Έλληνες που επισκέπτονταν την Παναγία Σουμελά παρακολουθούνταν από την ΜΙΤ

Έλληνες που επισκέπτονταν την Παναγία Σουμελά παρακολουθούνταν από την ΜΙΤ 

Η τουρκική κυβέρνηση διεξήγαγε κρυφά παρακολούθηση σε Έλληνες υπηκόους που επισκέφτηκαν ένα ιστορικό μοναστήρι στις ακτές της Τουρκίας στη Μαύρη Θάλασσα, σύμφωνα με την μαρτυρία ενός πρώην αξιωματικού πληροφοριών.

Οι αποκαλύψεις έγιναν κατά τη διάρκεια ακρόασης στις 20 Ιουνίου 2016 στο 14ο Ανώτατο Ποινικό Δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης του Μουχιττίν Ζενίτ, ενός 46χρονου πρώην αξιωματικό της αστυνομίας. Σύμφωνα με το αντίγραφο της ακρόασης, που έλαβε η Nordic Monitor, ο αξιωματικός, ο οποίος εργάστηκε στη βορειοανατολική επαρχία Τραπεζούντα της Τουρκίας, παραδέχτηκε ότι μια από τις εντολές τους ήταν να παρακολουθούν τους Έλληνες που επισκέπτονταν την επαρχία για περιηγήσεις.

"Η παρακολούθηση των Ποντιακών δραστηριοτήτων του Πόντου, ήταν μέρος της εντολής μας… για παράδειγμα, γκρουπ τουριστών από την Ελλάδα που επισκέπτονται το Μοναστήρι της Σουμελά (ένα ελληνικό ορθόδοξο μοναστήρι του 4ου αιώνα στο Τραπεζούντα)", είπε ο Ζενίτ, προσθέτοντας ότι αυτός και άλλοι αξιωματικοί πληροφοριών παρακολουθούσαν τους Έλληνες τουρίστες.

Αντίγραφο της ακρόασης κατά την οποία ένας Τούρκος αξιωματικός πληροφοριών παραδέχθηκε ότι η κυβέρνηση τους διέταξε να κατασκοπεύουν Έλληνες τουρίστες.

Οι Πόντιοι Έλληνες (Pontus Rumları) είναι μια εθνοτική ομάδα που αποτελείται από Έλληνες που παραδοσιακά ζούσαν στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας της Τουρκίας και είχαν αυτόνομο κράτος εκεί μέχρι τον 13ο αιώνα. Αν και έχουν περάσει πολλοί αιώνες, ο αριθμός τους έχει μειωθεί δραματικά και δεν αποτελούν απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας, οι Πόντιοι Έλληνες θεωρούνται από καιρό ως απειλή ασφαλείας από διαδοχικές τουρκικές κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση του Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν αποτελεί εξαίρεση.

Η παραδοχή του Ζενίτ επιβεβαιώνει ότι η ανθελληνική παράνοια καλλιεργούνταν συστηματικά από το τουρκικό κράτος, το οποίο χρησιμοποίησε υπηρεσίες ασφαλείας και μυστικές υπηρεσίες και ξόδεψε  σημαντικούς πόρους για να παρακολουθεί και να κατασκοπεύει τους Έλληνες τουρίστες.

Το Nordic Monitor αποκάλυψε προηγουμένως πώς η παρακολούθηση της τουρκικής κυβέρνησης για φερόμενες παράνομες ελληνικές επιχειρήσεις για την αναζωογόνηση του «Ποντιακού» (Pontusçuluk) στην Τουρκία οδήγησε στη δολοφονία του 61χρονου ιερέα Andrea Santoro, ιερέα στην Εκκλησία Santa Maria στην Τραπεζούντα

Το 2011, κοντά σε 1.000 Ορθόδοξους Χριστιανούς συγκεντρώθηκαν στη Μονή Σουμελά, σηματοδοτώντας τη δεύτερη θρησκευτική τελετή που πραγματοποιήθηκε εκεί στην ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας.

Ένα έγγραφο πληροφοριών έδειξε ότι οι τουρκικές αρχές είχαν υποκλέψει συνομιλίες του Ιταλού κληρικού, με την υποψία ότι συμμετείχε σε Ποντιακές δραστηριότητες. Αυτά πριν δολοφονηθεί από έναν εθνικιστή έφηβο στις 5 Φεβρουαρίου 2006. Η αστυνομία ως λόγος για το αίτημά της για παρακολούθηση του τηλεφώνου του το 2006, είχε αναφέρει υποψίες ότι ο Σαντόρο ενδέχεται να εμπλέκεται σε «αυτονομιστές» δραστηριότητες ¨για την αναζωογόνηση της πολιτείας του Πόντου¨

Ο Ζενίτ είναι μια ενδιαφέρουσα φιγούρα. Ήταν ο αξιωματικός πληροφοριών που άκουσε "τον συναγερμό" σχεδόν ένα χρόνο πριν από τη δολοφονία του Τουρκο-Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ στις 19 Ιανουαρίου 2007. Είχε υποβάλει έκθεση στις 15 Φεβρουαρίου 2006, ενημερώνοντας τους προϊσταμένους του για μια συνωμοσία δολοφονίας για την οποία άκουσε από πληροφοριοδότη. Ωστόσο, οι μυστικές πληροφορίες αγνοήθηκαν από τις αρχές στην Κωνσταντινούπολη, όπου κατοικούσε ο Ντινκ, και ο επικεφαλής της αστυνομίας Ενγκίν Ντίντς δεν ενήργησε σχετικά με τις πληροφορίες. Ο Ζενίτ αργότερα μετατέθηκε σε άλλη επαρχία, αλλά ανταμείφθηκε από τον Ντιντς που τον έκανε τον προσωπικό του προϊστάμενο του προσωπικού το 2013. Μέσα σε μια ώρα από τη δολοφονία, ο Ζενίτ βρέθηκε να μίλησε με έναν πληροφοριοδότη που είχε δεσμούς με τον δολοφόνο, Ογούν Σαμάστ, όπως και με τον  εγκέφαλο της δολοφονίας Γιασίν Χαγιάλ. Δικάζεται επί του παρόντος με κατηγορίες για αμέλεια στη δολοφονία

Πηγή: Τουρκικά Νέα

Ίσκιλι: Ένα δυνατό βιβλίο για το δράμα των Ποντίων

Ίσκιλι: Ένα δυνατό βιβλίο για το δράμα των Ποντίων

Ίσκιλι. Δυτικός Πόντος. Αρχές του αιώνα. Η Γενοκτονία των Ποντίων κορυφώνεται. Ένα αγόρι πέντε χρονών, ο Κώστας, βλέπει μπρος στα μάτια του να σφάζουν οι Τούρκοι τους γονείς του. Μεγαλώνει παραπαίδι σε μια οικογένεια Τούρκων, όπου το μόνο φως στο σκοτάδι της ορφάνιας του, είναι τα μάτια της Αιλίν, το άνθος της ανατολής. Στα δεκατέσσερά του τον βρίσκουν μετά από αναζήτηση τα ξαδέρφια του και τον παίρνουν μαζί τους σε μια πορεία λύτρωσης. Μαζί με πλήθος Ποντίων περνούν «τρία βουνά», για να φτάσουν στην Σαμψούντα κι από κει με πλοίο στη Θεσσαλονίκη. Πατούν το χώμα της πατρίδας. Πρώτος προορισμός. Πρώτη ανάσα. Και μετά πάλι μετακινήσεις για να βρουν τόπο, να στεριώσουν.

Γυναίκες, παιδιά, οικογένειες που κάνει και χάνει. Μία ατελείωτη περιπέτεια η ζωή του με στόχο τη σωτηρία από το θάνατο και την επιβίωση μέσα στα άγρια γεγονότα της ιστορίας. Παλεύει να βρει πατρίδα και ταυτότητα. Να ζήσει με αξιοπρέπεια. Να υπάρξει. Αυτός και τα παιδιά του. Μόνη ασπίδα, πυξίδα μόνη, η αγάπη για την ζωή. Για να βρουν το φως. Και το βρίσκουν. Το δεύτερο μυθιστόρημα της συγγραφέα-ηθοποιού Γιώτας Ιωαννίδου.

Το πρώτο της μυθιστόρημα Σοχούμ από τις Εκδόσεις Αιώρα έχει μεταφραστεί στα Γαλλικά με τίτλο Exiles και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Les editions Monemvasia.

Κι αν το Σοχούμ ήταν εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της γιαγιάς της Παναίλας, το Ίσκιλι είναι εμπνευσμένο από την ιστορία του παππού της Κώστα. Ιστορικά μυθιστορήματα και τα δύο αναφέρονται στην άγρια ιστορία των Ελλήνων του Πόντου. Στο Ίσκιλι κεντρικός ήρωας είναι ένας άνδρας. Κι αυτό αποτυπώνεται στη γραφή. Λόγος μεστός και περιεκτικός.

Ύφος δυνατό και σκληρό. Ρυθμός γρήγορος με πολλές ανατροπές στη δράση λόγω της σύνθετης πλοκής. Από τα μισά του βιβλίου, μετά την εγκατάσταση τους στην Ελλάδα, η γλώσσα εμπλουτίζεται σε αρκετά σημεία με την λυρικότητα του Σοχούμ. Το βιβλίο εστιάζει πολύ στην σχέση του πατέρα με τα παιδιά του.

Συγκεκριμένα με τον ένα του γιο. Με βάθος ψυχογραφεί την σχέση τους και μέσω αυτής δίνει ελπίδα και δικαίωση στους ήρωες. Αν το Σοχούμ ήταν ο «ο τόπος της αθωότητας», το Ίσκιλι είναι «ο τόπος της λύτρωσης» Ένα πολύ δυνατό μυθιστόρημα από τις Εκδόσεις Αφοι Κυριακίδη γι’ αυτό το καλοκαίρι.

Στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη Βαζελώνος ο 1750ος Πανηγυρικός εορτασμός

Στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννη Βαζελώνος ο 1750ος Πανηγυρικός εορτασμός (Πηγή φωτο Kozan.gr)

Με ιδιαίτερο σεβασμό όπως κάθε χρόνο πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020, ο 1750ος Πανηγυρικός εορτασμός του Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Αγίου Ιωάννη, στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννη Βαζελώνος στον Άγιο Δημήτριο Κοζάνης.

Πλήθος κόσμου παρέστη στην Πολυαρχιερατική πανηγυρική Θεία Λειτουργία, παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ.κ. Παύλου, αλλά και του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Δράμας κ.κ. Παύλου. Επίσης παρευρέθησαν οι πρόεδροι του Ιερού Ιδρύματος Παναγίας Σουμελά, Γιώργος Τανιμανίδης και του Σωματείου "Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα", Θεοδόσης Κυριακίδης.

Παρέστησαν επίσης εκπρόσωποι του Στρατού, της Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής, καθώς και μέλη και φίλοι Ποντιακών συλλόγων της περιοχής.

Ποντιακές λύρες με πρώτη ύλη από τα βουνά της Μακεδονίας

Ποντιακές λύρες με πρώτη ύλη από τα βουνά της Μακεδονίας

Με οδηγό ζωής τις συμβουλές του πατέρα του και με παρακαταθήκη τη μεγάλη αγάπη για την ποντιακή παραδοσιακή μουσική, ο Κοζανίτης Στέλιος Νίττας εξειδικεύεται εδώ και 18 χρόνια στην κατασκευή ποντιακών λυρών από πρώτη ύλη που συγκεντρώνει από τα βουνά της περιοχής του.

Η τέχνη του είναι μοναδική και, όπως λέει ο ίδιος, έχει φτάσει στο σημείο της τελειοποίησης του ήχου του μουσικού οργάνου. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, και στη γνώση που έχει για το ποια ξύλα θα μαζέψει από βουνά της Μακεδονίας, αλλά και στην επεξεργασία και στην ξήρανση που είναι απολύτως φυσική. Μάλιστα, για την κατασκευή μιας λύρας περιμένει να φύγει η υγρασία από τα ξύλα ακόμη και δύο χρόνια.

«Σχεδόν κάθε εβδομάδα είμαι στο βουνό και από την κοπή ενός κλαδιού και τα νερά που έχει καταλαβαίνεις εάν είναι καλό για να κατασκευάσεις τη λύρα, ανάλογα και με τις πλευρές που το βλέπει ο ήλιος», αναφέρει ο κ. Νίττας.

Σύμφωνα με τον ίδιο, το σφενδάμι είναι από τα καλύτερα ξύλα για την κατασκευή μιας λύρας, όπως και τα ξύλα της κορομηλιάς, της δαμασκηνιάς, της οξιάς ή του κέδρου, της φτελιάς (καραγάτσι). «Όλα τα ξύλα μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις στην οργανοποιία, ανάλογα με τον ήχο που θέλεις. Ακόμη και τα σπιρτόξυλα που είναι από λεύκα.

Με αυτά κατάφερα, μετά από πολλά πειράματα ετών, να κατασκευάσω μια συλλεκτική, πλήρως λειτουργική, παραδοσιακή ποντιακή λύρα», αναφέρει με καμάρι ο κ. Νίττας. Αν και η λύρα από σπιρτόξυλα είναι το τελευταίο απόκτημα της συλλογής του, ωστόσο, προχωρά άμεσα στην κατασκευή νέων λυρών από κορμό δέντρου που είχε κόψει ο πατέρας του πριν από 15 χρόνια.

Το πάθος για την κατασκευή αυθεντικών ποντιακών λυρών, ο κ. Νίττας το μετέδωσε και στην 5χρονη κόρη του, για την οποία, όπως λέει με περηφάνια, είναι ίσως η μικρότερη κατασκευάστρια ποντιακής λύρας στον κόσμο.

Πηγή: Ύπαιθρος

Σε «καμαρούλα μια σταλιά» συντελείται το θαύμα του Κέντρου Ερευνών για την Μικρά Ασία και τον Πόντο

Σε «καμαρούλα μια σταλιά» συντελείται το θαύμα του Κέντρου Ερευνών για την Μικρά Ασία και τον Πόντο

Τους στίχους του άσματος του Γιάννη Πουλόπουλου «Καμαρούλα μια σταλιά» επέλεξε ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για θέματα Αποδήμου Ελληνισμού, Τέρενς Κουίκ για να περιγράψει και συνάμα να εκφράσει τον θαυμασμό του για το «θαύμα» που συντελείται  στο Ελληνικό Κέντρο Έρευνας για την Μικρά Ασία και τον Πόντο (ΕΚΕΜΑΠ) με έδρα το Σικάγο.

Ο κ. Κουίκ ήταν προσκεκλημένος στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού «Open» μαζί με τον πρόεδρο του Ελληνικού Κέντρου Έρευνας για την Μικρά Ασία και τον Πόντο Γιώργο Μαυρόπουλο από το Σικάγο και αναφέρθηκαν στο πολυδιάστατο έργο του Κέντρου το οποίο δεν επικεντρώνεται μόνο στην έρευνα για την Γενοκτονία των Ποντίων και στις εκδόσεις, αλλά επεκτείνεται στην διοργάνωση επιστημονικών συνεδρίων, στην παροχή υποτροφιών και στον εκδοτικό τομέα.

Οι παρεμβάσεις του κ. Κουίκ και του κ. Μαυρόπουλου έφεραν στο προσκήνιο το μείζον θέμα της αναγνώρισης και τη διεθνοποίησης της Γενοκτονίας και τόνισαν ότι το έργο του Κέντρου και ο αγώνας του δεν στηρίζονται από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, αλλά από το υστέρημα των ομογενών.

Παράλληλα ξεδίπλωσαν τις επιτυχίες αυτού του αγώνα και τη συνεργασία με τους Αρμενίους και την Εβραϊκή κοινότητα του Σικάγου.

Από την πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ «Φονικός Εθνικισμός – Η Γενοκτονία Ελλήνων 1913-1923» στο Σικάγο

Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του αγώνα της ομογένειας, όπως έγραψαν οι «Αναμνήσεις», είναι η αναφορά στην Γενοκτονία των Ελλήνων στην διακήρυξη του Κογκρέσου για την Γενοκτονία των Αρμενίων.

Το εν λόγω Κέντρο όπως έγραψαν οι «Αναμνήσεις» είναι το μοναδικό ερευνητικό κέντρο στις ΗΠΑ. Ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 2011 και έχει στο ενεργητικό δεκατρείς εκδόσεις, συνέδρια και εκθέσεις για την Μικρά Ασία και τον πόντο. 

Ένα από τα σημαντικά επιτεύγματα είναι αναμφιβόλως η παραγωγή του ντοκιμαντέρ «Φονικός Εθνικισμός-Η Γενοκτονία Ελλήνων 1913-1923» (Lethal Nationalism : Genocide of the Greeks 1913-1923), το οποίο καλύπτει πλήρως την τραγική ιστορία της γενοκτονίας κατά τη διάρκεια των ετών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η οποία παραμένει θαμμένη για 101 χρόνια και σήμερα κάνει δυναμικά την εμφάνισή της στον αγγλόφωνο κόσμο.

Για την επιτυχία και σωστή παραγωγή συνέβαλαν και συμμετείχαν πρώην δημοσιογράφοι του CBS News, οι Παναγιώτης και Σπύρος  Λαμπρινάτος από το OnAir Production, ο John McCarthy ένας αναγνωρισμένος συγγραφέας και παραγωγός που εργάστηκε στο CBS News καθώς και ο Τζον Ντέιβις, επίσης δημοσιογράφος από το CBS. Την ομάδα ολοκληρώνει ο θρυλικός, παγκοσμίου φήμης ντοκιμαντερίστας Bill Kurtis που είναι ο κύριος αφηγητής του ντοκιμαντέρ  ο οποίος είπε τα εξής.

«Αυτή η παραγωγή είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα με τα οποία έχω συσχετιστεί ποτέ και παρέχει ένα απογοητευτικό μάθημα για το γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τα δεινά που προκαλούνται από τη γενοκτονία», είχε τονίσει στις «Αναμνήσεις» ο κ. Μαυρόπουλος.

Το ντοκιμαντέρ εκτός από τα ιστορικά ντοκουμέντα και τα φωτογραφικό υλικό βασίζεται στις συνεντεύξεις δώδεκα διεθνώς αναγνωρισμένων ιστορικών από Αγγλία, Αμερική, Αρμενία, Γερμανία, Ελλάδα, Αμερική και Τουρκία.

Η πρώτη προβολή έγινε στο Σικάγο και το Κέντρο σε συνεργασία με την Παμποντιακή Ομοσπονδία Αμερικής και Καναδά και το Ιερό Ίδρυμα Ποντίων Αμερικής και Καναδά είχε προγραμματίσει προβολές σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ, αλλά αναβλήθηκαν λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.

Πηγή: Αναμνήσεις

Εκλογές για νέο Δ.Σ. πραγματοποιεί η Ένωση Ποντίων Ωραιοκάστρου

Εκλογές για νέο Δ.Σ. πραγματοποιεί η Ένωση Ποντίων Ωραιοκάστρου

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 21 Ιουνίου 2020 η εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση της Ένωσης Ποντίων Ωραιοκάστρου ξαθ Φίλων, με τη μαζικότερη συμμετοχή μελών από την ίδρυση του συλλόγου.

