό του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ να λανσάρει ένα εργαλείο crowdsourcing «τελευταίας ευκαιρίας» για να καταγράψει τις μοναδικές γλωσσικές δομές της πριν να είναι πολύ αργά.
Το έργο Crowdsourcing Romeyka προσκαλεί φυσικούς ομιλητές σε όλο τον κόσμο να ανεβάσουν μια ηχογράφηση που μιλούν στη γλώσσα. Η Ιωάννα Σιταρίδου, καθηγήτρια ισπανικής και ιστορικής γλωσσολογίας, είπε ότι περίμενε ότι πολλοί ήταν πιθανό να βρίσκονται στις ΗΠΑ και την Αυστραλία, καθώς και να εξαπλωθούν σε όλη την Ευρώπη. «Υπάρχει μια πολύ σημαντική διασπορά που χωρίζεται από τη θρησκεία και την εθνική ταυτότητα [από τις κοινότητες στην Τουρκία], αλλά εξακολουθεί να μοιράζεται τόσα πολλά», είπε. Η Σιταρίδου έχει διαπιστώσει ότι αντί να έχει αναπτυχθεί από τη νέα ελληνική, τα Ρωμέικα προέρχονται από την ελληνιστική μορφή της γλώσσας που ομιλούνταν στους αιώνες προ Χριστού και μοιράζεται ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά με την αρχαία ελληνική.
Ένα παράδειγμα είναι ο αόριστος τύπος ρημάτων, που στα Ρωμέικα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί τη μορφή που βρίσκεται στα Αρχαία Ελληνικά. Αυτή η δομή είχε καταστεί απαρχαιωμένη σε όλες τις άλλες ελληνικές ποικιλίες από τους πρώιμους μεσαιωνικούς χρόνους. Ως αποτέλεσμα, η Σιταρίδου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «τα Ρωμέικα είναι αδερφή, παρά κόρη, της νέας ελληνικής», ένα εύρημα που λέει ότι διαταράσσει τον ισχυρισμό ότι τα νέα ελληνικά είναι μια «απομονωμένη» γλώσσα, που σημαίνει ότι δεν σχετίζεται με καμία άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα.
Τα νέα ελληνικά και τα Ρωμέικα δεν είναι αμοιβαία κατανοητά, λέει ο ακαδημαϊκός. προτείνει ότι μια κατάλληλη σύγκριση θα ήταν οι ομιλητές της Πορτογαλικής και της Ιταλικής γλώσσας, τα οποία προέρχονται και τα δύο από τα χυδαία λατινικά και όχι το ένα από το άλλο.
Αν και η ιστορία της ελληνικής παρουσίας στον Εύξεινο Πόντο χάνεται μέσα στην αχλύ των μύθων, η ελληνική γλώσσα επεκτάθηκε με την εξάπλωση του Χριστιανισμού. «Η μεταστροφή στο Ισλάμ σε όλη τη Μικρά Ασία συνήθως συνοδεύτηκε από μια γλωσσική στροφή προς τα τουρκικά, αλλά οι κοινότητες στις κοιλάδες διατήρησαν τα Ρωμέικα», είπε η Σιταρίδου.
Αντίθετα, οι ελληνόφωνες κοινότητες που παρέμειναν χριστιανικές ήρθαν πιο κοντά στη νέα ελληνική, ειδικά λόγω της εκτεταμένης εκπαίδευσης στα ελληνικά τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα. Η συνθήκη της Λωζάνης του 1923 που επέφερε την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δε συμπεριέλαβε τους ομιλούντες Ρωμέικα καθώς οι κοινότητες αυτές της Τραπεζούντας είναι μουσουλμανικές και έτσι παρέμειναν στην πατρίδα τους. Ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης επαφής με τα τουρκικά, του πολιτιστικού στιγματισμού και της μετανάστευσης, ωστόσο, η γλώσσα κινδυνεύει πλέον, σύμφωνα με τη Σιταρίδου. Ένα υψηλό ποσοστό φυσικών ομιλητών στην περιοχή είναι άνω των 65 ετών και λιγότεροι νέοι μαθαίνουν τη γλώσσα.
