Η Γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος, αποτέλεσε την τραγικότερη σελίδα τῆς ζωῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ στοίχισαν τὴ ζωὴ σὲ 1.000.000 Ἕλληνες. Ἰδιαίτερη θέση σ᾿ αὐτὴν τὴν περίοδο κρατᾶ ἡ γυναῖκα καὶ τὸ μικρὸ παιδί, τὰ ὁποῖα ἀποτέλεσαν ἀφενὸς συγκεκριμένο στόχο τοῦ προμελετημένου ἐγκλήματος, λόγῳ τοῦ εἰδικοῦ τους βάρους στὴν κοινωνία καὶ τὴν οἰκογένεια, ἀφετέρου ἦταν ἀποδέκτες ὅλων τῶν ἐπιπτώσεων τῆς γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ὀρφάνια κ.ἄ).
Μὲ τὴν στρατολόγηση, τὴν ἐξορία, τὰ τάγματα ἐργασίας, τὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης, οἱ νεοτουρκικὲς καὶ κεμαλικὲς ὁμάδες δολοφονοῦσαν τοὺς ἄνδρες. Πίσω στὶς οἰκογενειακὲς ἑστίες ἔμεναν ὡς στηρίγματα οἱ γυναῖκες, ἔχοντας νὰ προστατεύσουν παιδιὰ καὶ ἡλικιωμένους καὶ νὰ διατηρήσουν ἕνα ἐλάχιστο ἐπίπεδο διαβίωσης-ἐπιβίωσης. Μετὰ τὴ δολοφονία τῶν ἀνδρῶν, οἱ γυναῖκες ἀπετέλεσαν τὸ κομμάτι ἐκεῖνο τοῦ πληθυσμοῦ, πάνω στὸ ὁποῖο κάθε χτύπημα θὰ ἐπέφερε σημαντικὸ πλῆγμα συνολικὰ στὴν ἐθνικὴ ὁμάδα. Ἡ γυναῖκα εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, κάθε δολοφονία στεροῦσε ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸ τὴ βιολογική του συνέχεια. Ὅπου δὲν μποροῦσε νὰ γίνει αὐτό, ὑπῆρχε ὁ βιασμὸς καὶ ὁ καρπὸς τῆς ἀγάπης, τοῦ ἔρωτα, τῶν πιὸ ὡραίων ἀνθρώπινων συναισθημάτων, ἡ μητρότητα καὶ ἡ οἰκογένεια, μετατρεπόταν σὲ ἀνεπιθύμητη ἐγκυμοσύνη, σὲ παντοτινὴ ὑπενθύμιση τοῦ ἐγκλήματος. Παράλληλα ὑπῆρχε ὁ βιασμὸς τῶν ἐγκύων καὶ μετέπειτα ἡ δολοφονία μητέρας καὶ ἐμβρύου, ὑπῆρχε ὁ ἐγκλεισμὸς χιλιάδων γυναικῶν σὲ τουρκικὰ σπίτια. Ἄλλες γυναῖκες ἀναγκάστηκαν νὰ παραδώσουν τὰ βρέφη τους στοὺς ἀντάρτες, ὥστε τὸ κλάμα τους νὰ μὴ τοὺς προδώσει στοὺς διῶκτες τους.
Παράλληλα ὑπῆρξε μία ὁμάδα γυναικῶν καὶ παιδιῶν ἡ ὁποία κάτω ἀπὸ ἰδιαίτερα πιεστικὲς συνθῆκες, ἔχασε τὴ θρησκευτικὴ καὶ ἐθνική της ταυτότητα καὶ ὁδηγήθηκε γιὰ πάντα στὸ σκοτάδι τῆς ἄγνοιας τῆς καταγωγῆς καὶ τῆς προέλευσης. Ἐνδεικτικὲς καταγραφὲς Ἑλληνόφωνων, μουσουλμάνων ἢ /καὶ κρυπτοχριστιανῶν γυναικῶν καὶ παιδιῶν ὑπάρχουν μέχρι σήμερα.