Η συνέλευση πραγματοποιήθηκε στον αύλειο χώρο του Κονταξοπούλειου Δημοτικού Γυμναστηρίου, μπροστά από τα γραφεία του συλλόγου, τηρώντας τα απαραίτητα μέτρα προστασίας από τον COVID- 19. Πρόεδρος της συνέλευσης εκλέχθηκε το μέλος του συλλόγου Νίκος Ζησιός και γραμματέας το μέλος του συλλόγου Μαρία Ιακωβάκη.

Ο διοικητικός απολογισμός μοιράστηκε σε έντυπη μορφή στο σώμα και στη συνέχεια η πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου Γεωργία Πετρίδου έδωσε διευκρινίσεις και ακολούθησαν ερωτήσεις και τοποθετήσεις από τα παρευρισκόμενα μέλη. Τον οικονομικό απολογισμό ανέγνωσε ο πρόεδρος της εξελεγκτικής επιτροπής Γιώργος Ξανθόπουλος και περαιτέρω λεπτομέρειες δόθηκαν από την ταμία του συλλόγου Χρυσούλα Κουρουκερέζη. Το σώμα ομόφωνα υπερψήφισε τον οικονομικό και διοικητικό απολογισμό, απαλλάσσοντας το απερχόμενο διοικητικό συμβούλιο  από κάθε ευθύνη.

Στη συνέχεια εκλέχθηκε τριμερής εφορευτική επιτροπή η οποία αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας την εκλογική διαδικασία. Μέλη της εφορευτικής επιτροπής είναι οι: Αγιασοφίτου Αναστασία, Ιωαννίδου Ευδοκία, Μουστάκα Εύα.

Οι εκλογές θα διεξαχθούν τη Δευτέρα 29 Ιουνίου 2020 στα γραφεία του συλλόγου στις ώρες 16:30- 21:30.

«Αϊλί εμέν»: Ταινία μικρού μήκους από μαθητές Δημοτικού για τη Γενοκτονία των Ποντίων (Video)

«Αϊλί εμέν»: Ταινία μικρού μήκους από μαθητές Δημοτικού για τη Γενοκτονία των Ποντίων 

Ολοκληρώθηκε και αναρτήθηκε στο Youtube η νέα ταινία παραγωγής 2019-2020 του 2ου Δημοτικού Σχολείου Σιδηροκάστρου με τίτλο «Αϊλί εμέν» (Αλίμονο σ’ εμένα). Η ταινία, μια συνδημιουργία των εκπ/κων Ντικμπασάνη Βασιλικής, Δομτζίδη Απόστολου και των μαθητών/τριών της ΣΤ τάξης βασίζεται στο βιβλίο της της Μαρίας Ιωσηφίδου-Αμανατίδου «Λάμνοντας την Ιστορία με το άροτρο της Πατρικής μνήμης…», το οποίο αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετώπισε ο Ποντιακός Ελληνισμός στην περίοδο των διώξεων από τις αλησμόνητες πατρίδες και της επιστροφής στον Ελλαδικό χώρο.

Οι μαθητές/τριες της ΣΤ μέσα από το βιβλίο και την κινηματογραφική μεταφορά του είχαν την ευκαιρία να βιώσουν τις ιστορικές στιγμές που έζησαν οι Πόντιοι πρόγονοί μας. Τις αξίες της ειρηνικής συνύπαρξης, το δράμα και τις κακουχίες της εκδίωξης, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στο ταξίδι της παλιννόστησης και στην προσπάθεια ενσωμάτωσής τους στις τοπικές ελληνικές κοινωνίες, αλλά και τους χορούς, τα έθιμα, τις παραδόσεις που πλούτιζαν την καθημερινότητά τους. Έζησαν μια πολυδιάστατη παιδαγωγική και καλλιτεχνική εμπειρία, οι μνήμες της οποίας είναι σίγουρο ότι θα τους συντροφεύει σε όλο το εύρος της ζωής τους. 

Ωστόσο, για να πραγματοποιηθεί η ταινία η κινηματογραφική ομάδα είχε την τύχη να δεχτεί τη βοήθεια πολλών σημαντικών συντελεστών στους οποίους εκφράζει θερμότατες ευχαριστίες. Και πρώτ’ απ’ όλα στον δήμαρχο Ηράκλειας κ. Γεώργιο Κουτσάκη που παρείχε στην ομάδα με τη λαογραφική συλλογή του και το φιλόξενο σπίτι του αμέριστη συμπαράσταση και τη δυνατότητα να πραγματοποιηθούν τα περισσότερα από τα γυρίσματα της ταινίας εκεί.

Ευχαριστεί ακόμα: την εθελοντική ομάδα Αρωγής Σιντικής «Ο.Α.ΣΙ.», τον Σύλλογο Καρναβαλιστών Σιδ/στρου, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σταρτσοβιτών και Φίλων ο Άγιος Μηνάς Ν. Πετριτσίου, τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ε.Ο.Γ ΕΛΠΙΔΑ Γεφυρουδίου, τον πολιτιστικό Ποντιακό Σύλλογο Ακριτοχωρίου Θρακικού "Οι Ακρίτες", τους εργαζόμενους στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Στρυμόνος, το Κέντρο Θεραπευτικής Ιππασίας Σερρών-ΚΕΘΙΣ, την ταβέρνα «ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ» στο Σιδηρόκαστρο, τη Φάρμα Βουβαλιών Γιαρτιμίδη στην Κερκίνη.

Επίσης, πολύτιμοι συνεργάτες υπήρξαν οι, Αγγελάκη Εύα, Αλτιντζής Ηλίας, Γκάζος Αλέξανδρος, Γκιουμπρετζής Θωμάς, Κουκούτσης Δημήτρης, Μπακρατσάς Δημήτρης, Παπαδόπουλος Γιάννης, Τζαμπάζη Πετρούλα, ο χοροδιδάσκαλος Παναγιώτης Κουτσουρίδης, ο «Οικοπεριηγητής» Ρέκλος Ιωάννης, ο πρόεδρος του ΚΕΔΗ Χρήστος Κασάπης.

Η ταινία συνολικής διάρκειας περίπου 12 λεπτών θα συμμετέχει στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα/διαγωνισμό «Ποντιακός Ελληνισμός: μνήμες και όνειρα, παρελθόν, παρόν και μέλλον» που συνδιοργανώνουν η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, το Τμήμα Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης του ΥΠ.Π.Ε.Θ. και το Υπουργείο Εσωτερικών (πρώην Υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης) με την υποστήριξη του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών.

«Νόστος ρίζα μ’ και κλαδί μ´»: Μια παράσταση μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου (Βίντεο)

«Νόστος ρίζα μ’ και κλαδί μ´»: Μια παράσταση μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

της Βιολέτας Φωτιάδη

Η Ένωση Ποντίων Καλαμαριάς και η θεατρική ομάδα «Τεμετέρ» παρουσιάζουν την Τετάρτη 1 Ιουλίου στο Κυβερνείο-Παλατάκι, στην παραλία Καλαμαριάς, το έργο του Δημήτρη Πιπερίδη με τίτλο «ΝΟΣΤΟΣ ρίζα μ’ και κλαδί μ´», σε σκηνοθεσία Τάκη Βαμβακίδη.

Το έργο εκτυλίσσεται μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο στο λιμάνι του Βατούμ όπου μία οικογένεια πρώην εμπόρων της Τραπεζούντας αναμετράται με το πεπρωμένο της. Αδυνατώντας να επιστρέψουν στην πατρίδα τους σκέφτονται αν θα έρθουν στην Ελλάδα. Για εκείνους η χώρα μας αποτελεί τη γη της επαγγελίας αλλά παραμένει και κάτι άγνωστο που τους φοβίζει.

Συνοδοιπόρος του συγγραφέα στη δημιουργία του έργου ήταν ο καθηγητής Ιστορίας του Ελληνισμού της Ανατολής Κωνσταντίνος Φωτιάδης, ο οποίος σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν σήμερα οι διοργανωτές στον ιστορικό χώρο προσφυγικής μνήμης που υποδέχθηκε τους πρώτους Πόντιους πριν 101 χρόνια, στα «απολυμαντήρια», στην πλαζ Αρετσούς, δήλωσε: «Η μνήμη είναι δύναμη. Πρέπει να θυμόμαστε. Για 100 χρόνια η πολιτεία δεν ήθελε να θυμόμαστε και αργήσαμε να ασχοληθούμε με το πιο σημαντικό και τραγικό κεφάλαιο της ιστορίας, αυτό της γενοκτονίας των Ποντίων. Τα γεγονότα αποδίδονται με απλό τρόπο ώστε οι θεατές να μπουν στο πνεύμα της ιστορίας. Εύχομαι το έργο να είναι καλοτάξιδο».

Γραμμένο σε δύο διαλέκτους, την ποντιακή και την νέα ελληνική, το κείμενο μεταφέρεται επί σκηνής από τους: Τάκη Βαμβακίδη, Αλέξη Παρχαρίδη, Μάγδα Πένσου και Έλενα Νεανίδη.