Πιστεύει ότι η διαδικτυακή πρωτοβουλία θα μπορούσε να βοηθήσει να σωθούν τα Ρωμέικα ως ζωντανή γλώσσα; «Προφανώς αγαπώ όλες τις γλώσσες και θα ήθελα να τις δω διατηρημένες», είπε. «Αλλά δεν είμαι από αυτούς τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι οι γλώσσες πρέπει να διατηρηθούν με κάθε κόστος. Και στο τέλος της ημέρας, δεν είναι ακριβώς κάτω από μένα. Αν οι ομιλητές αποφασίσουν να το μεταδώσουν, θαυμάσιο. Εάν τα ηχεία επιλέξουν να μην το μεταδώσουν, είναι δική τους επιλογή. Αυτό που είναι πολύ σημαντικό για αυτές τις [μειονοτικές] γλώσσες και για αυτές τις κοινότητες ομιλίας είναι να διατηρήσουν για τον εαυτό τους την αίσθηση ότι ανήκουν και ποιοι είναι. Γιατί τους συνδέει με το παρελθόν τους, όπως κι αν δεις το παρελθόν σου. Όταν οι ομιλητές μπορούν να μιλούν τις μητρικές τους γλώσσες, νιώθουν ότι τους βλέπουν και έτσι αισθάνονται πιο συνδεδεμένοι με την υπόλοιπη κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, το να μη μιλάς τις γλώσσες κληρονομιάς ή τις μειονοτικές γλώσσες δημιουργεί κάποια μορφή τραύματος που … υπονομεύει την ενσωμάτωση».
Η πολυσημία του Ποντιακού ενδύματος στη Μέριμνα Ποντίων Κυριών
Τη Δευτέρα 1 Απριλίου στον φιλόξενο χώρο του Μουσείου της Μέριμνας Ποντίων Κυριών δόθηκε μια διάλεξη για την πολυσημία του ποντιακού ενδύματος από τον δρ. θεολόγο-εκπαιδευτικό και σπουδαστή αρχαιολογίας κ. Στεφανίδη Κωνσταντίνο. Ο τίτλος της διάλεξης ήταν: «Ποντιακό ένδυμα...χίλιες κλωστές, χίλιες λέξεις».
Το θέμα που διαπραγματεύθηκε ήταν η λειτουργία της ποικιλομορφίας των ενδυμάτων των Ελληνίδων του Πόντου και οι προϋποθέσεις που συνέβαλαν στη διαμόρφωσή τους ως ενδύματα εθνοτοπικά-προϊόντα της μηχανικής της κοινωνίας της εποχής, του συρμού αλλά και των στυλιστικών επιλογών των χρηστριών. Στη διάρκεια της εκδήλωσης δόθηκε η ευκαιρία στο κοινό να δει από κοντά και να απολαύσει την υφή των βελούδινων και μεταξωτών αυθεντικών φορεσιών τόσο της μόνιμης συλλογής του Μουσείου όσο και ιδιωτικών συλλογών.
Συγκεκριμένα παρουσιάστηκαν: πρώτα το ενδυματολογικό σύνολο των οικογενειακών κειμηλίων της κ. Ιφιγένειας Πανίδου, κληροδοτημένα από τη μητέρα της Άννα Θεοφυλάκτου, στη συνέχεια η νυφιάτικη πορφυρή ζιπούνα-οικογενειακό κειμήλιο της κ. Αφροδίτης Κούση, κληροδότημα της μητέρας της νονάς της, Δόμνας Καλομενίδου από την Τσίτα Σουρμένων, και τέλος το ενδυματολογικό σύνολο της σανταίϊκης φορεσιάς της κ. Σοφίας Χαρατσίδου, οικογενειακό κειμήλιο από τη γιαγιά της, Ελένη Χαρατσίδου με καταγωγή την Ιβάνοφκα
Γεωργίας.
Στην εκδήλωση συμμετείχε ευγενικά η σκηνοθέτις και ηθοποιός κ.Βαρβάρα Δουμανίδου, η οποία ενδύθηκε την τραπεζουντέικη πολυτελή ζιπούνα της συλλογής της κ. Ιφιγένειας Πανίδου.
Το κοινό αλληλεπιδρούσε με τον ομιλητή κάνοντας ερωτήσεις αλλά και με παρεμβάσεις - μοιράσματα προσωπικών ιστοριών μνήμης των προγόνων τους. Η εκδήλωση έκλεισε με την αποφώνηση της προέδρου του ιστορικού γυναικείου σωματείου κ. Ανατολής Δημητριάδου, η οποία τόνισε την ανάγκη ανασύστασης του κεντητικού εργαστηρίου της Μέριμνας προσκαλώντας το κοινό για εθελοντική δράση. Ο κ. Στεφανίδης, αφού ευχαρίστησε το Δ.Σ. του σωματείου και την επίτιμη πρόεδρό του κ. Άρτεμις Καρανίκα-Κούμα, τις συμμετέχουσες κυρίες και όλους τους παρευρισκομένους, τόνισε με τη σειρά του την αναγκαιότητα της καταγραφής και μελέτης των παραδοσιακών ενδυμάτων και προσκάλεσε για τον λόγο αυτό όλους όσοι κατέχουν ενδύματα από τον Πόντο να τα προσκομίσουν στο Μουσείο της Μέριμνας ώστε να καταγραφούν με απώτερο σκοπό τη δημιουργία ενός ευρύτερου ψηφιακού αρχείου ενδυματολογικών τεκμηρίων.