Εἶναι διαπιστωμένο πλέον ἀπὸ τὰ στοιχεῖα ποὺ διαθέτουμε ὅτι ἕνα εἰδικὸ σχέδιο ἐξόντωσης ἀφοροῦσε τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιά. Ἔτσι παράλληλα μὲ τὴ Γενοκτονία, τελέσθηκε καὶ μία Γυναικοκτονία καὶ μία Παιδοκτονία
Ἡ ἐφαρμογὴ μίας πολιτικῆς μαζικῆς βίας ἐνάντια στὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ μὲ τὴ βίαιη ἁρπαγὴ γυναικῶν καὶ τὸν ἐγκλεισμό τους σὲ οἰκίες Τούρκων, τὸ βίαιο ἐξισλαμισμό τους, τοὺς μαζικοὺς βιασμοὺς καὶ βίαιες ἐγκυμοσύνες, τὴ δολοφονία ἐγκύων γυναικῶν, τὴ βίαιη ἁρπαγὴ παιδιῶν, βρεφῶν ἀπὸ τὶς μητέρες τους, ἀπὸ τὶς οἰκογένειές τους καὶ μεταφορά τους σὲ τουρκικὲς οἰκογένειες, ἀποτέλεσε εἰδικὴ παράμετρο τοῦ μαζικοῦ ἐγκλήματος. Ὑπῆρχε δηλαδὴ ἡ βίαιη ἀπόσπαση – ἀφαίρεση παιδιῶν μίας ἐθνικῆς ὁμάδας καὶ μεταφορά τους σὲ ἄλλη ἐθνικὴ ὁμάδα, ἡ ὁποία συνιστᾶ μεγάλο μέρος τοῦ ἀδικήματος τῆς Γενοκτονίας. Ὁ Γάλλος συγγραφέας Φ. Σαντιὸ (F. Santiaux) ἀναφέρει ὅτι «τὶς γυναῖκες καὶ τὶς κοπέλες ἡ Διοίκηση τὶς διαμοίρασε χαρέμια, ἄλλες κλείστηκαν μὲ τὴ βία σὲ οἴκους ἀνοχῆς καὶ ἔγιναν ἰδιοκτησία τῶν Τούρκων. Ἄλλες τὶς ὁδήγησαν στὶς φυλακὲς οἱ χωροφύλακες γιὰ τὶς βιάσουν…. Στὶς πύλες τῶν πόλεων ὑπάρχουν σκλαβοπάζαρα μὲ μεγάλη πελατεία, ἐκεῖ πουλιοῦνται οἱ γυναῖκες, τὰ κορίτσια καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ ἀπήγαγαν οἱ τουρκικὲς ἢ κουρδικὲς συμμορίες στὸ διάβα τους».
2. Τὸ Ολοκαύτωμα στὴ Σάντα
Ἡ ἀντίσταση τῆς γυναίκας σὲ αὐτὲς τὶς πολιτικὲς βίας ἔχει διάφορες μορφές. Ἀπὸ τὴν ἔνοπλη ἀντίσταση μὲ τὴ συμμετοχὴ στὸ ἀντάρτικο, ἕως τὴν ἐπιλογὴ τοῦ θανάτου, ἀντὶ νὰ ὑποστεῖ τὸν ἐξευτελισμὸ καὶ τὴν ταπείνωση.
Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1921 πληροφορούμαστε γιὰ δέκα χιλιάδες γυναικόπαιδα, τὰ ὁποῖα «εὑρίσκοντο στὰ ὄρη τῆς Μπάφρας», τὰ ὁποῖα προσπαθοῦσαν νὰ σωθοῦν ἀπὸ τοὺς κεμαλικοὺς καὶ «εἰρημένος ὁπλαρχηγὸς εἶπεν ἡμῖν ὅτι εἰρημένα γυναικόπαιδα διατρέχουσι κίνδυνο σφαγῆς, ἑπομένως δέον ληφθῆ πρόνοια πρὸς σωτηρίαν αὐτῶν καὶ μεταφορὰν στὴν Ἑλλάδα».
Τὸ 1922 τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο πληροφοροῦσε ὅτι «γυναικόπαιδα εἰκοσιτριῶν ἑλληνικῶν χωριῶν τῆς περιφερείας Κερασοῦντος καὶ ὀχτὼ ἑλληνικῶν χωρίων τῆς περιφερείας Πουλαντσάκης ἐνεκλείσθησαν ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν τοῦ Τοπὰλ Ὀσμάν ἐν ταῖς οἰκίαις αὐτῶν, πυρποληθείσαις καὶ ἀποτεφρώθησαν».
Μία εἰδικότερη μορφὴ ἀντίστασης ποὺ συναντᾶται ὄχι μόνο στὴ Σάντα, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες περιοχὲς εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῶν βρεφῶν χάριν τῆς σωτηρίας τοῦ συνόλου καὶ τῆς ὁμάδας.