Η συγκλονιστική ιστορία πίσω από το θεατρικό έργο

Ο συγγραφέας Δημήτρης Πιπερίδης χαρακτήρισε την παράσταση ως ένα ταπεινό μνημόσυνο σε ένα κορίτσι που δε γνώρισε ποτέ:

«Για μένα αυτό το έργο είναι ένα μικρό και ταπεινό μνημόσυνο σε ένα κορίτσι που δε γνώρισα ποτέ αλλά συνδέθηκα με τη μνήμη του. Κάποια στιγμή ένας συμπατριώτης μου ρωτούσε για μένα στα καφενεία του χωριού. Όταν με βρήκε μου εξήγησε ότι η γιαγιά του, χήρα το 1989 στη Γεωργία, αποφάσισε να ρίξει την τύχη των δύο κοριτσιών της στα ζάρια. Δεν ξέρει αν είναι καλύτερα να μείνει στον Καύκασο ή να έρθει στην Ελλάδα. Κρατάει το ένα παιδί μαζί της και εμπιστεύεται το δεύτερο στον αδερφό της που έρχεται πρόσφυγας στην χώρα μας. Έτσι τουλάχιστον ένα από τα δύο παιδιά θα έχει μία καλύτερη τύχη ακόμα και αν δεν ξέρει ποιο.

Το κοριτσάκι που έμεινε στη Γεωργία μεγάλωσε, έκανε οικογένεια και ένας από τους απογόνους της ήταν ο άνθρωπος που με έψαχνε. Το παιδί που ήρθε στην Ελλάδα, ταλαιπωρημένο στην ηλικία των 7 ετών, πέθανε ακριβώς εδώ. Στα απολυμαντήρια. Εμείς οι Πόντιοι έχουμε ένα αυστηρό πλαίσιο εθίμων και ένα μεγάλο σεβασμό για τους νεκρούς μας. Ο απόγονος του παιδιού από τη Γεωργία αναρωτιόταν αν εγώ ως ερευνητής είχα καμία ιδέα για το που μπορεί να βρίσκεται ο τάφος αυτού του παιδιού. Πώς να πω εγώ σε αυτό τον άνθρωπο ότι το κοριτσάκι, αν θάφτηκε, βρίσκεται σε ένα λάκκο μαζί με όσους πέθαναν τότε; Και πως πάνω από αυτό το μέρος βρίσκεται πλέον ένα θερινό σινεμά και μία πλαζ. Αν ήμασταν κράτος με σεβασμό στη συλλογική μας μνήμη θα έπρεπε εκτός των άλλων να υπάρχει στην περιοχή και κάτι που να αποδίδει ένα φόρο τιμής σε εκείνους τους ανθρώπους. Έτσι λοιπόν αυτή η παράσταση είναι τουλάχιστον το ταπεινό κεράκι που αξίζει σε εκείνο το κοριτσάκι και την οικογένειά του.»

Από πλευράς του ο σκηνοθέτης Τάκης Βαμβακίδης, φορτισμένος συναισθηματικά, ευχαρίστησε τους συνεργάτες του για τους οποίους μίλησε με ιδιαίτερα τιμητικά λόγια και ανέφερε πως για τον ίδιο οι ιστορίες του παππού του για τη γενοκτονία είναι «παράδεισος και κόλαση μαζί.» Τέλος αποφάσισε να κλείσει την παρέμβασή του με ένα απόσπασμα από το έργο.

Σύμφωνα με τον κύριο Βαμβακίδη μετά το τέλος της πρεμιέρας θα δοθεί ένα «αντίδωρο» στη μνήμη των προγόνων των Ποντίων με αυθεντικά ποντιακά εδέσματα για όλους τους θεατές. Η συγκεκριμένη δράση «συγγενεύει» με το ταφικό έθιμο των Ποντίων όπου επισκέπτονται τα μνήματα των αγαπημένων τους με λίρες και φαγητά για να τους κάνουν «παρέα» και να τους τιμήσουν.

Πηγή: Μακεδονία

Κόκκινο Ποτάμι: O Μουράτ συλλαμβάνει την Ιφιγένεια (Video)

Κόκκινο Ποτάμι: O Μουράτ συλλαμβάνει την Ιφιγένεια 

Ο Μίλτος παραμένει φυλακισμένος παρόλες τις προσπάθειές του να αποδείξει ότι δεν είναι εχθρός της επανάστασης, ενώ η Ιφιγένεια με το μωρό τους, τη Σοφία και την Μελικέ έχουν διαφύγει στην ύπαιθρο. Γρήγορα καταλαβαίνουν από ένα απόσπασμα επαναστατών που περνάει με τον Ρώσο διοικητή αιχμάλωτό τους ότι δεν έχουν τύχη γιατί και οι Ρώσοι δεν θα τις βοηθήσουν. Γι’ αυτό αποφασίζουν να πάνε στην Αμισό.

Παράλληλα η Ειρήνη είναι ασφαλής με τον Χότζα, όπως και η Λουσίν στο χριστιανικό γυναικείο μοναστήρι, ντυμένη ως μοναχή για να παραμείνει ασφαλής.

Την ίδια στιγμή ο Ονούρ Ασλάν θεωρείται υπαίτιος για τις ήττες και αντικαθίσταται από τον Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος προτείνει να ενοχοποιήσουν γενικά τους Χριστιανούς, τώρα που φεύγουν οι Ρώσοι, με απώτερο σκοπό να απαλλαγούν από τους Έλληνες και τους Αρμένιους.

Αργότερα και με αφορμή το κλάμα του μωρού, οι κρυμμένες Ιφιγένεια, Σοφία και Μελικέ συλλαμβάνονται από τον Μουράτ και μια ομάδα στρατιωτών, οι οποίοι μεταφέρουν σε πομπή Χριστιανούς του Ερζερούμ. Τις βάζουν κι αυτές με τους άλλους και ξεκινάνε για άγνωστη κατεύθυνση. Στο καραβάνι ο Μουράτ απαγορεύει να σταματάνε για νερό οι αιχμάλωτοι και οι Τούρκοι σκοτώνουν όποιον δεν υπακούσει. Η Ιφιγένεια δεν έχει γάλα για να ταΐσει το μωρό και δεν μπορεί έτσι κι αλλιώς να βρει τροφή, οπότε στην απόγνωσή της δαγκώνει το χέρι της και του δίνει να πιει αίμα.

Ο Μίλτος γράφει ένα γράμμα με τα νέα του στην Ιφιγένεια, έστω κι αν ξέρει ότι αυτό το γράμμα δεν θα σταλεί ποτέ.

Στην Αμισό, οι Έλληνες συνειδητοποιούν ότι με την πτώση του Τσάρου και την αποχώρηση των Ρώσων, θα βρεθούν στο έλεος των Τούρκων, οι οποίοι θέλουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να εξοντώσουν τους χριστιανούς. Ο Μουσταφά βλέπει στο δρόμο την Βασιλική, την κυνηγάει και μπαίνει με τη βία στο σπίτι της, όπου ψάχνει τον Θέμη και προσπαθεί να τη βιάσει ξανά. Γίνεται πάλη και με την Ευγενία και η Βασιλική αρπάζει ένα όπλο και τον σημαδεύει, αλλά δεν τον σκοτώνει. Ο Μουσταφά το σκάει, πηγαίνει και κατηγορεί την οικογένεια ότι προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. Όταν φτάνει στο σπίτι ο Θέμης προτείνει να φύγουν γρήγορα από την πόλη. Ξεκινάνε με το κάρο. Η Βασιλική από την κακουχία αποβάλλει, η Ευγενία πέφτει και χτυπάει. Οι άλλοι αναγκάζονται να φύγουν κι ενώ αυτή καταδιώκεται, καταφέρνει να κρυφτεί στο σπίτι της Σωτηρίας, η οποία δεν την αποκαλύπτει και έτσι γλιτώνει.

 

Ο Θέμης αποφασίζει να επιστρέψει για να σώσει τη μητέρα του.

Ο Μίλτος μαθαίνει ότι θα αποφυλακιστεί, μετά από παρέμβαση του Ζαχάρωφ που είναι χρήσιμος και στη νέα κατάσταση, όμως αποφασίζει να μην πάει στο Παρίσι όπως του προτείνουν, για να καταφέρει να βρει την Ιφιγένεια και το μωρό.

Οι Τούρκοι βάζουν όπλα μέσα στην εκκλησία της Αμισού για να κατηγορήσουν τους χριστιανούς ότι έχουν οπλισμό. Στρέφουν το μένος τους ενάντια στον Θεόκλητο, εισβάλλουν στο σπίτι του, το λεηλατούν και τον συλλαμβάνουν ως ένοχο.

Η γιαγιά Ξανθίππη και η Γενοκτονία των Ποντίων

Η γιαγιά Ξανθίππη και η Γενοκτονία των Ποντίων

της Uzay Bulut*

Μια από τις τελευταίες εναπομείνασες της ΄Γενοκτονίας που διέπραξαν οι Τούρκοι, η Ξανθίππη Αποστολίδου, η οποία ζούσε στο Ανατολικό Πτολεμαΐδας, πέθανε στις 30 Μαΐου 2020 σε ηλικία 103 ετών.

Η Αποστολίδου είχε γεννηθεί στο Καρμούτ (Κοτσά-πινάρ -Kocapınar Αργυρούπολης (Gümüşhane) του Πόντου το 1917.

Η γενοκτονία κατά των Ελλήνων στην Οθωμανική Τουρκία έλαβε χώρα μεταξύ του 1914 και του 1923 και σύμφωνα με το Κέντρο της Γενοκτονίας των Ελλήνων (The Greek Genocide Resource Center) «συμπεριλάμβανε σφαγές, απελάσεις με συνοπτικές διαδικασίες, πορείες θανάτου, εξισλαμισμούς δια της βίας, καταδίκες σε τάγματα εργασίας, εκτελέσεις, καταστροφές Ορθόδοξων Χριστιανικών, πολιτιστικών, ιστορικών και θρησκευτικών μνημείων. Υπολογίζεται ότι τα θύματα της γενοκτονίας ανέρχονται στο ένα με 1,5 εκατομμύρια».