Εκδήλωση για τα λιμάνια Τραπεζούντα - Κωνσταντινούπολη - Σμύρνη - Πειραιάς
Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Συνθήκη της Λωζάννης, ο Δήμος Αμαρουσίου διοργανώνει μουσικοχορευτική εκδήλωση με τίτλο: «Λιμάνια… κοιτίδες του Ελληνικού Πολιτισμού» Τραπεζούντα - Κωνσταντινούπολη - Σμύρνη - Πειραιάς, την Κυριακή 14 Απριλίου 2024 και ώρα 19:00, στο Κέντρο Τέχνης & Πολιτισμού (Βασ. Σοφίας 85, Μαρούσι).
Θα παρουσιαστούν χοροί, μουσική και τραγούδια από τα τρία ιστορικά λιμάνια της Ανατολής, την Τραπεζούντα, την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη από όπου έφυγαν οι Έλληνες του Πόντου και της Μικράς Ασίας, αλλά και ρεμπέτικα από το μεγάλο λιμάνι όπου κατέφτασαν πρόσφυγες, τον Πειραιά.
Η όλη εκδήλωση θα πλαισιώνεται από πεντάλεπτα ντοκιμαντέρ με σπάνιο αρχειακό υλικό από τις αλησμόνητες πατρίδες, που θα προβληθεί σε γιγαντο-οθόνη πριν από κάθε ενότητα.
Στην εκδήλωση θα συμμετέχουν ορχήστρες για να αναδειχθούν τα παραδοσιακά μουσικά όργανα της κάθε περιοχής, τραγουδιστές και χορευτές.
Επίσης, θα συμμετέχει το Ελληνικό Σωματείο Διάσωσης και Διάδοσης της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς «Οι Μωμόγεροι».
Μιχάλης Χαραλαμπίδης – Ένας πολιτικός που παρήγαγε ιδέες μέσα από την ιστορία της Ελλάδας
Αφήνει τεράστιο κενό στην πολιτική και την πνευματική ζωή της Ελλάδας. Το μεγάλο του επίτευγμα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και το ανεκπλήρωτο όραμα.
του Χρήστου Κωνσταντινίδη
Σύγχρονος φιλόσοφος, διανοούμενος, οραματιστής, πατριώτης, δημοκρατικός, ιδεολόγος, έντιμος. Αυτοί είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που αποδίδονται στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 73 ετών αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στην πολιτική αλλά και την πνευματική ζωή της Ελλάδας. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πολυγραφότατος, αφού συνέγραψε 27 βιβλία, αλλά και προφητικός, γιατί ως άνθρωπος με δημόσιο λόγο, δεν παρήγαγε μόνο πρωτοποριακές ιδέες και προτάσεις μερικές εκ των οποίων τις βλέπουμε να υλοποιούνται σήμερα, αλλά εξέφραζε και προβληματισμό. Σε ομιλία του το 1996 στο 6ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αναφερόταν στην πιθανότητα έλευσης οικονομικής κρίσης στη χώρα, στο τέλος του τότε ιστορικού κύκλου που ο ίδιος τοποθετούσε “το 2004 ή το 2010”, όπερ και εγένετο.
Ποιός όμως ήταν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης και γιατί το όνομά του συνδέθηκε με τον Ποντιακό Ελληνισμό;
Ως κοινωνιολόγος έβλεπε τη μεγάλη εικόνα και παρήγαγε ιδέες βουτώντας στη ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας. Οι προτάσεις του επικεντρώθηκαν σε τρεις θεματικές ενότητες.
Οι τρεις πυλώνες
Η πρώτη αφορούσε τον εκσυγχρονισμό των κομμάτων και της θεσμικής λειτουργίας του κράτους, εκδημοκρατίζοντας τους θεσμούς. Μάλιστα είχε ασκήσει γραπτώς κριτική στο ΠΑΣΟΚ, ενώ θεωρούσε ότι οι ταυτότητες «δεξιά» και «αριστερά» έχουν ξεφτίσει, κάτι για το οποίο δικαιώθηκε αφού το πολιτικό σύστημα χρεωκόπησε τη χώρα. Επίσης ασκώντας κριτική στο πολιτικό σύστημα έδινε μεγάλη σημασία στην πνευματική ζωή της χώρας. Ήθελε να συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας ελληνικής παιδείας η οποία θα είναι ταυτόχρονα κοσμοπολίτικη, οικουμενική, αποτινάσσοντας τον επαρχιωτισμό και τα σύνδρομα κατωτερότητας.