Στὴ Σάντα ὑπῆρχαν μαζὶ μὲ τοὺς ἀντάρτες, οἱ ὁποῖοι ἀνέλαβαν δράση γιὰ νὰ προστατέψουν οἱ γυναῖκες καὶ παιδιά, ὅπως μᾶς πληροφοροῦν οἱ Σανταῖοι τῆς ἐνορίας Πιστοφάντων. Τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1921 οἱ ἀντάρτες μαζὶ μὲ τὸ δυσκίνητο αὐτὸ τὸ σῶμα τῶν γυναικόπαιδων, δέχτηκαν ἐπίθεση. Ἡ διαφυγὴ ἦταν δύσκολη καὶ ἡ μόνη λύση ἦταν νὰ σταλοῦν μόνες οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ σὲ ἀσφαλὲς σημεῖο.
Ἡ ἀπόφαση συνάντησε τὴν ἄρνηση τῶν γυναικῶν, καὶ ἡ κατάσταση ἔγινε τραγικὴ ἀκόμη περισσότερο μὲ τὰ κλάματα τῶν μικρῶν παιδιῶν. Τότε «πολλὰ παιδιά, ἐπειδὴ αἱ γυναῖκες των δὲν μποροῦσαν νὰ σταματήσουν τὰς φωνάς τῶν παιδιῶν τους καὶ μὴ θέλοντας νὰ χωρισθοῦν ἐκ ἡμῶν, τὰ σκότωσαν καὶ τὰ ἄφησαν ἐπὶ τόπου». Ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀνταρτῶν τῆς Σάντας καπετὰν Εὐκλείδης Κουρτίδης στὸ ἡμερολόγιό του γράφει ὅτι «ὁ στρατός, ὅταν εἶδε ὅτι δὲν εἴμαστε ἐκεῖ ἐπροχώρησαν μέχρι τὸ λημέρι καὶ τὸ βρῆκαν ἄδειο καὶ ἀνέβηκαν εἰς Μερτσιάν Λιθάρ, ὅπου βρῆκαν τὰ ἕξι μικρὰ σκοτωμένα καὶ ἀμέσως εἰδοποίησαν τὸν Μέραρχον καὶ ἦλθαν ἐπὶ τόπου. Καὶ ὅταν εἶδε τὰ μικρὰ σφαγμένα διέταξε ἀμέσως τὸν στρατὸν νὰ φύγουν πίσω καὶ νὰ μαζευθοῦν ὅλοι στὴ Σάντα καὶ ἐκεῖθεν νὰ πᾶνε πίσω λέγων ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ σφάζουν τὰ παιδιὰ τους εἶνε ἀδύνατον νὰ παισθοῦν καὶ ὡς ἐκ τοῦτο εἶνε περιττὸν νὰ μείνωμε…».
Στὶς περισσότερες ἀπὸ αὐτὲς τὶς γυναῖκες τῆς Σάντας καὶ ἄλλων περιοχῶν οἱ ὁποῖες παρέδωσαν τὰ βρέφη τους στοὺς ἀντάρτες, εἶχαν κλονισμὸ τῆς ψυχικῆς τους ὑγείας, ἀφοῦ ἐπέζησαν τῶν βιαιοτήτων καὶ τῶν σφαγῶν ἐκδηλώνονταν ἀργότερα τὸ σύνδρομο καὶ ἡ ἐνοχὴ τοῦ διασωθέντα.
Ἡ σκέψη τους καὶ ἡ μνήμη τους σταμάτησε στὰ γεγονότα τῶν διωγμῶν καὶ τῶν σφαγῶν, ἐμφάνιζαν συμπτώματα διαρκοῦς ἄγχους καὶ διαρκῶν καταπτώσεων, ἀνέπτυξαν ἕνα ἰδιαίτερο ψυχισμό, ὁ ὁποῖος ἀποτυπώθηκε σὲ ὅλες τὶς συλλογικὲς ἐκφράσεις τῶν Ἑλλήνων, ὅπως εἶναι τὰ μνημεῖα στὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ στὸ ἐξωτερικό, ὅπου ὑπάρχουν κεντρικὲς παραστάσεις γυναικῶν.