Ο συγχωριανός της Αποστολίδου, ο κ. Παναγιώτης Μωυσιάδης αναφέρει: «Πριν από ένα μήνα, που την επισκέφτηκα μου αφηγήθηκε τις παιδικές της αναμνήσεις από το σπίτι του Κώστα Καπαγιαννίδη στην Τραπεζούντα και τα παιχνίδια, που έπαιζαν στην μεγάλη αυλή του σπιτιού του».

Ο πατέρας της Ξανθίππης, ο Μιλτιάδης Αποστολίδης, ήταν ο ιδιαίτερος παιδαγωγός των παιδιών του Κώστα και της Άννας Καπαγιαννίδη. Η Ξανθίππη πέρασε τα παιδικά της χρόνια στην φημισμένη έπαυλη της οικογένειας Καπαγιαννίδη στο Πόζ-Τεπέ της Τραπεζούντας. Αργότερα κατασχέσθηκε από τους Τούρκους και τώρα, πόσο ειρωνικό, αποκαλείται η “έπαυλη του Ατατούρκ». Η Ξανθίππη Αποστολίδου έφυγε μικρό παιδί από το χωριό της μαζί με την οικογένειά της και έφτασε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τελευταίας φάσης της γενοκτονίας. Όπως όλοι όσοι επιβίωσαν από τη γενοκτονία τη διακατείχε ο πόνος αυτής της τραγωδίας σε όλη της ζωή και τον πήρε μαζί της στον τάφο.

Αν και οι περισσότεροι αυτόπτες μάρτυρες της γενοκτονίας έχουν αποβιώσει, οι προσωπικές μαρτυρίες των ίδιων και των μελών των οικογενειών τους είχε ως αποτέλεσμα να ακουστούν και να γίνουν γνωστές αυτές τις ακρότητες.

Στην ιστοσελίδα του Το Κέντρο της Γενοκτονίας των Ελλήνων συλλέγει και δημοσιεύει μαρτυρίες για να βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση των εμπειριών των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Γενοκτονίας.  “Αν και δεν είναι μαρτυρίες από πρώτο χέρι, προσφέρουν μια βαθύτερη ματιά στις εμπειρίες των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας όπως αυτές ειπώνονται πλέον από τους απογόνους τους. Επίσης περιγράφεται ο ψυχολογικός αντίκτυπος στην μετέπειτα ζωή τους».

Το Ερωτηματολόγιο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων και η καταγραφή των εμπειριών των θυμάτων και των επιζώντων εξακολουθεί να είναι ενεργό.

Όσον αφορά τη στάση της Τουρκίας για τη γενοκτονία, αυτή κυμαίνεται από την ολική άρνηση της έως και την περήφανη αποδοχή της με την αιτιολογία ότι τους «άξιζε αυτό που έπαθαν».

Όμως αντικειμενικοί ιστορικοί ερευνητές συμφωνούν πως αυτό που συνέβη εκείνη την εποχή ήταν γενοκτονία. Η Διεθνής Ένωση Ακαδημαϊκών για τη Γενοκτονία (International Association of Genocide Scholars) ανακοίνωσαν το 2017 ότι η οθωμανική εκστρατεία εναντίον των Χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ του 1914 και του 1923 συνιστά γενοκτονία κατά των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Πόντιων και των Ελλήνων της Ανατολής. Ωστόσο μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινότητας πρέπει να ενημερωθεί για τη γενοκτονία κατά των Ελλήνων.

Ο ακαδημαϊκός Θεμιστοκλής Κρητικάκος γράφει:

«Σε αντίθεση με την γενοκτονία των Αρμενίων, η οποία είναι το κύριο πολιτισμικό τραύμα για τους Αρμένιους, υπήρξαν πολλαπλά τραύματα που οδήγησαν τους Έλληνες και τους Ασσύριους στο να ξεχάσουν τα γεγονότα τα οποία συνέβησαν στην ύστερη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για τους Έλληνες περιλάμβανε τα τραύματα του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου και του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Για τους Ασσύριους είναι η συνεχιζόμενη δυστυχία τους στη Μέση Ανατολή ως απάτριδες που αντιμετώπισαν αρκετές περιπτώσεις γενοκτονίας τον περασμένο αιώνα».

Και συνεχίζει:«Η μνήμη υπερβαίνει τον χρόνο και τον τόπο. Η πρώτη γενιά συνήθως απέφευγε να μιλήσει για το τι συνέβη λόγω των φρικτών γεγονότων που είδε και βίωσε. Η δεύτερη γενιά δεν ρώτησε τι συνέβη καθώς είχε να διαχειριστεί άλλου είδους τραύματα ή επικάλυπτε όλα αυτά η εγκατάσταση σε μια νέα χώρα όπως για παράδειγμα στην Αυστραλία. Ωστόσο, η τρίτη γενιά, η οποία ήταν πιο κατασταλαγμένη άρχισε να θέτει ερωτήματα. Ξεκίνησαν έτσι να συνδέονται με μια παραμελημένη ιστορία».

Ένα από τα μέλη της τρίτης γενιάς των επιζώντων της γενοκτονίας, ο οποίος έχει γεννηθεί στην Ελλάδα είναι ο ιστορικός και μέλος της Διεθνούς Ενώσεως Μελέτης Γενοκτονιών, ο Δρ. Βασίλης Μεϊχανετσίδης. Ο κ. Μεϊχανετσίδης, του οποίου οι παππούδες ήταν από την Τραπεζούντα και αναγκάστηκαν να φύγουν κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας, πραγματοποίησε μια ανεκτίμητη ακαδημαϊκή έρευνα σχετικά με την γενοκτονία κατά των Ελλήνων και το 2011 υπέγραψε το βιβλίο «Η Γενοκτονία των Οθωμανών Ελλήνων».

Η γενοκτονία και η εθνοκάθαρση δεν αποτελούν αποκλειστικά ευρωπαϊκές αμαρτίες,ανέφερε ο κ. Μεϊχανετσίδης. «Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς και η Κεμαλική Τουρκία έχουν τη δικιά τους ντροπιαστική ιστορία γενοκτονίας κατά των αυτοχθόνων Χριστιανικών λαών, δηλαδή των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Εν πολλοίς, τόσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία, όσο και η Κεμαλική Τουρκία έθεσαν το προηγούμενο και το παράδειγμα της μαζικής εξόντωσης «ανεπιθύμητων λαών» (Χριστιανών και άλλων λαών). Η Ναζιστική Γερμανία όχι μόνο θαύμαζε, αλλά και εμπνεύσθηκε από τις γενοκτονικές πολιτικές και πρακτικές των Τούρκων και ήλπιζε ότι θα τύχει της ίδια ατιμωρησίας που έτυχαν οι Τούρκοι μετά το 1918 και το 1923, αν και εξόντωσαν σχεδόν συνολικά ολόκληρους λαούς, οι οποίοι ζούσαν στη Μικρά Ασία για περισσότερο από τρεις χιλιετίες και ασφαλώς πολύ πριν την οθωμανική κατάκτηση, τον εξισλαμισμό και τον εκτουρκισμό της περιοχής».

Ο Δρ. Μεϊχανετσίδης προσέθεσε πως «εμείς, ως απόγονοι επιζώντων της γενοκτονίας, αισθανόμασθε την αιώνια υποχρέωση να θυμόμασθε όσα έζησαν και να τιμούμε τους προγόνους μας που αφανίσθηκαν στα τάγματα εργασίας, στις πορείες θανάτους (ή καραβάνια θανάτου), στα σκλαβοπάζαρα, στα τουρκικά χαρέμια, στους βίαιους εξισλαμισμούς, στα οθωμανικά και κεμαλικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης (π.χ. στο Τζεβισλίκ), στις ‘ερυθρές’ και ‘λευκές’ σφαγές και στα αμέτρητα τοπικά ολοκαυτώματα των οικισμών. Τα θύματα της γενοκτονίας βασανίσθηκαν, βιάσθηκαν, ερρίφθησαν στην πυρά, σφαγιάσθηκαν εν ψυχρώ∙ υπέστησαν ανείπωτα και αδιανόητα μαρτύρια στα χέρια των Τούρκων. Ο κόσμος οφείλει να μην ξεχνά και να μην συγχωρεί, δίχως αποδοχή του εγκλήματος που διεπράχθη, δίχως μετάνοια και δίχως επανόρθωση. Διότι σε αντίθετη περίπτωση ο κόσμος είναι καταδικασμένος να ζήσει και πάλι παρόμοιες καταστάσεις που προκαλούνται από τη λήθη και την ατιμωρησία του θύτη. Ο αγώνας μας για αναγνώριση είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για τους ανθρώπους που αφανίσθηκαν, τον πολιτισμό που καταστράφηκε και τη μνήμη που δεν πρέπει να πέσει στη λήθη. Το τελευταίο στάδιο μιας γενοκτονίας είναι η γενοκτονία της μνήμης των θυμάτων και των εγκλημάτων που διέπραξε ο θύτης εναντίον τους∙ αυτό ακριβώς αποτελεί και τον πρωταρχικό στόχο που επιδιώκουν οι θύτες, δηλαδή τη φυσική εξόντωση και συνάμα τον εκμηδενισμό της μνήμης των θυμάτων τους. Έχουμε την ευθύνη να διακόψουμε την γενοκτονική αλυσίδα/διαδικασία και την υποτροπή του θύτη, ο οποίος είναι έτοιμος να επαναλάβει ή επαναλαμβάνει  ήδη παρόμοια εγκλήματα. Αποτελεί καθήκον μας προς τους προγόνους μας, προς τους εαυτούς μας και προς άλλους λαούς-θύματα ή σε κίνδυνο αλλά και προς τη διεθνή κοινότητα συνολικά».