Η δεύτερη θεματική αφορά την περιφερειακή και αγροτική ανάπτυξη και αποκέντρωση της Ελλάδας. Βλέπετε, ως μελετητής της ιστορίας αντλούσε ιδέες για το πως η Ελλάδα μπορεί να παράγει προϊόντα παγκόσμιας αναγνώρισης. Είχε γράψει δε και βιβλίο για τον τουρισμό, όπου ανέπτυσσε το επιχείρημα, ότι ο συγκεκριμένος κλάδος στην Ελλάδα δεν λειτουργεί σωστά. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε πολύ έντονα με την νεανική επιχειρηματικότητα και ανάπτυξη, μιλώντας για δόγμα «Made in Greece».
Χαρακτηριστική ήταν η πρότασή του που έφερε τον τίτλο «Γαστρονομική Εγνατία». Επρόκειτο για ένα σχέδιο που θα ένωνε τις τοπικές, οικονομικές και πολιτισμικές ανάγκες για μια νέα γεωργία που θα ένωνε με την ανάδειξη τοπικών προϊόντων, ταυτότητες από τη Θράκη, την Ήπειρο και τη Μακεδονία, μέχρι τον Πόντο και την Magna Grecia, την Απουλία και την Καλαβρία. Ο Χαραλαμπίδης έβλεπε μια γεωγαστρονομική και γεωπολιτισμική διάσταση σε αυτό το εγχείρημα, το οποίο θα αποτελούσε λύση για την αντιμετώπιση του «ολοκληρωτισμού» των fast foods. Έβλεπε όμως σε αυτήν την ένωση και από ευρωπαϊκή σκοπιά. «Αυτό ακριβώς είναι η ομορφιά της Ευρώπης, η ομορφιά του ευρωπαϊκού οράματος και οι ευκαιρίες που μας δίνει η Ευρώπη. Όλα πρέπει να τα ενώσουμε, γιατί αναδεικνύουνε μία ταυτοπροσωπία όλων των λαών και όλων των πολιτισμών και όλων των θρησκειών» είχε αναφέρει.
Ο τρίτος πυλώνας αφορά θέματα της εξωτερικής πολιτικής, την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού και τον ρόλο της Ελλάδας στο διεθνές σύστημα. Θεωρούσε, ότι η ανάδειξη του θέματος των Κούρδων και των μειονοτήτων είναι βασική προϋπόθεση για τον εκσυγχρονισμό της Τουρκίας.
Αναγνώριση 19ης Μαΐου: Το μεγάλο επίτευγμα
Ήταν ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον αγώνα των Ποντίων για να μην περάσει η αιματοκυλισμένη ιστορία στη λήθη και αποσιωπηθεί ένα τεράστιο έγκλημα. Το ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ (υπήρξε εκ των συντακτών της Ιδρυτικής Διακήρυξης του Κινήματος) εισηγήθηκε την πρόταση για την αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, την οποία υιοθέτησε το ελληνικό κοινοβούλιο το 1994.
Η Ελληνική Πολιτεία άργησε πάρα πολλά χρόνια να προχωρήσει σε αυτήν την αναγνώριση. Ο Χαραλαμπίδης παραδεχόταν, ότι αυτή η καθυστερήσει δεν τιμούσε τη χώρα αλλά και τους ίδιους τους Πόντιους, αναγνώριζε όμως ότι οι γεωπολιτικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν μετά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ευνοούσαν ώστε να ξεκινήσει ένας τέτοιος αγώνας. Μετά την ίδρυση του ΝΑΤΟ έπρεπε να «προστατευθεί» η Τουρκία και να μην «ενοχλείται» με αποτέλεσμα να μην προωθούνται τέτοια ζητήματα. Ο αείμνηστος πολιτικός χαρακτήρισε εκείνη την πραγματικότητα ως «έγκλημα σιωπής».