3. Γυναικοκτονία καί Παιδοκτονία
Πολλὲς ἀπὸ τὶς γυναῖκες καὶ παιδιὰ μετὰ τὴν Γενοκτονία δὲν κατέληξαν στὴν Ἑλλάδα, ἀλλὰ ὡς μικρὲς ὀρφανὲς ἀπροστάτευτες γυναῖκες καὶ παιδιὰ ἔφυγαν ἐκτὸς Εὐρώπης, καὶ κυρίως στὶς ΗΠΑ, σὲ ἄτεκνες οἰκογένειες. Ὑπολογίζεται ὅτι μετὰ τὴ Γενοκτονία ὑπῆρξαν χιλιάδες ὀρφανὰ γιὰ τὸν ἀριθμὸ τῶν ὁποίων μόνο ὑποθέσεις μποροῦμε νὰ κάνουμε. Ἐὰν διαβάσουμε τὶς μαρτυρίες τῶν ὀρφανῶν, θὰ καταλάβουμε ὁρισμένα μόνο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ πέρασαν αὐτὰ καὶ οἱ γονεῖς τους, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς γενοκτονίας. Αὐτὲς οἱ μαρτυρίες φανερώνουν ἕνα μικρὸ μέρος τῆς τραγωδίας τοῦ μαζικοῦ ἐγκλήματος καὶ τοῦ παράλληλου ἐγκλήματος, τῆς Γυναικοκτονίας καὶ τῆς Παιδοκτονίας. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ στιγμὴ ποὺ φανερώνει καὶ τὸ μέγεθος τοῦ ἐγκλήματος, ὅταν ὁ Γάλλος πρόξενος δικαιολόγησε τὴν καθυστέρηση τῆς ἄφιξής του σὲ γεῦμα στὴ Σμύρνη, λόγῳ τοῦ γεγονότος ὅτι «ἡ λέμβος ποὺ τὸν ἔφερεν ἀπὸ τὸ γαλλικὸν πλοῖον, προσέκρουσεν εἰς πτώματα Ἑλληνίδων γυναικῶν ποὺ ἐπλέον εἰς τὴν παραλίαν!».
Ἔχει ἐνδιαφέρον ἀπὸ κάθε ἄποψη ἡ σύσταση ἀπὸ τὴν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, τῆς ἐρευνητικῆς ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν ἐκτοπισμὸ γυναικῶν καὶ παιδιῶν, ἡ ὁποία ἐξέτασε τὴν τὶς βιαιότητες ἐναντίον τοῦ ἀρμενικοῦ πληθυσμοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἑλληνικοῦ. Ἡ εἰδικὴ ἀνακριτικὴ ἐπιτροπὴ ἡ ὁποία δημιουργήθηκε γιὰ νὰ διερευνήσει τὸ ζήτημα τῶν γυναικῶν καὶ τῶν παιδιῶν ποὺ ἀπήχθηκαν καὶ κλείστηκαν σὲ ἱδρύματα καὶ οἰκίες μὲ σκοπὸ τὸν ἐξισλαμισμὸ καὶ τὴν ἐκμετάλλευση ἀνακάλυψε πλαστὰ ἔγγραφα τὰ ὁποῖα τὰ ἐμφάνιζαν ὡς μουσουλμανικοῦ θρησκεύματος, ἐνῶ ὁ Ἕλληνας ἐκπρόσωπος στὴν ἔκθεσή του ἀνέφερε ὅτι «300.000 γυναῖκες καὶ παιδιὰ ἐκτοπίστηκαν καὶ κρατοῦνται».
Ὁ ἐπίλογος τῆς μαζικῆς δολοφονίας, ἐξευτελισμοῦ, ἐξανδραποδισμοῦ, χειραγώγησης τῶν γυναικῶν καὶ τῶν ὀρφανῶν γράφτηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ ἄλλα μέρη τῆς προσφυγιᾶς. Ἡ γυναῖκα καὶ τὰ ὀρφανὰ ἔψαχναν τοὺς ἀγνοουμένους τους στὴν Ἑλλάδα (ἀναζητήσεις τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ), τοὺς ἐναπομείναντες συγγενεῖς της στὴν πατρία (ἐξισλαμισμένοι) καὶ θρηνοῦσαν τοὺς νεκρούς της. Καταυλισμοὶ καὶ ὀρφανοτροφεῖα ἦταν τὰ σπίτια τους μετὰ τὸν ξεριζωμό, ὅπου ἄρχισε μία νέα ζωὴ μὲ ἔντονες μνῆμες ἀπὸ τὸ παρελθόν.
Πηγή:
Ενωμένη Ρωμηοσύνη