Καθώς οι τελευταίοι επιζώντες και μάρτυρες της Γενοκτονίας φεύγουν από τη ζωή, ο ελληνικός λαός θα πρέπει να προσπαθήσει να ευαισθητοποιήσει σε διεθνές επίπεδο για όσα συνέβησαν στους προγόνους του. Ο μηχανισμός της τουρκικής προπαγάνδας μπορεί να είναι πανίσχυρος όσον αφορά την εμβέλεια και τα οικονομικά μέσα που διαθέτει, αλλά η αλήθεια είναι με το μέρος των Ελλήνων.

* Η Uzay Bulut είναι δημοσιογράφος και πολιτική αναλύτρια από την Τουρκία. Μέχρι πρότινος ζούσε στην Αγκυρα

Πηγή: Huffington Post

Υπό τους ήχους της Ποντιακής Λύρας η κηδεία του 39χρονου Γιάννη Πασσαλίδη

Υπό τους ήχους της Ποντιακής Λύρας η κηδεία του 39χρονου Γιάννη Πασσαλίδη

Υπό τους ήχους της Ποντιακής Λύρας πραγματοποιήθηκε η κηδεία του 39χρονου Γιάννη Πασσαλίδη σήμερα στην Πεντάβρυσο Εορδαίας.

Τη δική του Ποντιακή λύρα, η μεγαλύτερη σε ύψος, 6.67 μέτρα, παγκοσμίως, που εμπνεύσθηκε, και σε χρόνο ρεκόρ κατασκεύασε ο Νίκος Κοσμίδης, δεν πρόλαβε να τη δει να κοσμεί το πάρκο του αγαπημένου του χωριού.

Να θυμίσουμε ότι ο Πρόεδρος της Κοινότητας Πενταβρύσου Γιάννης Πασσαλίδης, σε ηλικία 39 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαΐδας, από ανακοπή καρδιάς, παρά τις τιτάνιες που κατέβαλαν οι γιατροί για να τον σώσουν.

Ο Γιάννης Πασσαλίδης ήταν πρόεδρος της Κοινότητας Πενταβρύσου, εκεί όπου ετοιμαζόταν η μεγαλύτερη σε όλο τον κόσμο, ξύλινη Ποντιακή Λύρα, ύψους 6.67 μέτρων.

Πιστό αντίγραφο της Λύρας που έφερε ο παππούς του, Χαράλαμπος Πασσαλίδης από το Παρπούτ του Πόντου στη νέα του πατρίδα και διασώζεται μέχρι σήμερα. Το έργο ξεκίνησε στα τέλη Οκτωβρίου 2019 και αναμενόταν τα εγκαίνια να πραγματοποιηθούν το Μάϊο του 2020.

Τα γεγονότα της πανδημίας, ανέβαλαν όμως και αυτή την εκδήλωση, μεταφέροντας τα εγκαίνια για το καλοκαίρι.

Ο Γιάννης Πασσαλίδης, ένιωθε περήφανος για το έργο αυτό, χρέος απέναντι στους προγόνους του. Όταν ο Νίκος Κοσμίδη, εμπειροτέχνης – καλλιτέχνης και εξαιρετικός τεχνίτης, του μετέφερε την ιδέα, ο Γιάννης απευθύνθηκε αμέσως στον δήμαρχο Εορδαίας, Παναγιώτη Πλακεντά, ο οποίος βοήθησε πάρα πολύ για την υλοποίηση της κατασκευής με ορίζοντα τα αποκαλυπτήριά της στην πλατεία του χωριού.

«Το μνημείο θα αποτελεί ένα πιστό αντίγραφο σε μεγαλύτερη κλίμακα της μοναδικής λύρας που φέραμε από τον Πόντο, από το Παϊπούτ. Την έχω στο σπίτι μου και την κληρονόμησα από τον πατέρα μου και τον παππού μου. Όλοι στην οικογένειά μου είναι οργανοπαίκτες», είχε τονίσει ο Γ. Πασσαλίδης.

Όπως είχε αναφέρει, σχεδίαζε ο χώρος του μνημείου να αποτελεί κάθε χρόνο σημείο ανταμώματος λυράρηδων από ολόκληρη τη χώρα. «Στόχος μου είναι ο χώρος του μνημείο να αποτελέσει ένα σημείο ένωσης όλων των ελληνικών λυρών. Να γίνεται εδώ κάθε χρόνο ένα αντάμωμα μουσικών που παίζουν μακεδονικές, θρακιώτικες, νησιώτικες, κρητικές, ποντιακές και άλλες λύρες από διάφορα σημεία της χώρας. Όλους αυτούς θα τους ενώνει το δικό μας μνημείο και το χωριό μας», τονίζει ο κ. Πασσαλίδης.

Εκλογές για νέο Δ.Σ. στο Σύλλογο Ποντίων Φοιτητών Θεσσαλονίκης

Εκλογές για νέο Δ.Σ. στο Σύλλογο Ποντίων Φοιτητών Θεσσαλονίκης 

Ο Σύλλογος Ποντίων Φοιτητών και Σπουδαστών Θεσσαλονίκης προσκαλεί τα μέλη του στις εκλογές που πρόκειται να διεξαχθούν την Πέμπτη 25 Ιουνίου 2020 από τις 11:00 έως τις 20:00 για την ανάδειξη καινούργιου Διοικητικού Συμβουλίου του.

Δικαίωμα ψήφου έχουν τα μέλη τα οποία είναι οικονομικά τακτοποιημένα για το έτος 2020. Η οικονομική τακτοποίηση των μελών μπορεί να γίνει μέχρι και τη στιγμή που θα προσέλθουν για να ψηφίσουν.

Εθελοντική αιμοδοσία πραγματοποιεί η Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής

Εθελοντική αιμοδοσία πραγματοποιεί η Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής

Η Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής πραγματοποιεί την 19η κατά σειρά εθελοντική αιμοδοσία της, μαζί με τον Δήμο Λαυρεωτικής και τους πολιτιστικούς συλλόγους του Λαυρίου, Σύλλογο Ποντίων «Ο Μιθριδάτης», Σύλλογο Ηπειρωτών «Ο Πύρρος», Ένωση Θηραίων «Αγία Ειρήνη», Σύλλογο Κρητών «Η Μεγαλόνησος», Σύλλογο Μακεδόνων «Ο Μέγας Αλέξανδρος», Σύλλογο Μικρασιατών-Κωνσταντινοπολιτών, Πανθεσσαλικό Σύλλογο και Σύλλογο Πελοποννησίων «Ο Κολοκοτρώνης».

Η αιμοδοσία θα πραγματοποιηθεί στο Παλαιό Μηχανουργείο Λαυρίου, την Κυριακή 5 Ιουλίου 2020 και ώρες 10:00 - 14:00, τηρώντας πάντα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και πρόληψης μετάδοσης του κορωνοϊού.

Όσοι αδυνατούν να παρευρεθούν μπορούν πάντοτε να αιμοδοτήσουν όποτε ο χρόνος το επιτρέψει, απευθυνόμενοι στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας».

Τα προβλήματα των Ποντιακών συλλόγων Ν. Πέλλας τέθηκαν επί τάπητος σε συνάντηση τους

Τα προβλήματα των Ποντιακών συλλόγων Ν. Πέλλας τέθηκαν επί τάπητος σε συνάντηση τους

Πραγματοποιήθηκε συνάντηση των Ποντιακών πολιτιστικών φορέων Ν. Πέλλας, έλαβε χώρα στον Σύλλογο Ποντίων Γιαννιτσών το βράδυ της Κυριακής, 21 Ιουνίου 2020.

Σε φιλικό και ευχάριστο κλίμα συζητήθηκαν θέματα, που απασχολούν τους ποντιακούς Συλλόγους και τα σωματεία της περιοχής, εστιάζοντας στα οικονομικά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν ύστερα απ’ τη διακοπή της λειτουργίας τους εξαιτίας της πανδημίας.

Τη συζήτηση συντόνισε ο Πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Γιαννιτσών, Δημήτριος Χανταβαρίδης ενώ οι σύλλογοι και τα σωματεία, που συμμετείχαν ήταν:Εύξεινος Λέσχη Αλμωπίας, Λαογραφικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Ποντίων Αψάλου, Εύξεινος Λέσχη Γιαννιτσών, Καλλιτεχνική Στέγη Ποντίων Γιαννιτσών, Σύλλογος Ποντίων Γιαννιτσών, Σύλλογος Ποντίων Δάφνης, Σύλλογος Ποντίων Δάφνης "Παναγία η Κίρεζλι", Σύλλογος Ποντίων Έδεσσας "Άγιος Θεόδωρος Γαβράς", Αθλητικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Λουτροχωρίου "Αριστοτέλης", Μορφωτικός Σύλλογος Νεοχωρίου, Σύλλογος Ποντίων Παναγίτσας "Οι Ακρίτες", Ποντιακός Πολιτιστικός Σύλλογος Παραλίμνης, Μορφωτικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Ραχώνας "Ευκελίδης", Σύλλογος Ποντίων Ριζού, Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Ποντίων Ριζοχωρίου "Ελένη Τοξίδου", Εύξεινος Λέσχη Σκύδρας, Σωματείο "Άγιος Γεώργιος Χαλιναράς Χάρσερας Αργυρουπόλεως του Πόντου".

Η Αυστραλή γερουσιαστής Hollie Hughes στηρίζει την Κοινή Πρωτοβουλία Δικαιοσύνης Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων

Η Αυστραλή γερουσιαστής Hollie Hughes στηρίζει την Κοινή Πρωτοβουλία Δικαιοσύνης Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων

Η γερουσιαστής Hollie Hughes, η οποία εκπροσωπεί τη Νέα Νότια Ουαλία στην Ομοσπονδιακή Άνω Βουλή, επιβεβαίωσε ενυπόγραφα την υποστήριξή προς την Κοινή Πρωτοβουλία Δικαιοσύνης των κοινοτήτων Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων της Αυστραλίας, η οποία έχει ως στόχο την αναγνώριση των Γενοκτονιών Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων από το αυστραλιανό Κράτος.