Κατά τον Χαραλαμπίδη η αναγνώριση της 19ης Μαΐου είναι ένας συμβολισμός αξιοπρέπειας. «Στέλνει ένα μήνυμα ειρήνης και προς τους Τούρκους αλλά και τους άλλους αυτόχθονες λαούς εδώ στην περιοχή μας ότι μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά με τον εαυτό μας και μεταξύ μας χωρίς εθνικιστικούς ναρκισσισμούς, που πολλές φορές στην περιοχή μας και ειδικά από την τουρκική πλευρά ήταν ρατσισμός», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του. Αξίζει να τονιστεί, ότι ο ποντιακής καταγωγής ήταν υπέρμαχος και ενθάρρυνε αυτές τις γέφυρες που έχουν δημιουργήσει οι Πόντιοι της Ελλάδας με τους εξισλαμισμένους ελληνόφωνους του Ανατολικού Πόντου, στην περιοχή της Τραπεζούντας.
Ρωμανία: Το μεγάλο ανεκπλήρωτο όραμα
Το μεγάλο όραμα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη ήταν η δημιουργία της πόλης της Ρωμανίας. Το όνομα δεν είναι τυχαίο. Εκτός ότι η «Ρωμανία» αναφέρεται στο ποντιακό λαϊκό άσμα για την Άλωση της Πόλης (Ν’αοιλί εμάς ‘πάρθεν η Ρωμανία) είναι και ο ορθότερος όρος που πρέπει να χρησιμοποιείται για τη «Βυζαντινή Αυτοκρατορία». Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 πρότεινε τη δημιουργία στα παράλια της Θράκης μιας πόλης η οποία θα κατοικείτο από Πόντιους πρόσφυγες από τις χώρες τις πρώην Σοβιετικής Ένωσης και θα είχε ταυτότητα Ποντιακή, Θρακική, Βαλκάνια και Ευξείνια.
Η πόλη θα γινόταν στα Πετρωτά Ροδόπης, όπου έχει χτιστεί ο ιερός ναός του Αγίου Ευγενίου, πολιούχου της Τραπεζούντας, με στόχο να ανοικοδομηθεί με αρχιτεκτονική που να σέβεται την ιστορία και το περιβάλλον. Το μεγάλο αυτό εγχείρημα εκτός ότι θα στέγαζε δεκάδες χιλιάδες Έλληνες Ποντίους, χριστιανούς στο θρήσκευμα, θα ανέτρεπε και όλες ευαίσθητες δημογραφικές ισορροπίες στην περιοχή.
Η ιδέα της δημιουργίας της Ρωμανίας είχε και ένα ακόμα σκοπό για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Αυτός ήταν η διάσωση της παραθαλάσσιας περιοχής από τη Μαρώνεια μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Την τελευταία μάλιστα θεωρούσε λόγω του λιμανιού ως γεωοικονομικό πλεονέκτημα της Θράκης και πως αυτή η περιοχή θα συγκέντρωνε τις μεγαλύτερες επενδύσεις παγκοσμίως. Εν έτει 2024 η Αλεξανδρούπολη έχει αναβαθμιστεί (ενεργειακά και γεωπολιτικά) και όπως καταλαβαίνετε, ο αείμνηστος πολιτικός ήταν από τους πρώτους (αν όχι ο πρώτος) που διατύπωσαν το όραμα για την αξιοποίηση της πόλης.
Τί συνέβη όμως και δεν προχώρησε η ιδέα της Ρωμανίας; Η πρόταση παρότι είχε τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού κοινοβουλίου το 1997 (ψηφίσθηκε από 204 βουλευτές) και όδευε προς την υλοποίησή της, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σταμάτησε την προσπάθεια και αντιπαρέβαλλε την ιδέα των χρυσορυχείων. «Μία ηγεσία που θέλει η Ελλάδα να κινηθεί στα επόμενα χρόνια στην κατηγορία των χωρών του πρώτου κόσμου προτείνει ένα άλλο πολεοδομικό σχεδιασμό για την περιοχή, προτείνει δηλαδή τη Νέα Πόλη, τη Ρωμανία. Μία ηγεσία που θέλει να κινηθεί η Ελλάδα στην κατηγορία των χωρών του τρίτου κόσμου προτείνει χρυσωρυχεία», είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ο αείμνηστος πολιτικός το 2006.
Η πορεία του στην πολιτική ζωή της Ελλάδας θα μείνει ανεξίτηλη. Το έργο του αποτελεί τεράστια παρακαταθήκη και πηγή έμπνευσης για τους οραματιστές του μέλλοντος. Αυτό το μέλλον όμως πρέπει να το ατενίζουμε με αίσθημα ευθύνης και αγάπης για την πατρίδα και την ιστορική της αξία ως τεράστιο πολιτισμικό μέγεθος, όπως έβλεπε την Ελλάδα ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης.
