 |
| “Οι Αρμένιοι αρχίσαμε τον αγώνα για αναγνώριση από την δεκαετία του 1960” |
του Θοδωρή Ασβεστόπουλου
Μία από τις ενότητες του Διεθνούς Συνεδρίου για το Έγκλημα της Γενοκτονίας που διοργανώθηκε από την Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος στις 6-8 Δεκεμβρίου ήταν «Η Γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – Περίπτωση των Αρμενίων και των Ασσυρίων».
Στην συγκεκριμένη συνεδρία ανέπτυξαν ομιλίες ο επικεφαλής – ερευνητής στο Τμήμα Σύγχρονων Ανθρωπολογικών Μελετών του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας και Εθνογραφίας της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών της Αρμενίας Χαρουτιούν Μαρουτιάν με θέμα «Να θυμάσαι ή να ξεχνάς το δύσκολο παρελθόν; Μία άποψη από το Ερεβάν» και ο αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Άγγελος Συρίγος με θέμα «Γενοκτονία ή μοιραία συνέπεια ενός πολέμου;».
Συντονίστρια της συνεδρίας ήταν η Πρόεδρος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος Χριψιμέ Χαρουτουνιάν.
Διαφύλαξη της μνήμης για να μην επαναληφθούν οι ίδιες θηριωδίες
«Νομίζω ότι τα κεντρικά σημεία από όλες τις ομιλίες επικεντρώνονται στο θέμα του πως διαγράφεται το μέλλον από την στιγμή που αναγνωρίζονται και καταδικάζονται Γενοκτονίες των λαών όπως των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Ασσυρίων. Η διεθνής κοινωνία πρέπει να αποκρυσταλλώσει τον τρόπο που θα δώσει την δικαίωση στους λαούς αυτούς.
Ειπώθηκαν πάρα πολλά όσον αφορά τις νομικές διεκδικήσεις, τον τρόπο αποκατάστασης εφόσον τεκμηριώθηκαν και το πως μπορούν να προβούν σε τέτοιες ενέργειες στα μεγάλα ευρωπαϊκά ή παγκόσμια φόρουμ», δήλωσε στο Κανάλι Ένα η κα Χαρουτουνιάν μιλώντας για μερικά από τα συμπεράσματα της κατά την διάρκεια του συνεδρίου.
«Μία άλλη προσέγγιση που κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν οι μαρτυρίες των υπηκόων άλλων κρατών. Υπήρξαν πλοία τα πληρώματα των οποίων παρακολουθούσαν την καταστροφή της Σμύρνης, υπήρξαν άνθρωποι πολλοί οι οποίοι είχαν πόστα και οι οποίοι μοιράστηκαν μετά αυτές τις μαρτυρίες τους όταν επέστρεψαν στις χώρες τους με τις τοπικές και εθνικές κοινωνίες, βοηθώντας στο να διαμορφωθεί μία στάση ηθικής συμπαράστασης απέναντι στα θύματα των Γενοκτονιών.
Άλλο ένα θέμα που αναλύθηκε, ήταν το πως οι νέες γενιές των λαών που έχουν υποστεί τα δεινά αυτά, πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα και με ποιον τρόπο να διαφυλάξουν την μνήμη αλλά και να την περάσουν στο μέλλον ως αγώνα για δικαίωση, αγώνα για επιβίωση, αγώνα προληπτικό ώστε να μην ξαναγίνουν στο μέλλον τέτοιες θηριωδίες», επισήμανε η πρόεδρος της Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής Ελλάδος.
Ο αγώνας των ενωμένων Αρμενίων έφερε αποτελέσματα
Οι Αρμένιοι έχουν προχωρήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό ως προς την αναγνώριση της Γενοκτονίας των προγόνων τους σε διεθνές επίπεδο. Τελευταία εξέλιξη που πιστοποιεί αυτό το γεγονός ήταν η έγκριση σχετικού ψηφίσματος από την αμερικανική Γερουσία την Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου. Είχε προηγηθεί η αναγνώριση από την Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ.
Στο ερώτημα τι είναι αυτό που κάνουν σωστά οι Αρμένιοι και δεν το κάνουν οι Έλληνες η κα Χαρουτουνιάν απάντησε:
«Δεν θα το έθετα στην βάση “σωστό ή λάθος”. Όπως είπε και ο κ. Συρίγος στην ομιλία του, οι πρώτες γενιές δεν μιλούσαν ποτέ για το τραύμα που έφεραν. Οι επόμενες γενιές ήταν που άρχιζαν να αντιμετωπίζουν το θέμα και της επιβίωσης αλλά και της διαφύλαξης της μνήμης και της κληρονομιάς.
Οι Αρμένιοι που διεσώθησαν από την Γενοκτονία σε πολύ μεγάλος αριθμό βρέθηκαν στη διασπορά. Να σημειωθεί ότι η πρώτη γενιά αποτελείτο κυρίως από ορφανά παιδιά σε μικρές ηλικίες. Τα παιδιά αυτά μέσω των ορφανοτροφείων διαμοιράστηκαν σε όλο τον κόσμο.
Μετά το 1960, άρχισε ο αγώνας για την διεκδίκηση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας στην διασπορά, όπου οργανώθηκαν παγκοσμίως οι αρμενικές εθνικές επιτροπές. Στόχος των επιτροπών ήταν να κινητοποιήσουν και να συσπειρώσουν τον λαό μας αλλά και να προάγουν τον αγώνα πλέον των διεκδικήσεων μπροστά στα παγκόσμια μεγάλα φόρουμ. Σε αυτό συνέβαλλε και το κράτος της Αρμενίας στα μετέπειτα χρόνια.
Πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε παγκόσμια δράση με πέντε κυρίαρχα κέντρα σε Ευρώπη, Μόσχα, Αμερική, Μέση Ανατολή και Αρμενία, όπου με συντονισμένες ενέργειες παντού μπορέσαμε να προάγουμε τον Αγώνα του λαού μας».
Συνεπώς το συμπέρασμα είναι ότι οι Αρμένιοι τα καταφέρνουν πρώτον επειδή άρχισαν τον Αγώνα τους πολύ νωρίτερα από τους Έλληνες και δεύτερον και εξίσου σημαντικό, επειδή είναι ενωμένοι…