Η Κοινή Πρωτοβουλία Δικαιοσύνης ξεκίνησε επίσημα τη δράση της στις 25 Φεβρουαρίου του 2020, όταν ενώπιον 100 περίπου ομοσπονδιακών βουλευτών της Αυστραλίας, διπλωματών, εκπροσώπων υπουργείων, πολιτικών υπαλλήλων, ακαδημαϊκών, μέσων μαζικής ενημέρωσης και ηγετών της κοινότητας, υπεγράφη μνημόνιο συμφωνίας μεταξύ της Εθνικής Επιτροπής Αρμενίων Αυστραλίας (ANC-AU), της Παγκόσμιας Συμμαχίας Ασσυρίων (AUA) και του Ελληνοαυστραλιανού Συμβουλίου (AHC), στο οποίο δηλώνεται ρητά ότι οι υπογράφοντες δεσμεύονται να επιτύχουν την αναγνώριση των γενοκτονιών που διέπραξε η Τουρκία κατά των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων από το αυστραλιανό κράτος.

Η Hollie Hughes είναι ιδιαίτερα γνωστή για την δυναμική υποστήριξή της προς την περιφέρεια και τις αγροτικές περιοχές της Νέας Νότιας Ουαλίας, ηγούμενη εκστρατειών για καλύτερες μεταφορές και υπηρεσίες υγείας.

«Οι κοινότητες Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων της Αυστραλίας είναι τυχερές που βρήκαν στο πρόσωπο της γερουσιαστή Hollie Hughes μία δεινή υποστηρίκτρια για την εθνική αναγνώριση των γενοκτονιών των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων, που διαπράχθηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου», δήλωσε ο Εκτελεστικός Διευθυντής της Εθνικής Επιτροπής Αρμενίων Αυστραλίας (ANC-AU), Haig Kayserian.

«Η γερουσιαστής Hughes προσθέτει το όνομά της στην διαρκώς διευρυνόμενη λίστα των υποστηρικτών που απαιτούν να αποκατασταθεί η αδικία που προκαλείται από την άρνηση του τουρκικού κράτους απέναντι στο ζήτημα των Γενοκτονιών».

Μέχρι στιγμής ένας μεγάλος αριθμός πολιτικών έχει ταχθεί στο πλευρό της Κοινής Πρωτοβουλίας Δικαιοσύνης μεταξύ των οποίων οι γερουσιαστές Hughes,Rex Patrick, Andrew Bragg, Eric Abetz, Larissa Waters, Pat Dodson και οι βουλευτές Jason Falinski, Josh Burns, John Alexander, Bob Katter και Mike Freelander, ενώ αναμένεται να ανακοινωθούν και άλλα ονόματα.

Πηγή: Νέος Κόσμος

Συνέντευξη τύπου για την πρεμιέρα της παράστασης "Νόστος, Ρίζα μ’ και κλαδί μ’…"

Συνέντευξη τύπου για την πρεμιέρα της παράστασης "Νόστος, Ρίζα μ’ και κλαδί μ’…"

Η Ένωση Ποντίων Καλαμαριάς και ο θίασος «Τεμετέρ» πραγματοποιούν συνέντευξη τύπου την Παρασκευή 26 Ιουνίου 2020 στις 12 το μεσημέρι στον ιστορικό χώρο προσφυγικής μνήμης που υποδέχτηκε τους πρώτους Πόντιους πριν από 101 χρόνια, στα «απολυμαντήρια» στην πλαζ Αρετσούς, με αφορμή την πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης "Νόστος, Ρίζα μ’ και κλαδί μ’…" του Δημήτρη Πιπερίδη σε σκηνοθεσία Τάκη Βαμβακίδη.

Μετά τη συνέντευξη θα ακολουθήσει ελαφρύ γεύμα με ποντιακά εδέσματα, προσφορά του καταστήματος ΡΑΓΙΑΝ.

Σχετικά θέματα

- Νόστος: Μια θεατρική παράσταση αφιερωμένη στον Πόντο σε σκηνοθεσία του Τάκη Βαμβακίδη (Video)

Κόκκινο Ποτάμι: Πώς τελειώνει στο βιβλίο η ιστορία του Μίλτου και της Ιφιγένειας

Κόκκινο Ποτάμι: Πώς τελειώνει στο βιβλίο η ιστορία του Μίλτου και της Ιφιγένειας 

Στην περιοχή του Λαυρίου και μέσα στην ΠΥΡΚΑΛ όπου έχει στηθεί ένα ολόκληρο κινηματογραφικό χωριό πραγματοποιούνται τα τελευταία γυρίσματα της τηλεοπτικής σειράς του OPEN «Το Κόκκινο Ποτάμι» που έχει σπάσει τα κοντέρ της τηλεθέασης παρουσιάζοντας το δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού αλλά και όλων των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. 

Η επιτυχημένη σειρά του Μανούσου Μανουσάκη - η οποία στηρίζεται στο ομώνυμο ιστορικό μυθιστόρημα του συγγραφέα Χάρη Τσιρκινίδη και επιχειρεί να ξυπνήσει μνήμες, να αφυπνίσει συνειδήσεις και να αποδείξει ότι η θέση της Ιστορίας δεν είναι μόνο στα βιβλία και στον κινηματογράφο αλλά και στην τηλεόραση- ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία.

Στο τέλος του ιστορικού μυθιστορήματος του Χάρη Τσιρκινίδη, Ιφιγένεια και Μίλτος δεν είναι μαζί

Ποιο θα είναι όμως το τέλος της σειράς; Θα ακολουθήσει ο Μανούσος Μανουσάκης το βιβλίο ή θα δούμε ένα διαφορετικό φινάλε από τον μεγάλο σκηνοθέτη; Στο τέλος του ιστορικού μυθιστορήματος του Χάρη Τσιρκινίδη, Ιφιγένεια και Μίλτος δεν είναι μαζί. Λίγο πριν τη λήξη του πολέμου ο Μίλτος συνελήφθη, επιφυλάσσοντας για αυτόν η μοίρα ένα μαρτυρικό τέλος καθώς σκοτώνεται με βάναυσο τρόπο από τους Τούρκους.

Το πτώμα του, το μεταφέρουν και το ρίχνουν στο ποτάμι που βλέπουμε στην αρχή της σειράς. Το αίμα του, το βάφει κόκκινο και αυτός είναι και ο λόγος που η σειρά αλλά και το βιβλίο έχουν αυτό το όνομα. Από την άλλη η Ιφιγένεια, μετά τον ξεριζωμό επέστρεψε στο Παρίσι-όπου πρωτοπήγε το 1908 για να σπουδάσει στη Σορβόννη, μένοντας με τους θείους της Κωνσταντίνο και Ελένη Νικολαΐδη. Μόλις μαθαίνει για τον χαμό του Μίλτου λυγίζει και προδίδεται από την καρδιά της.

«Ο πόλεμος τελείωσε θα ζήσουμε ειρηνικά και αδελφωμένοι…»

«Ακούστε γκιαούρηδες! Τώρα μόλις έφτασε εδώ ένας ταχυδρόμος και μου παρέδωσε ένα σημείωμα του αρχηγού μας. Σας το διαβάζω όπως είναι γραμμένο:  Ο πρόεδρος της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης των Τούρκων, στρατηγός Κεμάλ, χορηγεί αμνηστία σ’ όλους τους Έλληνες μικρασιατικής καταγωγής και τους επιτρέπει να γυρίσουν στις οικογένειές τους και στα σπίτια τους. Ο πόλεμος τελείωσε θα ζήσουμε ειρηνικά και αδελφωμένοι. Ο Τούρκος ταγματάρχης πήρε μια βαθιά αναπνοή και συνέχισε: Λοιπόν ύστερα απ΄ αυτή την διαταγή όσοι είστε Μικρασιάτες να βγείτε απ’ τη μεριά του ποταμού, οι υπόλοιποι απ’ τη μεριά της σιδηροδρομικής γραμμής. Έχετε στη διάθεσή σας ένα λεπτό!» περιγράφει στο βιβλίο του τις τελευταίες στιγμές του Μίλτου ο Χάρης Τσιρκινίδης.

«Ρίξτε τους γκιαούρηδες στο ποτάμι»

Αμέσως βγήκαν προς την πλευρά του ποταμού περίπου 700 άτομα ενώ άλλοι 150 φώναζαν πως θέλουν να βγουν αλλά είναι δεμένοι με άλλους Ελλλαδίτες.  Ωστόσο, κανείς δεν πρόλαβε να μετακινηθεί και από προετοιμασμένες θέσεις άρχισαν να κροταλίζουν τα τουρκικά πολυβόλα και να θερίζουν σαν στάχυα τους 700 νέους, που τα κορμιά τους έπεφταν με παφλασμό στα νερά του Έρμου επειδή η όχθη του στο σημείο εκείνο ήταν ψηλή και απότομη. Εκεί ο Τούρκος ταγματάρχης πέρασε σαν αστραπή δίπλα από τον Μίλτο που ήταν δεμένος με άλλους και ουρλιάζοντας του έμπηξε το σπαθί βαθιά στο λαιμό του.

Πριν πέσει ο  Μίλτος άψυχος, άοπλος και δεμένος, ο Τούρκος ξαναγύρισε με λύσσα και γρήγορα έδωσε μια δεύτερη σπαθιά στο μέρος της καρδιάς του. Με το Μίλτο σωριάστηκαν κάτω και άλλοι δυο που ήταν αλυσοδεμένοι μαζί του. «Ο Τούρκος ταγματάρχης σταμάτησε τ’ άλογό του ακριβώς πάνω τους. Έβγαλε το πιστόλι και πυροβόλησε και τους τρεις στο κεφάλι. Ικανοποιημένος, έστριψε το μουστάκι του και φώναξε στους στρατιώτες: ρίξτε και αυτούς τους γκιαούρηδες στο ποτάμι! Το ποτάμι πνίγηκε στο αίμα! Κι ως εκεί που έφτανε τ’ ανθρώπους μάτι έγινε Κόκκινο! Το αίμα τους το πήρε το νερό, το μετέφερε στο Αιγαίο και ύστερα τα κύματα το σκόρπισαν σ΄ όλα τα ελληνικά ακρογιάλια» περιγράφει στο βιβλίο του ο συγγραφέας το τραγικό τέλος του Μίλτου. 

Ιφιγένεια σε Ζαχάρωφ: «Βοήθησε να βρούμε τον Μίλτο και τα παιδιά»

Η Ιφιγένεια από την άλλη έφυγε πικραμένη από την Ελλάδα για το Παρίσι το Δεκέμβριο του 1922 με δανεικά χρήματα από τη γαλλική πρεσβεία. Ένα χρόνο αργότερα θα συναντήσει τον Μπαζίλ Ζαχάρωφ μεγαλοεπιχειρηματία και έμπορο όπλων των αρχών του 20ού αιώνα ο οποίος διαδραμάτισε σημαντικό παρασκηνιακό ρόλο στην τότε ευρωπαϊκή πολιτική και με τον οποίο συνεργάστηκε ο Μίλτος. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1923 η Ιφιγένεια συνάντησε στο Παρίσι τον Ζαχάρωφ και του ζήτησε να βοηθήσει για να βρεθούν ο Μίλτος και τα παιδιά.  Ο Ζαχάρωφ παρότι ορκίστηκε να μην ανακατευτεί άλλο με τις ελληνικές υποθέσεις, εντούτοις παρακάλεσε ανθρώπους της ελληνικής κυβέρνησης να μεριμνήσουν για την ανέρευσή τους.

Το τέλος της Ιφιγένειας

Η Ιφιγένεια έμενε μαζί με τους θείους της Κωνσταντίνο κα Ελένη Νικολαίδη στη λεωφόρο Γκραντ Αρμέ στο Παρίσι.  Ο καιρός περνούσε και κανένα νέο δεν έφτανε σχετικά με τον Μίλτο και τα παιδιά. Στα τέλη Απριλίου 1923 ο ανθυπασπιστής και φλογερός λάτρης του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Ρενέ Πυώ ανέφερε στο Ζαχάρωφ ότι πήρε συνεντεύξεις από Έλληνες στρατιώτες που γύρισαν από την αιχμαλωσία τους και οι οποίοι περιέγραψαν το μαρτυρικό τέλος του Μίλτου. Δύο βδομάδες αργότερα  η θεία της Ιφιγένειας της αποκαλύπτει τα κακά μαντάτα. Μαθαίνοντας για το χαμό το Μίλτου η Ιφιγένεια αφήνει το σπίτι και κατευθύνεται προς την ελληνική εκκλησία του Αγίου Στεφάνου για να ανάψει ένα κερί. Αμέσως μετά περιπλανήθηκε στους δρόμους και στις πλατείες του Παρισιού. 

«Η καρδιά της την πρόδωσε. Λύγισαν τα γόνατά της και σωριάστηκε πάνω στο βρεγμένο τσιμέντο»

Έφτασε στην πλατεία της Παναγίας των Παρισίων. Κάθισε στο ίδιο παγκάκι στο οποίο το Σεπτέμβριο του 1912 κάθισε μαζί με το Μίλτο όπου της ανακοίνωσε την απόφασή του να πάει να πολεμήσει στα μακεδονικά βουνά, στους Βαλκανικούς πολέμους. «Ούτε όμως εκεί δεν λάφρωσε η ψυχή της. Συνέχισε να περπατά. Στάθηκε πάνω στην όμορφη γέφυρα «Αλεξάνδρου ΙΙΙ» Το βλέμμα της ακολούθησε το ρεύμα των νερών του Σηκουυάνα και ο νους της πέταξε κατά το μέρος της Νορμανδίας όπου χύνονται τα νερά του… Δύο μεγάλα σύννεφα συγκρούστηκαν πάνω του από τα παλάτια του Σάγιο. Η βροχή δυνάμωσε. Η Ιφιγένεια θέλησε να επιταχύνει το βήμα της μα δεν πρόλαβε να περάσει στην απέναντι όχθη. Η καρδιά της την πρόδωσε. Λύγισαν τα γόνατά της και σωριάστηκε πάνω στο βρεγμένο τσιμέντο! Λυτρώθηκε η Ιφιγένεια! Πήγε να συντροφεύσει τον αγαπημένο της κάτω εκεί, στα σκοτάδια του Άδη» καταλήγει στο βιβλίο του ο Χάρης Τσιρκινίδης. 

Το Κόκκινο ποτάμι σε αριθμούς

Περισσότεροι από 171 ηθοποιοί και 1.140 κομπάρσοι επιχειρούν να φωτίσουν τις ιστορικές μνήμες του Ποντιακού Ελληνισμού. Γυρίσματα έχουν πραγματοποιηθεί σε 15 πόλεις της Ελλάδας και του εξωτερικού. Το «Κόκκινο Ποτάμι» πέρασε από το Αρχοντικό των Μπενιζέλων, το Κτίριο «Κωστής Παλαμάς», το ΜΙΕΤΕ, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, το Μέγαρο Υπατία, βρέθηκε στο ατμόπλοιο «Θαλής ο Μιλήσιος» στο Παλαιό Φάληρο και στη συνέχεια ταξίδεψε σε περισσότερες πόλεις της Ελλάδας: Καστοριά, Δερβενοχώρια, Βέροια, Ξάνθη, Εδεσσα, Νάουσα, Δράμα, Παλαιός Αγιος Παντελεήμων κ.α. Ο Ιβάν Σαββίδης είναι ο πρώτος που αποφάσισε να χρηματοδοτήσει και να επενδύσει σε μια σειρά η οποία αφορά την Ιστορία του Ελληνισμού.

Πηγή: Έθνος

Απεβίωσε σε ηλικία 39 ετών ο πρόεδρος της Κοινότητας Πενταβρύσου Γιάννης Πασσαλίδης

Απεβίωσε σε ηλικία 39 ετών ο πρόεδρος της Κοινότητας Πενταβρύσου Γιάννης Πασσαλίδης

Δεν τα κατάφερε τελικά ο Πρόεδρος της Κοινότητας Πενταβρύσου Γιάννης Πασσαλίδης, ο οποίος σε ηλικία 39 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαΐδας, από ανακοπή καρδιάς, παρά τις τιτάνιες που κατέβαλαν οι γιατροί για να τον σώσουν.

Την είδηση ανέβασε στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook, η δημοσιογράφος της ΕΡΤ, Μαίση Κεσκιλίδου.

Ο Γιάννης Πασσαλίδης ήταν πρόεδρος της Κοινότητας Πενταβρύσου, εκεί όπου ετοιμαζόταν η μεγαλύτερη σε όλο τον κόσμο, ξύλινη Ποντιακή Λύρα, ύψους 6.65 μέτρων.

Πιστό αντίγραφο της Λύρας που έφερε ο παππούς του, Χαράλαμπος Πασσαλίδης από το Παρπούτ του Πόντου στη νέα του πατρίδα και διασώζεται μέχρι σήμερα. Το έργο ξεκίνησε στα τέλη Οκτωβρίου 2019 και αναμενόταν τα εγκαίνια να πραγματοποιηθούν το Μάϊο του 2020.

Τα γεγονότα της πανδημίας, ανέβαλαν όμως και αυτή την εκδήλωση, μεταφέροντας τα εγκαίνια για το καλοκαίρι.

Ο Γιάννης Πασσαλίδης, ένιωθε περήφανος για το έργο αυτό, χρέος απέναντι στους προγόνους του. Όταν ο Νίκος Κοσμίδη, εμπειροτέχνης – καλλιτέχνης και εξαιρετικός τεχνίτης, του μετέφερε την ιδέα, ο Γιάννης απευθύνθηκε αμέσως στον δήμαρχο Εορδαίας, Παναγιώτη Πλακεντά, ο οποίος βοήθησε πάρα πολύ για την υλοποίηση της κατασκευής με ορίζοντα τα αποκαλυπτήριά της στην πλατεία του χωριού.

«Το μνημείο θα αποτελεί ένα πιστό αντίγραφο σε μεγαλύτερη κλίμακα της μοναδικής λύρας που φέραμε από τον Πόντο, από το Παϊπούτ. Την έχω στο σπίτι μου και την κληρονόμησα από τον πατέρα μου και τον παππού μου. Όλοι στην οικογένειά μου είναι οργανοπαίκτες», είχε τονίσει ο Γ. Πασσαλίδης.

Όπως είχε αναφέρει, σχεδίαζε ο χώρος του μνημείου να αποτελεί κάθε χρόνο σημείο ανταμώματος λυράρηδων από ολόκληρη τη χώρα. «Στόχος μου είναι ο χώρος του μνημείο να αποτελέσει ένα σημείο ένωσης όλων των ελληνικών λυρών. Να γίνεται εδώ κάθε χρόνο ένα αντάμωμα μουσικών που παίζουν μακεδονικές, θρακιώτικες, νησιώτικες, κρητικές, ποντιακές και άλλες λύρες από διάφορα σημεία της χώρας. Όλους αυτούς θα τους ενώνει το δικό μας μνημείο και το χωριό μας», τονίζει ο κ. Πασσαλίδης.